SOS relatie: “Een gesprek gaat nooit meer over ons. En ook seksueel mis ik wat wij hadden”

Thierry (44) en Karen (41) zijn vijftien jaar getrouwd en hebben twee kinderen. Thierry vindt hun seksleven al jaren niet meer bevredigend, Karen heeft het daar erg moeilijk mee.

Wat zegt Karen?

Karen: “Ik leerde Thierry kennen via een vriendin. Hij was de collega van haar broer, we gingen met ons vieren een avondje stappen en tussen ons klikte het wel. Thierry is een heel warme man. Hij was oprecht geïnteresseerd en straalde een soort van degelijkheid uit. Ik voelde me vanaf dag één erg op mijn gemak bij hem.

We deelden onze toekomstplannen en ook daaruit sprak een heel gelijkaardig verlangen. We wilden allebei kinderen, een warm nest, en gingen snel samenwonen. En al hoefde dat niet voor mij, Thierry wou graag trouwen, met alles erop en eraan. Kinderen kwamen er niet vanzelf. We hebben een aantal jaren een fertiliteitstraject gevolgd en waren dan ook heel blij met de komst van onze dochters. Ze zijn nu acht en vier en vragen veel aandacht.

Thierry stelde na de komst van de tweede voor dat ik deeltijds zou gaan werken, wat ik ook graag wilde. Ik heb die tijd nodig voor mijn gezin en ons huishouden. Ik had een heel goede mama en wil dat ook zelf zijn. Misschien leg ik de lat daarin te hoog, maar ik ben zo. Halftijds moederen, dat kan toch niet? Mijn moeder is vroeg weduwe geworden met drie jonge kinderen. Ze combineerde twee jobs en was vaak afgetobd, maar was er als we haar nodig hadden. Ik kan me amper voorstellen hoe ze dat deed. Zo hebben we alle drie kunnen studeren, ze verdient een standbeeld.

“Dat hij al jaren vindt dat ons seksleven niet oké is, vind ik choquerend. Het wil zeggen dat hij al jaren niet uitkomt voor wat hij denkt en voelt”

Ik ben heel zorgzaam van aard en ben tevreden als iedereen in mijn omgeving tevreden is. Ik vond dan ook dat wij een heel mooi gezin hadden: Thierry die zorgt voor ons inkomen en zijn job met veel passie en plezier doet, ik die er echt ben als mama en ervoor zorg dat ons huis een warme thuis is.

Toen hij me opbiechtte dat hij verliefd is geweest op een collega op het werk, was dat moeilijk. Toch kon ik het begrijpen: mensen worden nu eenmaal verliefd en hij is me toch trouw gebleven. Dat hij al jaren vindt dat ons seksleven niet oké is, vind ik wel heel moeilijk, choquerend zelfs. Het wil zeggen dat hij al jaren niet uitkomt voor wat hij denkt en voelt. Dat ervaar ik eigenlijk meer als een vorm van bedrog dan die verliefdheid. Ik vind het niet eerlijk, onrechtvaardig zelfs.

Ja, ons seksleven is misschien niet zo spannend als in films of zo, maar hoe realistisch is dat? En gaan alle koppels met jonge kinderen daar niet door? Ik heb de afgelopen jaren al zoveel gegeven, voor de kinderen, de verbouwing van ons huis, deeltijds werken ook, dat ik niet weet waar ik de energie zou moeten halen om ook nog eens de seksgodin te zijn. Waar haalt hij het? Waarom ziet hij niet wat er allemaal is, wat ik allemaal doe en wat we hebben?”

Wat zegt Thierry?

Thierry: “Toen ik Karen leerde kennen, was ik al een aantal jaren aan het werk in de bouw, sinds mijn achttiende. Zij heeft veel langer gestudeerd, maar dat heeft ons nooit in de weg gestaan. Ik heb altijd hard gewerkt en veel geld verdiend en ben fier op wat we opgebouwd hebben en het leven dat ik ons gezin kan geven. Karen hoeft zich niet af te jakkeren door voltijds te gaan werken en kan haar aandacht richten op ons gezin, wat ze ook wou.

Ik heb altijd heel intens verlangd naar het nest zoals we dat vandaag hebben. Mijn ouders zijn vroeg gescheiden. Mijn moeder hertrouwde snel en kreeg opnieuw kinderen. Ik voelde er mij nooit welkom en groeide grotendeels op bij mijn vader. Die deed zijn best, maar van huiselijkheid en gezelligheid was er weinig sprake. Dat kende ik alleen van andere gezinnen, bij vriendjes.

Ik wilde al heel snel op eigen benen staan, waardoor ik snel ging werken. Ik wist ook wat ik wilde: stabiliteit en een warm gezin. Ik heb meerdere relaties gehad, maar alleen met Karen wilde ik mijn droom waarmaken. Zij is liefdevol en zorgzaam en toch zelfstandig. Ze weet hoe moeilijk het leven kan zijn. Ik zie haar heel graag, we hebben een heel mooi gezin, dat ik nooit zou willen opgeven.

“Karen is een fantastische moeder, maar de aandacht die al jaren naar de kinderen gaat, deed onze relatie als koppel afbrokkelen”

Maar ik kan niet ontkennen dat ik onze relatie al een tijdje als een sleur ervaar. Karen is een fantastische moeder, maar de aandacht die al jaren naar de kinderen gaat, deed onze relatie als koppel afbrokkelen. Ook seksueel mis ik wat wij in het begin hadden. Het komt er nog zelden van en ik kaart dat wel aan, maar ik ben niet de man van de dwang.

Karen kan zich moeilijk ontspannen en als er dan eens een moment is waarop het gezellig kan zijn, geeft ze aan moe te zijn, of gewoon met rust te willen worden gelaten. Zo had ik haar onlangs nog eens buiten gekregen voor een etentje. Ging het uiteindelijk toch opnieuw de hele tijd over de kinderen, en de verjaardag van de jongste en dat we de zwemzakken niet mochten vergeten. Het gaat nooit meer over ons.

Ik voel me de laatste jaren ook almaar vaker alleen. Het is volgens mij de oorzaak van de verliefdheid, waarmee ik niets gedaan heb trouwens. Ik denk ook niet dat ik een tweede relatie zou beginnen, maar ik voel wel dat het een wake-upcall is. Ik zit nu in een soort van wachtkamer, alsof ik zoals bij de slager een ticket moet trekken voor wat echte tijd met haar.

Gelukkig kunnen we erover praten, maar zij wimpelt het vooral weg, geeft aan dat ik te veel verwacht en dat dit nu eenmaal het leven is met kinderen. Ik kan dat moeilijk accepteren en denk ook niet dat zij hiermee gelukkig is.”

Hoe moet het nu verder?

Rika Ponnet: “Thierry en Karen hebben weinig of geen conflicten. Ze ervaren dat als positief, maar beseffen tegelijkertijd dat bepaalde verschillen in verlangens daardoor niet uitgesproken worden. Als ik daarnaar peil, geeft Karen aan dat ze vandaag vooral met rust wil worden gelaten. ‘Thierry heeft het altijd over een eenzame wachtkamer, ik verlang naar zo’n stille ruimte.’

Dat vindt Thierry pijnlijk. ‘Ik begrijp dat, maar zo klinkt het alsof onze relatie een belasting is.’ We praten verder over de wachtkamer en komen zo dichter bij hun relationele behoeftes. Daaruit blijkt dat Thierry ook letterlijk in zijn kindertijd veel tijd in een wachtkamer doorbracht. ‘Mijn papa was kinesist en als ik hem wilde spreken, moest ik vaak gewoon tussen de patiënten wachten, alsof ik echt om aandacht moest bedelen. Ik heb dat met hem de afgelopen jaren besproken, en hij begrijpt nu hoe pijnlijk dat was.’

Karens verlangen naar een eigen kamer is eveneens ingebed in het verleden. ‘Als oudste heb ik me altijd aangepast en mee voor de kleintjes gezorgd. Ik klaagde niet, want ik zag m’n moeder ploeteren.’ Zo heeft Karen geleerd haar eigen behoeftes niet te uiten en na verloop van tijd ook niet meer te voelen.

“Ik begrijp waarom ze voor elkaar gevallen zijn, maar ze hebben elkaar en zichzelf ook in die rol vastgezet”

Ook vandaag is er vooral de zorgrol. ‘Ik vind het belangrijk om een goede mama te zijn, maar het is zwaar. Als Thierry thuiskomt, denkt hij vaak dat mijn dag alleen maar fun was. Hij heeft dan een hele dag op de werf gestaan, vraagt dan ook nog eens aandacht. Maar ik ben óp na een dag zorgen. En in seks heb ik dan helemaal geen zin. Het voelt aan als iets wat dan ook nog eens moet.’

Ik bespreek met hen dat ik goed begrijp waarom ze voor elkaar gevallen zijn, maar dat ze elkaar en zichzelf ook in die rol vastgezet hebben. Karen is alleen maar bezig met ‘zorgen voor’ en heel slecht in het zorg vragen. Thierry komt op voor zijn behoeftes, maar heeft het moeilijker met het zien en geven van zorg. Om dit patroon te doorbreken stel ik voor dat Thierry wat vaker de zorg voor de kinderen opneemt en Karen verplicht iets voor zichzelf te doen.

Zo leeft bij haar het simpele verlangen om een paar keer per week in alle rust een bad te kunnen nemen. Dat loopt in het begin wat moeizaam, maar door het regelmatig te doen, ervaart Karen hoe ze dit nodig heeft om ook als partner te kunnen functioneren. Het brengt hen opnieuw dichter bij elkaar.

Thierry heeft het gevoel iets te kunnen doen dat Karen echt gelukkig maakt. Zij is dankbaar voor zijn betrokkenheid en daardoor opnieuw ontvankelijker voor tijd samen. En meer ruimte dus om seksueel te zijn vanuit haarzelf en seks niet langer te zien als een to do op een lange zorgenlijst.”

Uit: Libelle 13/2022 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Waarom luncht hij met een vrouw als hij weet dat ik moeite met vertrouwen heb?”
• SOS relatie: “Het lijkt wel alsof hij niets voelt”
• SOS relatie: “Ik ben echt nog niet toe aan een tweede kind”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!