SOS relatie: “Ik zie haar kinderen graag, maar vind hen ook heel ondankbaar. Soms wrijven ze me onder de neus dat ik hun echte vader niet ben”

Maaike (37) en Sander (39) zijn vier jaar samen en hebben twee kleine kinderen. De laatste tijd maken ze vaak ruzie over de puberzonen van Maaike uit een eerdere relatie.

Wat zegt Maaike?

“Ja, mijn zoon Andres kan erg brutaal zijn. Maar ik weet dan vaak niet wat gedaan. Ik wil het contact gewoon goed houden”

Maaike: “Ik leerde Sander kennen toen ik drie jaar single was. Hij werkt als vrijwilliger bij Natuurpunt, waar ik graag eens deelneem aan een geleide wandeling. We konden het direct heel goed vinden met elkaar. We delen dezelfde waarden, leven bewust en ecologisch, zonder tv of wagen.

Als koppel stellen we het heel goed. Sander is een lieve, betrokken man en heel geëngageerde papa, een groot contrast met mijn ex. Sander deed ook van bij aanvang zijn best voor mijn oudste zonen, wat ik altijd enorm heb gewaardeerd. Alleenstaande moeder zijn ging me niet goed af. Ik ben heel zorgzaam, maar niet altijd streng genoeg. Sander kan beter grenzen stellen en dat is goed. We wisten snel dat we ook voor kinderen zouden gaan. Ik wou altijd al graag een groot gezin en miste ook het dagdagelijkse leven met kinderen. Met Sander heb ik opnieuw dat gezin. Ik vind het ook goed dat de oudsten dit meemaken, een stabiele thuis met een papa en mama.

Uiteraard loopt niet alles altijd van een leien dakje. De oudsten zijn aan het puberen en Sander heeft het daar bijzonder moeilijk mee. Vooral Andres botst enorm met Sander. Hij heeft Sander graag, dat weet ik zeker, maar gaat er heel gemakkelijk vanuit dat alles wat Sander doet, evident is. Ik denk dat alle pubers alleen maar met zichzelf bezig zijn, maar Sander vindt hem ondankbaar en ook erg oppervlakkig. Laatst was er een heel groot conflict omdat Andres foto’s die hij van ons gezin had genomen, ook aan zijn vader had getoond. Sander wil dat niet, beschouwt dat als zijn privacy waar mijn ex niets mee te maken heeft. Andres heeft ook duidelijk andere waarden: de smartphone is heel belangrijk, de juiste kleding, dure gadgets, daar gaat zijn interesse naar uit, zo anders dan de manier waarop wij naar dingen kijken. Mijn ex was ook zo, dus hij zal dat daar oppikken.

Als Andres weer eens slordig is, een grote bek opzet of ons straal negeert, ventileert Sander dat bij mij. Als Boris, die drie is, dan stout is of met zijn voetjes stampt omdat hij iets niet wil, schrijft Sander dat toe aan de slechte invloed van zijn grote broer. Ik sta dan tussen twee vuren en weet vaak niet wat gedaan. Ik wil mijn kinderen niet afvallen, want dan verlies ik ze misschien op termijn. Ik wil het contact goed houden, maar ik wil ook mijn relatie met Sander niet hypothekeren. Ik probeer dan vooral te sussen en zal ook Andres er individueel op aanspreken, zeggen dat hij wat vriendelijker en erkentelijker moet zijn tegenover Sander, maar dan is hij soms erg frank tegenover mij. Alsof hij wil testen hoe ver hij bij mij kan gaan, omdat hij ook weet dat ik op zulke momenten alleen sta.

Ik zou zo graag hebben dat er wat meer harmonie is. Nu is het soms bang afwachten wat het deze week weer zal worden met de oudsten, en dat wil ik niet. Ik zie al mijn kinderen even graag.”

Wat zegt Sander?

“Maaike mag krachtiger optreden tegen haar kinderen. Ze heeft nu gekozen voor mij, en dat wil ik ook voelen”

Sander: “Toen ik Maaike leerde kennen was ik een aantal jaren single en zoekende. Ik had al een paar relaties gehad, maar het bleek toch nooit de juiste te zijn. Vooral over mijn manier van leven, sober en ecologisch, struikelden de meesten. Ik vind het heel belangrijk om bewust te leven en kan die visie delen met Maaike. We zijn zuinig, sparen, zodat we onze kinderen iets kunnen meegeven als zij volwassen zijn. Ik hou ook niet van al dat consumeren. Waarom een jeans wegdoen als die nog goed is, alleen omdat het model niet meer ‘in’ is? Komaan zeg! Ik had voor Maaike nooit iemand gekend met kinderen. Maar Maaike overkwam me en het verliep van bij aanvang zo goed, dat ik alleen maar ja kon zeggen.

Ik denk echt dat wij voor elkaar gemaakt zijn, en ik ben ook heel blij met onze twee zoontjes. Als we met ons vier samen zijn, heb ik het gevoel dat we de dingen onder controle hebben, dat alles goed verloopt. Dat is een heel ander verhaal als de oudsten er zijn. Ik zie die jongens graag, voedt ze al een paar jaar mee op en doe er ook veel voor, maar ik vind hen ook heel vermoeiend en ondankbaar. Ik los zoveel op voor hen, kook, was en plas, help hen bij huiswerk, naar school brengen, maar krijg daar eigenlijk niets voor terug, integendeel. Als puntje bij paaltje komt wrijven ze je af en toe toch onder de neus dat jij hun echte vader niet bent.

Bovendien heb ik het erg moeilijk met hun vader. Ik begrijp tot op vandaag niet wat Maaike ooit in hem gezien heeft. Een macho in een sportwagen die alleen maar kan stoefen en eigenlijk vooral teert op de centen van zijn ouders. Van opvoeden komt daar ook niet al te veel terecht. Het komt er in wezen op neer dat ze mogen doen waar ze zin in hebben. Als ze dan bij ons komen, moeten wij alles opnieuw proberen recht te trekken, extra investeren in het huiswerk, er de hele tijd achter zitten.

Bovendien merk ik dat de twee jongsten het gedrag van de groten heel makkelijk overnemen. Laatst was Boris onhandelbaar, nadat hij getuige was geweest van een ruzie tussen mij en Andres over een huishoudelijke taak die hij weigerde op te nemen. Ik spreek Maaike er dan op aan, maar heb het gevoel dat ze het dan zelf niet goed weet. Ik zou het ook fijner vinden mocht ze wat krachtiger standpunten innemen tegenover de kinderen. Ik weet uiteraard dat de oudsten ook haar kinderen zijn en dat haar relatie met hen altijd anders zal zijn dan die van mij. Maar ze heeft nu gekozen voor mij, voor dit gezin, en die loyaliteit wil ik ook echt voelen. Ik hoop via deze weg dat we leren hoe we samen de dingen anders kunnen aanpakken.”

Hoe moet het nu verder?

“Maaike beseft dat ze meer gezag moet uitoefenen, en Sander dat je dankbaarheid bij kinderen niet kunt afdwingen”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Sander en Maaike zijn twee voorzichtige mensen die duidelijk niet van conflicten houden. Ik merk bij Maaike ook een angst om de dingen openlijk te bespreken. Als ik dit signaleer, bevestigt ze dit ook. ‘Ik kom uit een huwelijk met een heel dominante, verbaal agressieve man en ik heb tot op vandaag schrik om mijn gedacht te zeggen.’ In de eerste sessies gaat het over hun gezinsleven, de goede momenten, maar ook de ruzies. Blijkt dat de aanleiding daarvoor vaak iets is uit het andere gezin, bij de ex van Maaike. ‘Ik wil het daar eigenlijk nooit over hebben. Ik wil niet dat hij onze gesprekken beheerst. Ik wil dat buiten ons gezin houden, omdat zijn waarden zo anders zijn dan de onze.’ Als Sander dit zegt, klinkt hij opgejaagd. Hij geeft toe dat het hem veel doet, dat hij er al over nagedacht heeft en denkt dat het met onzekerheid te maken heeft. ‘Maaike koos ooit voor hem en geen twee mensen zijn zo anders dan hij en ik’, zegt hij, waarop Maaike heel zacht antwoordt: ‘Met hem ben ik nooit gelukkig geweest, ik ben zo blij dat wij elkaar gevonden hebben.’

Die onzekerheid speelt ook in de contacten met de kinderen. Sander heeft snel het gevoel niet gezien of erkend te worden in zijn rol als (stief)vader. We hebben het erover dat ouderschap ondankbaar kan zijn. Dat je respect mag verwachten, maar dat dankbaarheid niet afdwingbaar is. Dat zij ook niet om deze situatie gevraagd hebben. Dat het voor hen toch aanpassen zal geweest zijn, van alleen met hun mama naar een gezin met een stiefpapa en twee kleine halfbroertjes. Het delen van de aandacht. Maaike wordt wat emotioneel als het daarover gaat. ‘Ik voel me soms verscheurd. Doe ik wel genoeg voor hen? Voelen zij zich niet te vaak het vijfde wiel aan de wagen?’ Ik bespreek met hen dat ik denk dat ze allebei hun nieuwe situatie, hun gezin vooral vanuit een verliesperspectief zien. Sander had liever een kerngezin gehad zonder meer en wijt de moeilijkheden volledig aan het feit dat ze om de week ook een nieuw samengesteld gezin zijn. Maaike is blij met haar gezin,  maar heeft ook een schuldgevoel tegenover de oudsten en voelt zich pas echt goed als iedereen er is.

We komen door die gesprekken tot een aantal nieuwe inzichten en afspraken. Maaike beseft dat apart op haar oudste kinderen inpraten geen goede aanpak is, dat het beter is die dingen als gezin af te spreken en vooral als moeder zelf gezag uit te oefenen, dat niet aan Sander over te laten. Sander ziet in dat hun gezin ook moeilijk zou geweest zijn mochten het zijn vier zonen zijn, gewoon door de leeftijdsverschillen. Ze vinden elkaar in het verschil en kunnen het ook toelaten: zij aanvaardt dat hij liever met vier is, maar zijn uiterste best doet voor de zes. Hij aanvaardt dat voor haar het gezin maar compleet aanvoelt als iedereen er is. Ze hebben door de gesprekken vooral geleerd nog meer te delen wat ze denken en voelen, en daar naar elkaar toe zo begripvol als mogelijk mee om te gaan.”

Uit: Libelle 33/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Onze relatie loopt al een tijdje stroef. En nu ben ik ongepland zwanger”
• SOS relatie: “Ja, ik heb stomme dingen gedaan. Maar dat was omdat ik me eenzaam voelde”
• SOS relatie: “Net nu trekt hij er de stekker uit. Nu heb ik pas echt het gevoel dat hij mij en de kinderen in de steek laat”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!