SOS relatie: “Nu we door de coronacrisis zijn gaan samenwonen, ben ik bang dat het allemaal te snel is gegaan”

Magali (33) en Serge (37) kennen elkaar een jaar en zijn door de coronacrisis sneller dan voorzien gaan samenwonen. Is die snelle stap een tijdbom onder hun relatie?

Wat zegt Magali?

“Is dit het nu? Ik had me deze stap grootser voorgesteld, met een duidelijk gevoel dat dit de man van mijn leven is”

Magali: “Ik heb Serge leren kennen via Tinder. Ik date vaak via die weg en hield er al leuke contacten aan over. Ik ben al lang single en ik heb me daar ook altijd goed bij gevoeld, maar de tikkende klok van mijn kinderwens maakte toch dat ik op een bepaald moment anders naar mijn dates ging kijken.

Voor Serge koos ik meer bewust, niet op het eerste gezicht zoals ik altijd al deed. Ik hoorde vaak dat ik daar te veel op af ga, en dat klopt ook wel. Ik weet dat. Uiteindelijk heeft die strategie me nog niet bijster gelukkig gemaakt. Ik belandde altijd bij foute mannen. Deze keer verplichtte ik mezelf om me meer open te stellen en meer te focussen op de inhoud en op wat de andere zegt en doet, dan alleen maar op een gevoel van spanning.

De afspraakjes met Serge waren meteen heel aangenaam. Ik voelde me op mijn gemak bij hem, het klikte. We konden lachen en plezier maken. Dat was eerlijk gezegd allemaal nieuw voor mij. Als ik een berichtje stuurde, antwoordde hij. En als we afspraken, was hij er ook, dat soort dingen. En ook al was die eerste grote spanning er nu niet, toch voelde ik me ook fysiek tot hem aangetrokken en keek ik telkens uit naar onze afspraakjes.

Allebei wilden we niet te snel gaan. Serge heeft zijn huis op de buiten, ik leef in het hart van de stad. Hij draagt graag zorg voor zijn dieren, ik spreek meer af met vriendinnen. We accepteerden dat gewoon van elkaar. Toen de coronacrisis uitbrak en heen en weer rijden minder evident werd, beslisten we om in zijn huis te gaan samenwonen. Dat was praktisch het meest haalbare. De avond dat ik bij hem introk, voelde vreemd en onwennig. We hadden al vaker bij elkaar gelogeerd, maar dit was anders. De kast die hij voor mij had leeggemaakt, maakte me dat heel duidelijk. Was dit het nu, dacht ik toen. Is dit nu mijn stap naar een stabiel leven? Ik had het me enigszins anders voorgesteld. Grootser, en met een duidelijk gevoel dat dit de man van mijn leven is, dat dit het leven is dat ik zo graag wil leiden.

We zijn nu een paar weken verder en ook al loopt alles heel makkelijk en gemoedelijk, toch geraak ik dat onwennige gevoel niet kwijt. Het is alsof er iets mist, alsof we een fase overgeslagen hebben. Ik ben bang dat het te snel gaat, dat het algauw banaal en routine zal worden. Heel eerlijk: ik mis de spanning, die voor mij altijd zo belangrijk geweest is. Verlangen naar de andere, de andere missen, het passionele weerzien, soms wat aantrekken en afstoten… Ik voelde me er zeker niet altijd gelukkig bij, maar het zorgde er wel voor dat de andere mij bleef fascineren, dat ik het gevoel had intens te leven. Is het niet fout om deze stap al te zetten als je elkaar nog maar net kent? Dat houdt me nu enorm bezig. Ik wil mezelf en Serge geen pijn doen. Hoe gaan we hier het best mee om?”

Wat zegt Serge?

“Het gaat als vanzelf tussen ons. Ik hou van harmonie, maar op een of andere manier ziet Magali dat als een bedreiging”

Serge: “Toen ik Magali leerde kennen, was ik al een tijdje actief op een aantal datingsites, maar ik sprak zelden met iemand af. Ik ben geen veel-dater, ik vind het belangrijk om écht potentieel te zien in een afspraakje. Ik vond het dan ook fijn dat Magali op een langzamere manier wilde kennismaken en eerst vriendschappelijk samen dingen wilde doen. Net daardoor voelde ik me snel op mijn gemak. Ik had het gevoel dat ik echt mezelf kon én mocht zijn. Ik vond Magali ook van in het begin aantrekkelijk, pittig en uitdagend, anders dan mijn rustige vriendinnen van ervoor. We verschillen op veel terreinen, maar op de een of andere manier werkt dat heel goed. Ik ben een jongen van de buiten, ik zou niet aarden in de stad. Magali woont er heel graag, maar geniet, dat merk ik nu, ook van de rust en de omgeving van mijn huis en de tuin.

Wij verbleven regelmatig bij elkaar, maar hadden ook nog deels elk ons eigen leven. Over samenwonen hadden we nog nooit gesproken. Tot de coronacrisis er kwam. Ineens móésten we het wel hebben over hoe we onze relatie verder zagen. Elkaar weken niet zien was voor geen van ons een optie en omdat ik dieren heb die moeten verzorgd worden, koos Magali ervoor om bij mij te komen wonen. Dat voelde eerst een beetje vreemd en te snel aan, we hadden altijd al zo anders geleefd. Maar dat gevoel is nu helemaal over. Het voelt goed aan, het gaat ook vanzelf tussen ons, we maken geen ruzie.

Ik hou van harmonie, maar op de een of andere manier ervaart Magali dat als een bedreiging. Ze stelt zich veel vragen: bij het feit dat we zo snel zijn gaan samenwonen, bij onze rustige manier van samen zijn. In haar vorige relaties zat heel veel gevoel en passie, maar had ze vaak ook grote conflicten. Ik zit zo niet in elkaar. Ik zoek dat niet en ervaar de dingen ook zo niet. Waarom ruzie maken als je de dingen ook kunt uitpraten? De laatste tijd merk ik dat Magali zich vaker terugtrekt, dat ze wat afwezig is. Zij vreest dat we te snel zijn gaan samenwonen, en dat de eerste aantrekking en het spel van verleiden nu volledig vervallen zijn en we snel zullen leven als een saai, wat burgerlijk koppel. Dat is echt haar grootste angst. Ik denk dat het helemaal zo niet hoeft te zijn.

De hele situatie maakt me wel onzeker, en dat voedt haar angst nog meer, vermoed ik. Want ik gedraag me dan wat te inschikkelijk, en dat vindt zij helemaal onaantrekkelijk. Ik wil ook zo niet zijn. Misschien zijn we effectief te snel gaan samenwonen en is dit nu een te beperkte basis om samen te leven. Misschien moeten we het anders aanpakken. Ik hoop via deze weg antwoorden te vinden, want zou het heel spijtig vinden als deze relatie niet zou lukken.”

Het moet het nu verder?

“Er is geen ideale timing voor samenwonen. Het haalt sowieso naar boven of een relatie goed zit of niet”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “De gesprekken met Magali en Serge verlopen via Skype. Meer dan therapie zoeken ze een vorm van coaching. ‘Mijn vriendinnen zie ik niet en ik heb dit nu nodig’, geeft Magali aan. We hebben het eerst over het versneld samenwonen. ‘Ik ervaar het als een verlies dat we die eerste periode zo hebben afgesloten. Uiteindelijk kennen wij elkaar misschien niet goed genoeg.’ Ik geef aan dat er niet zoiets is als een ideale timing. Samenwonen haalt altijd naar boven of een relatie ‘goed’ zit, er is geen enkel bewijs dat de timing impact heeft op de slaagkans.

Zo belanden we bij de angst van Magali voor een saai leven, bij het verlangen ook naar de spanning van een relatie op afstand. We gaan verder in op die angst, die Magali vertaalt als een druk. ‘Ik wil niet vastzitten in iets wat ik niet wil. Het is ook de reden waarom ik aan alle grote beslissingen in mijn leven twijfel. Ergens heb ik toch altijd schrik dat het mij niet zal lukken.’ Die onzekerheid voelt ook Serge. ‘Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer niet te veel druk te zetten, maar het maakt me ook onzeker. Zonde toch als dit fout zou gaan.’

In een volgend gesprek hebben we het over hun beeld van de liefde en van relaties. Magali heeft het vaak over de spanning, de prikkels van de verliefdheidsfase, de vlinders, alle emoties die door je lijf gieren en je leven beheersen. Ik licht toe dat ‘spanning’ altijd een vertaling is van angst, van een hechtingssysteem dat in actie schiet. Zolang je liefde daarmee associeert, zit je in een onveilig relatieklimaat waarbij je volop bezig bent met het zoeken naar veiligheid en zekerheid. Blijf je in die eerste, onzekere fase steken of zoek je die telkens op, dan geraak je niet voorbij de toegangspoort van de liefde. Serge zegt dat hij dat begrijpt. ‘Als ik het gevoel heb dat iemand me graag heeft en ik die kan vertrouwen, dan kan ik meer mezelf zijn. In onze relatie was dat zeker in het begin zo, maar nu veel minder, omdat het niet veilig aanvoelt, omdat er altijd opnieuw die twijfel is.’

Magali beseft dat zij ‘gemis’ cultiveert. ‘Alsof ik beter om kan met ‘missen’ dan met ‘nabijheid’. Ik kan Serge niets verwijten: hij is een betrouwbare man en is er altijd voor mij. Ik bekijk dat nog te vaak negatief, alsof ik geen liefde of aandacht verdien als ik er niet voor hoef te vechten.’ Magali en Serge willen zich allebei meer bewust worden van de mechanismes die ze hebben ontwikkeld. ‘Ik twijfel’, zegt Magali, ‘maar besef nu meer dan ooit dat het deel is van wie ik ben en niets zegt over Serge of onze relatie.’

Ze besluiten wel om het appartement van Magali niet op te zeggen en om na de coronacrisis ook nog af en toe apart te wonen. ‘Dat helpt. Niet zozeer het samenwonen was een druk voor mij, maar vooral het gevoel dat dit definitief was.’ ‘Ik begrijp dat Magali die ruimte nodig heeft om in onze relatie te groeien en heb besloten me wat minder aan te passen en om gewoon verder mijn ding te blijven doen. De rest komt wel.’”

Uit: Libelle 20/2020 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Ik kan mijn man niets verwijten, maar toen ik mijn yogaleraar leerde kennen, viel ik voor hem als een blok”
• SOS relatie: “Willen we als koppel slagen, dan moet er sprake zijn van echt engagement. Hij begrijpt dat niet”
• SOS relatie: “Paul zoekt bevestiging in dure auto’s, reizen en mooie vrouwen. Ik wil dat niet meer”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!