SOS relatie: “Ik ben altijd voorzichtig geweest, maar pas nu dubbel op. Ik mag dit virus echt niet oplopen, want wat zou dat niet betekenen voor mijn gezin en de kinderen?”

Martien (39) en Kobe (37) vormen al drie jaar een nieuw samengesteld gezin. Martien heeft een dochtertje van vier dat altijd bij hen is, Kobe heeft twee dochters van twaalf en dertien in co-ouderschap. Sinds de coronacrisis beheerst de angst van Martien voor het virus hun gezinsleven.

Wat zegt Martien?

“Kobe vindt dat ik overdrijf, maar hij houdt geen rekening met mij”

Martien: “Ik leerde Kobe kennen via een datingsite. Ik was toen al een paar jaar alleen en had me vooral toegelegd op de zorg voor Fee, die ik alleen kreeg. De eerste date met Kobe viel geweldig mee. Raar maar waar: na een maand woonden we al samen. Fee vond in Kobe een papa en ik kreeg het gezinsleven waarnaar ik altijd al verlangd had. Ook de dochters van Kobe stonden positief tegenover de hele situatie. Van bij het begin heb ik er ook alles aan gedaan opdat iedereen zich deel zou voelen van het gezin. Ik vind dat net als Kobe heel belangrijk. Dat ik dat zo ten volle opnam en er een echt wij-verhaal probeerde van te maken, waardeerde hij van bij aanvang. We deden het als gezin zo goed dat de ex van Kobe het moeilijk kreeg en jaloers werd op de band die ik met ‘haar’ dochters kreeg. Ze belde me zelfs eens dat ik niet moest proberen haar kinderen in te pikken, alsof dat mijn intentie was. Ik kom zelf uit een heel traditioneel gezin. Mijn ouders stonden allebei in het onderwijs en zetten hun gezin en kinderen op de eerste plaats. Die geborgenheid wil ik mijn gezin ook bieden.

Sinds de coronacrisis gaat het echter heel moeilijk bij ons. Ik heb vaak ruzie met Kobe, ook over de kinderen als ze van bij zijn ex komen. Ik heb veel allergieën, van jongs af aan, en weet dat mijn immuniteit niet top is. Ik ben altijd voorzichtig geweest, maar pas nu dubbel op. Ik mag dit virus echt niet oplopen, want wat zou dat niet betekenen voor mijn gezin en de kinderen? Zij hebben mij nodig. Ik merk wel dat Kobe dat gevaar minder goed inschat en nogal nonchalant is in het toepassen van de regels. We hadden bijvoorbeeld al vaak ruzie over winkelen. Ik zie niet in waarom we risico’s zouden nemen door in een grootwarenhuis rond te gaan lopen, als alles ook aan huis gebracht kan worden. Hij vindt dan dat ik overdrijf en hem in een kooi zet, terwijl ik vind dat hij geen rekening houdt met mij. Vooral de kinderen zijn een moeilijk punt. Mijn dochtertje hou ik thuis. Zij is niet schoolplichtig en ik neem gewoon het risico niet. De oudsten zijn natuurlijk een ander paar mouwen. Die gaan nu naar school en hebben hobby’s. Maar als ik zie hoe weinig voorzichtig ze zich gedragen… Uiteraard besef ik dat het pubers zijn, maar dan is het toch net aan ons om de nodige maatregelen te nemen? Zo gingen ze afgelopen vakantie op kamp, was er in hun school al een besmetting en gingen ze naar een verjaardagfeestje. Ik heb dan telkens gevraagd om zich eerst te laten testen en heb de dagen erna ook echt afstand gehouden. Kobe begrijpt dat niet, hij vindt dat ik overdrijf. Zolang er geen vaccin is, denk ik dat het goed zou zijn als hij wat meer zou stilstaan bij de risico’s en wat dit voor ons gezin kan betekenen, in plaats van zich egoïstisch op zijn eigen verlangens te richten.”

Wat zegt Kobe?

“Martien legt haar strenge regels op aan het hele gezin. Dat is niet leefbaar”

Kobe: “Toen ik Martien leerde kennen, was ik twee jaar gescheiden, of juister: was mijn ex-vrouw twee jaar vertrokken. Ik heb die scheiding nooit gewild, ik vind dat je dat niet kunt maken. Je trouwt, je krijgt kinderen en je hebt de verantwoordelijkheid om daar het beste van te maken. Ik heb er lang over gedaan om het een beetje te aanvaarden, maar was wel oprecht blij toen ik Martien leerde kennen. Dankzij haar had ik opnieuw het gevoel deel uit te maken van een gezin. Ik kom uit een niet zo warm nest. Mijn mama overleed toen ik zes was en mijn papa vluchtte nadien in zijn werk. Ik was vaak erg eenzaam. De geborgenheid van een gezinsleven heb ik altijd heel belangrijk gevonden en met Martien ervaar ik dat meer dan in mijn huwelijk. Toch loopt het de laatste tijd moeilijk. Martien heeft een wat kwetsbare gezondheid, maar is daar overmatig op gefocust en ziet sinds corona alles en iedereen als een gevaar voor haar gezondheid. Ze wast oneindig vaak haar handen en is voortdurend aan het poetsen. Ze wil bijna niet meer buiten komen en vertoont erg afwerend, schrikachtig gedrag tegenover anderen. Bovendien legt ze de dingen die ze zichzelf oplegt, ook op aan de rest van het gezin. Dat is niet leefbaar. Ze controleert me de hele tijd. Waar ik ga en sta: ik moet dat elke keer weer toelichten. Ik kan gaan werken, maar ze eist dat ik van thuis uit werk. Ik wil graag de boodschappen doen zoals vroeger, in verschillende kleine zaken hier in de stad, maar dat mag niet meer van haar. Alles moet aan huis leverbaar zijn. Ik wil mijn zus die net bevallen is graag bezoeken, maar dat is uitgesloten voor haar. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan.

Het ergste vind ik haar houding tegenover de kinderen. Ik vind het absoluut niet gezond dat ze Fee thuis houdt. Dat voelt aan als regelrecht isoleren. Ze hing tevoren al zo sterk aan haar, nu is het echt niet gezond meer. Haar houding tegenover mijn kinderen is zo mogelijk nog erger. Wij hebben allemaal al vier keer een testingprocedure moeten ondergaan, zonder reden. Onze laatste ruzie en ook de aanleiding om naar hier te komen, leek mij compleet van de pot gerukt. Sinds de school opnieuw begonnen is en de kinderen dus met meer mensen contact hebben, wil ze niet meer dat we samen aan tafel zitten of tv kijken. Ze houdt de hele tijd afstand en heeft zelfs een tweede keukentafel gekocht. Ik ben bang dat dit compleet uit de hand loopt en heb het aangekaart bij de huisarts, die ons heeft doorverwezen. Wat mij betreft moet dit dringend veranderen, zeker voor de kinderen. Die lieten me al weten dat ze het op deze manier niet meer zien zitten en dat ze liever bij hun mama blijven, wat mijn ex natuurlijk graag hoort. Ik wil niet vervreemden van mijn kinderen en ben er zeker van dat Martien spoken ziet. Ze moet iets doen aan haar meer dan onredelijke angsten.”

Hoe moet het nu verder?

“Ze kijken op een andere manier naar hun conflict: Martien is niet het probleem, wel covid”

Relatietherapeute Rika Ponnet: “Als Martien en Kobe zich aanmelden, zijn ze de wanhoop nabij. Ze komen eerst in levende lijve naar de praktijk, maar schakelen al gauw over op online gesprekken omdat Martien schrik heeft voor een mogelijke besmetting. Door de extreme paniekaanvallen die Martien al een aantal keren had, voel ik dat Kobe volledig meegaat in haar dwanggedachten. Tegelijk loopt hij vast in zijn rol als vader en groeit de onderhuidse frustratie omdat zijn vrijheid en die van het gezin zo ingeperkt wordt. ‘Ik probeer Martien te begrijpen, maar sorry: zoals ze zich nu gedraagt, is ronduit ziekelijk. Ik voel me een permanente gevangene in mijn leven. Als het zo verder gaat, zullen ook de kinderen zich van haar afkeren.’ Deze uitspraak roept bij Martien heel veel emoties op. Ze begint hard te wenen. Ze zegt dat het allemaal Kobes schuld is: mocht hij zich wat meer aan de regels houden, dan zou zij zich anders, veiliger voelen.’

Omdat de hele covidsituatie een heus mijnenveld is, keer ik met hen terug in de tijd en laat ik hen vertellen over hun leven voor de lockdown. Daaruit komt naar voren dat ze in het begin allebei heel blij waren met hun relatie en dat hun diepe verlangen naar geborgenheid werd ingevuld. Maar gaandeweg voelde Martien wel dat een hecht gezin vormen als nieuw samengesteld gezin geen sinecure is. Zo waren er regelmatig discussies waarbij Martien zich wat miskend voelde. Dat ze het gevoel had het gezin perfect te laten draaien, maar daar weinig waardering voor te krijgen. Kobe voelt zich vaak tussen twee vuren staan en geeft ook vaker toe dan hij wil om de vrede te bewaren. ‘Ze wil het zo goed doen. Een supernet huis, kinderen die gelukkig zijn en het goed doen op school, supergezond eten, veel zinvolle activiteiten… Het mag voor mij echt wat minder zijn.’ Eerst neemt Martien dit op als een afwijzing, maar doordat ik wat langer blijf stilstaan bij Kobes gevoel, merkt ze gaandeweg dat wat hij zegt, vooral een vorm van liefdevolle bezorgdheid is. Zo zegt hij: ‘Ik zie hoe ze zich uitslooft voor mij en de kinderen, ten koste van zichzelf. Een minder perfecte Martien is nog altijd een supermama.’

Allebei zien nu in dat hun gedrag voor corona al een teken was van liefde en betrokkenheid. Daardoor slagen ze er ook in om op een andere manier naar hun huidige conflicten te kijken. Martien is niet langer het probleem, maar covid. Ze beseffen dat de pandemie hen als koppel extra onder druk zet en hun oorspronkelijke uitdagingen en verschillen in negatieve zin heeft versterkt. Kobe ervaart ook dat hoe vaker hij Martien bevestigt en erkent in haar belang in hun gezin, hoe rustiger ze wordt. Martien op haar beurt vertrouwt Kobe meer, durft daardoor de controle wat te lossen én probeert via relaxatietherapie beter om te gaan met overspoelende angsten. Covid 19 zien als een gemeenschappelijke vijand geeft hen de energie en het vertrouwen om verder te gaan.”

Uit Libelle 42/2020

LEES OOK:

• SOS relatie: “Zij wil altijd over alles praten, vindt dat ik uiting moet geven aan wat ik voel, maar ik heb daar totaal geen behoefte aan”
• SOS relatie: Katrins schoonvader werkt mee in de zaak en dat zorgt voor conflicten
• SOS relatie: “Op seksueel vlak klikt het niet goed tussen ons en dat is in de loop der tijd een almaar groter probleem geworden”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!