SOS relatie: “Waarom luncht hij met een vrouw als hij weet dat ik moeite met vertrouwen heb?”

Martin (52) en Fran (41) hebben drie jaar een latrelatie. Hij wil gaan samenwonen, maar onlangs betrapte zij hem op een leugen, en daarom houdt ze de boot af.

Wat zegt Fran?

Fran: “Ik leerde Martin kennen via een relatiebureau. Bij mij is het alles of niets: ik voel het meteen of het iets kan worden. Hij is ook zo: heel open en direct. De avond van onze eerste date belandden we al in bed en sindsdien zijn we bijna onafscheidelijk. Ook qua toekomstvisie matchen we. Martin is gescheiden, maar op een goede manier. Hij gelooft nog echt in de liefde en wilde er van bij aanvang volledig voor gaan. 

Ik heb moeilijkere ervaringen achter de rug. Mijn ex bleek een volbloed overspelpleger. Toen ik op een dag ontdekte dat hij iets had gehad met een vriendin van mij, werd ik alert, ploos ik dingen uit en zo ontdekte ik dat hij me al jaren bedroog, met verschillende vrouwen. Dat heeft me zo onderuitgehaald.

Ik heb het nog een tijdje geprobeerd, hij smeekte me om een nieuwe kans, ik dacht: mensen kunnen veranderen, we gingen in therapie. Tot ik op een dag, zonder dat hij wist dat ik hem in het oog had, hem de vrouw achter de vleestoog in het grootwarenhuis zag opvrijen. Ik wist toen: hij verandert nooit. De scheiding verliep moeizaam, hij voelde zich afgewezen, gekrenkt. Ik ging nadien ook zelf in therapie, omdat ik al mijn zelfvertrouwen kwijt was.

“Ik vertrouwde Martin tot ik hem op een middag op een terras zag lunchen met een vrouw. Waarom kon hij me dat niet op voorhand vertellen?”

Toen ik Martin leerde kennen, deed me dat echt goed. Iemand die oprecht geïnteresseerd was in mij, die me het gevoel gaf dat ik aantrekkelijk ben en vooral: iemand die zich helemaal wilde engageren. Het gaf mijn vertrouwen een boost, al bleef ik ook wel wat voorzichtig.

Dat sloeg om in wantrouwen, toen ik Martin op een middag op een terras zag lunchen met een vrouw. Hij zei dat het een zakelijk contact was, maar waarom kon hij me dat niet op voorhand vertellen? Hoe meer ik er op doorging, hoe meer hij zichzelf probeerde te verdedigen, wat mij dan weer een heel slecht gevoel gaf, alsof ik iets ontdekt had. Hij weet hoe moeilijk ik het heb met vertrouwen, en dan deed hij zoiets.

Sindsdien ben ik superalert, ik kan er niets aan doen, het vertrouwen is geschonden. We hebben er ook regelmatig ruzie over. Hij vindt dat lunchen met andere vrouwen moet kunnen, ik vind dat dat kan in een groep, maar niet alleen. Waarom moet er altijd geluncht worden? Als het zakelijk is, kan het toch op kantoor?

Ook op straat heb ik het moeilijk met hoe hij naar andere vrouwen kijkt. Ik denk dan: vindt hij haar nu knapper? Waarom kan hij me niet meer het gevoel geven dat ik zijn wereld ben en dat hij geen behoefte heeft aan al die anderen? Zolang mijn gevoel niet steviger is bij ‘ons’, denk ik niet dat samenwonen een goed idee is. Ik wil me eindelijk eens zeker voelen van mijn partner, van zijn trouw en engagement. Dat is toch niet te veel gevraagd?”

Wat zegt Martin?

Martin (52): “Toen ik Fran leerde kennen, was ik al een tijdje aan het daten. Eerst via Tinder, erg geestig allemaal, maar wat te vrijblijvend naar mijn smaak. Via het relatiebureau kwam ik een ander type vrouwen tegen, meer geëngageerd, uit op een duurzame relatie en dat sprak me toch wel aan. Natuurlijk heeft iedereen ook daar zijn bagage.

Ik vind Fran een geweldige vrouw: ze is speels en vrouwelijk, al van bij het eerste contact was er veel humor tussen ons, en de seks zit echt goed. Bovendien wonen we in dezelfde streek, passen onze levens op veel vlakken goed in elkaar. Ik vind haar kinderen leuk, zij de mijne, de kinderen elkaar onderling ook, dus echt, het zit goed.

“Fran is extreem jaloers en eigenlijk gaat het van kwaad naar erger”

Ik weet wat ze meegemaakt heeft, dus ik snap wel dat ze voorzichtig is, maar na drie jaar zou ik nu toch verwachten dat dat vertrouwen er is. Ze is extreem jaloers en eigenlijk gaat het van kwaad naar erger. Het begon allemaal met een zakelijke afspraak die ik had. Ik plan vaak een lunch, vind dat aangenaam, en ja, veel van mijn klanten zijn vrouwen. Maar ik heb het altijd zo gedaan. Ik heb daar ook helemaal geen bijbedoelingen mee.

Fran stoorde zich vooral aan het feit dat het er van op afstand erg gemoedelijk aan toe leek te gaan. Ze vindt dat ik veel te los omga met andere vrouwen, me veel te ontvankelijk opstel. Volgens haar flirten vrouwen ook vaak met mij en laat ik mij dat welgevallen. Dat strookt echter op geen enkele manier met mijn ervaringen. Ik mijd hoe langer hoe meer plaatsen waar we samen andere vrouwen tegenkomen, en dat zijn er heel wat.

Onlangs gingen we winkelen. Ineens werd ze erg stil en toen ik vroeg wat er scheelde, was het antwoord de hele tijd ‘Niets’. Thuis kwam het er dan uit in een golf. Ik had te lang gekeken naar andere vrouwen, ze had duidelijk gezien dat ik omkeek om naar een vrouw haar borsten te staren. Het ergste is dat er totaal niets van aan is. Mag ik nog mensen aankijken, of is dat ook al een probleem? 

Ik merk ook dat, telkens als het daarover gaat, we allebei zoveel verharden. Ik verdedig me dan op een manier waarvan ik nadien denk: waarom? Het lijkt ook dat ze na elke ruzie nog meer overtuigd is van haar gelijk, van haar aanvoelen. Ik merk ook dat ik vaak dingen niet vertel, het praatje met de buurvrouw, mijn ex die even binnen is gekomen, een schoolvriendin die ik tijdens het lopen kruiste… gewoon omdat ik geen heisa wil. Ik heb het zo gehad heb met die spanningen en haar onredelijkheid. Dat zijn toch normale dingen? Hoe kan ik haar ervan overtuigen dat ik wél betrouwbaar ben? Dit verziekt heel onze relatie.”

Hoe moet het nu verder?

Rika Ponnet: “Martin en Fran zijn een levendig koppel met veel emotionaliteit. Vooral Fran is bijzonder expressief. Wanneer het over de moeilijkheden in de relatie gaat, is ze passioneel boos. Van ‘luisteren’ of ‘nuanceren’ is er dan geen sprake. Ze raast dan door, over hoe belangrijk vertrouwen is en dat Martin het schaadt, dat ze zich anders zo niet zou voelen. Martin trekt zich volledig terug, maar zegt wel dat het zo niet kan, deze wekelijkse scènes en beschuldigingen die totaal nergens op slaan.

Ik probeer Fran in eerste instantie tot bedaren te brengen. ‘Ik voel hoe zwaar dit voor jou is, hoe graag je Martin wilt kunnen vertrouwen, maar hoe moeilijk dat is.’ Ik ga met haar terug naar het moment waarop het wantrouwen de kop opstak. Fran vertelt wenend hoe ze er zeker van was eindelijk samen te zijn met iemand die alleen voor haar koos en dat toen de schok kwam van Martin te zien zitten, vrolijk pratend met een aantrekkelijke vrouw. En dat ze zelf als vrouw perfect weet wat er dan gaande is.

‘Misschien kunnen we dat nu even laten liggen, en stilstaan bij jouw gevoel daarbij?’, vraag ik. ‘Kwaadheid, dat het weer eens zover is. Ze hebben geen respect voor mij, ik voel me zo klein en niet gezien. Al die leugens en dat bedrog’, zegt ze wenend. Als Martin haar wil troosten, duwt ze hem heftig weg. Opnieuw probeer ik het te hebben over dat beeld van die lunch. Of er alternatieve interpretaties mogelijk zijn, of er een verschil kan zijn tussen wat je ziet en wat je denkt te zien.

“Als Fran meteen uitspreekt wat haar ongemakkelijk maakt, kan Martin haar geruststellen”

Ik peil ook naar Martin zijn beleving, als Fran zo woedend wordt. ‘Ik wil daarvan weglopen, dat is zo heftig. Ik herken haar dan niet meer. Ik geef toe dat ik ook almaar meer dingen niet vertel, om geen gedoe te hebben.’ Beiden zien dat aanvallen tot terugtrekken leidt, en weer tot aanvallen, en een nog grotere onzekerheid. En hoe belangrijk het is voor hen om het ongemakkelijke gevoel dat aan de basis ligt van aanvallen te delen.

We nemen enkele ruzies onder loep. Wanneer Fran een slecht gevoel krijgt bij hoe Martin naar andere vrouwen kijkt, zou ze dat moeten delen. Voor hem is het net belangrijk om dan niet in de verdediging te gaan, maar aan te geven dat het kijken is, hij haar graag ziet en bij haar wil blijven.

Ik vertel hen ook hoe belangrijk het is om zélf aan de slag te gaan met gevoelens van jaloezie of terugtrekangst. Bij Fran is dat dan bewust stilstaan bij wat haar dat gevoel geeft: is het de realiteit, of een oude angst? Bij Martin is dat niks uit de weg gaan, uit angst voor ruzie. Fran besluit verder om mindfulness te volgen om anders met overspoelende emoties om te gaan. Ze willen het zo verder met elkaar proberen.”

Uit: Libelle 08/2022 – Tekst: Rika Ponnet

LEES OOK:

• SOS relatie: “Het lijkt wel alsof hij niets voelt”
• SOS relatie: “Ik ben echt nog niet toe aan een tweede kind”
• SOS relatie: “Onze laatste ruzie was zo destructief dat ik er dagen niet goed van ben geweest”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!