SOS relatie: “Dat hij ondanks mijn leeftijd voor mij koos, gaf me het gevoel dat ik waardevol ben”

Nancy (43) en Mehmet (27) zijn twee jaar getrouwd. Ze leerden elkaar kennen in Turkije en verhuisden onlangs samen naar België.

Wat zegt Nancy?

“Turkse mannen als Mehmet doen écht hun best voor een vrouw. Ik was leeg en had zijn aandacht heel erg nodig”

Nancy: “Ik ben heel jong getrouwd met de vader van mijn dochter. Ik denk dat ik vooral thuis weg wou, weg van een heel autoritaire vader en een moeder die heel haar leven depressief is geweest. Ik was de oudste en werd al vroeg in een zorgende rol geduwd en op mijn 18de wou ik mijn eigen leven. Mijn ouders waren heel erg tegen mijn partnerkeuze. Achteraf gezien denk ik dat ze gelijk hadden. Mijn ex was een vrolijke bon vivant, maar tegelijk ook iemand die nergens verantwoordelijkheid voor opnam. Het was altijd feest in zijn bijzijn, maar geld, de zorg voor onze dochter Annet, het huis, dat liet hij allemaal aan mij over. Hij maakte schulden die ik altijd weer afbetaalde, hij reed onze auto in de prak, bleef soms dagen na elkaar weg.

Ik heb na 20 jaar een punt gezet achter onze relatie, ik was gewoon óp. Annet zat toen juist op kot en ik heb impulsief een job aanvaard in de reissector, reisleider voor Turkije. Ik heb er twee jaar gewoond en leerde er Mehmet kennen. Ik was aanvankelijk terughoudend, gezien het leeftijdsverschil, maar tegelijkertijd ook op slag verliefd. Turkse mannen doen nog echt hun best voor een vrouw, hij gaf me het gevoel dat ik mooi was, belangrijk, interessant. Ik besef nu dat mijn behoefte daaraan te groot was. Dat is ook niet onlogisch: in mijn huwelijk kreeg ik dagelijks te horen dat ik lelijk was, oud, dom, saai, frigide en uiteindelijk ga je dat ook geloven. Mijn gevoel van eigenwaarde was minder dan niets.

De complimenten, de aandacht van Mehmet, dat voelde aan alsof iets wat heel leeg was toch invulling kreeg. Ik besef nu dat ik mezelf daarin ook verloor, dat ik er daardoor alles voor over had om dit verhaal te doen slagen, te laten blijven duren. Ik deed er alles aan om hem gelukkig te maken en doe dat eigenlijk tot op vandaag nog te veel.

Het is heel dubbel: enerzijds heb ik het gevoel dat ik mezelf te veel verlies in onze relatie, anderzijds heb ik ook vaak het gevoel dat ik niet genoeg mijn best doe. Ik wil het in algemeen wat meer in evenwicht krijgen en denk ook dat onze conflicten daaruit voortvloeien. Dat hij ondanks mijn leeftijd toch voor mij gekozen heeft, heeft mij vaak het gevoel gegeven dat ik waardevol en de moeite ben. Ik was en ben stiekem best fier dat hij mijn partner is.

Maar ook aan de binnenkant moet het toch een beetje kloppen, en daar wringt het schoentje. De laatste tijd hebben we almaar vaker enorme ruzies. Hij wordt dan heel boos, roept, gooit met dingen. Ik word dan heel angstig, kan me daar moeilijk tegen wapenen, doe er dan alles om de ruzie te beëindigen, maar dat betekent ook dat ik op dat moment dan opnieuw te veel meegeef, me aanpas, te lief ben. Hij heeft na die ruzies altijd wel spijt, probeert het goed te maken, maar ik merk dat mettertijd de rek daar toch wat uit is. Het lukt mij almaar minder om terug aansluiting te zoeken en te vinden. Ik zou het zonde vinden als ook deze relatie strandt. Ik zie hem graag, wil zo graag dat dit lukt, maar wil ook niet dagelijks in spanning leven.”

Wat zegt Mehmet?

“Nancy flirt vaak en kleedt zich heel uitdagend, ze houdt geen rekening met mijn gevoelens”

Mehmet: “Met Nancy was het liefde op het eerste gezicht. Ik heb het altijd wel gehad voor wat rijpere vrouwen, maar bij Nancy trok ook haar onbevangenheid mij enorm aan. Seksueel klikte het trouwens direct, een enorm verschil met mijn relaties daarvoor waarin seks altijd een taboe was. Toen haar opdracht in Turkije afliep en ze terug moest naar België, hebben we vrij impulsief beslist te trouwen. Ik zocht en vond heel snel werk in België. Het is dus zeker niet zo dat onze relatie op dat vlak scheef zit. Ik ben niet voor de centen met haar getrouwd. Ik heb ook snel Nederlands geleerd, vond het belangrijk hier zo snel als mogelijk geïntegreerd te zijn. In onze relatie verliep het echter van bij aanvang een stuk moeilijker eens terug in België.

Nancy heeft het vaak over de cultuurverschillen tussen ons, maar ik denk niet dat die het probleem zijn. Ik ben Westers opgevoed, mijn ouders hadden bijvoorbeeld ook geen probleem met onze relatie, wat velen vreemd vinden. De zaken die ik aankaart en waarmee ik het moeilijk heb, daarmee zouden wel meer mensen het moeilijk hebben. Zo vind ik dat Nancy zich niet altijd gedraagt als een getrouwde vrouw. Zij flirt vaak en kleedt zich heel uitdagend: erg korte rokken, zeer open topjes. De conclusie is dan snel getrokken, dat ik vanuit mijn moslimachtergrond extreem jaloers of bezitterig zou zijn, maar dat heeft er niets mee te maken. Het is gewoon niet oké wat ze doet.

Ze houdt ook geen rekening met mijn gevoelens, ziet altijd enkel haar verhaal. Zo ook vorig jaar op de begrafenis van haar vader. Daar verscheen ineens ook haar ex, die daar dan heel charmant met de hele familie praatjes maakte en mij straal negeerde. Zij praatte ook lang met hem, ik deed er precies niet toe. Haar uitleg achteraf was dat hij toch jaren over de vloer was geweest bij hen thuis, dat ik toch niet kon verwachten dat ze hem straal zou negeren of erger nog, niet zou uitnodigen op de begrafenismaaltijd. Hij was altijd deel van de familie geweest, de vader van haar dochter, dat moest ik toch begrijpen. Ik begrijp veel, maar het heeft ook met respect te maken, met duidelijk naar buiten toe tonen dat ze voor mij gekozen heeft, wij bij elkaar horen.

In Turkije zat dat evenwicht tussen ons veel beter. We deden als koppel veel samen. Nu zijn er de vriendinnen, de familie, haar moeder waar ze bijna dagelijks langsgaat, haar dochter. We hebben de laatste maanden al heel veel woorden gehad. Ik ben inderdaad best temperamentvol, er wordt dan al eens geroepen. Ze verwijt me dat ik andere relaties heb, dat ik dingen wil die zij mij niet meer kan geven. Ik denk dat veel van wat ze zegt, vanuit haar omgeving wordt gestuurd. Nancy is erg beïnvloedbaar heb ik al gemerkt. Ik voel me bij de hele situatie hoe langer hoe minder goed, maar wil ons zeker nog een kans geven en heb daarom ook ingestemd met de gesprekken hier.”

Hoe moet het nu verder?

“Jaloezie was altijd een trigger in hun relatie. In Turkije was dat nog positief, maar hier in België werd het destructief”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Al van bij de eerste afspraak komt het gesprek met Nancy en Mehmet erg moeilijk op gang. Als ik vraag wat ze met de therapie willen bereiken, zijn hun antwoorden verschillend én vaag. Zo wil Nancy dat de escalerende ruzies stoppen. ‘Dat roepen en schelden van zijn kant, ik wil dat niet meer.’ Mehmet wil dat Nancy meer rekening houdt met hem. ‘Ik wil niet de hele tijd het gevoel hebben dat ik iets moet bewijzen. Ik wil ook af en toe mogen optrekken met leeftijdsgenoten, uitgaan, zonder dat ze daar achter wat moet zoeken.’

Ze vertellen me over hun laatste ruzie tijdens een avondje uit. Mehmet had opmerkingen over de lengte van de rok van Nancy. ‘Hij vond dat telkens als ik mijn benen kruiste, je mijn slipje kon zien. Ik me gedroeg als een hoer terwijl hij die avond een half uur staan praten heeft met een jonge vriendin. Toen ik daarnaar vroeg, begon het schelden pas goed.’ ‘Kijk, zo weet ze het altijd voor te stellen en kom ik er weer slecht uit. Ja, ik ben kwaad geworden, maar dat is omdat ze me de hele tijd zat te jennen.’

Beiden erkennen dat jaloersheid altijd een trigger was in hun relatie. ‘Aanvankelijk had dat ook iets heel positiefs. In Turkije voelde zijn bezorgdheid aan als bescherming, een gevoel dat ik nooit bij een man kende.’ Mehmet geeft aan dat als Nancy zich in die tijd uitdagend opmaakte, waardoor vrienden, andere mannen naar haar keken, hij zich daar eveneens goed bij voelde. ‘Als andere mannen me bevestigen in mijn partnerkeuze, voelt die keuze nog waardevoller aan.’

We gaan hierop door en stellen vast dat deze prikkelende jaloezie volledig omgeslagen is op het moment dat ze naar België kwamen. Ik suggereer dat als jaloezie in een relatie een destructieve kracht wordt, dit vaak samenhangt met een nieuwe machtsverhouding in de relatie. Dat erkennen ze. ‘In Turkije was ik echt iemand, ik kreeg waardering, sociaal en professioneel en ook in mijn exotische keuze voor Nancy. Hier in België is dat anders. Ik ben en blijf de Turk die om dubieuze redenen met een oudere vrouw is getrouwd. Nancy kijkt daardoor ook anders naar mij. Niet meer zo bewonderend, niet meer zo blij.’ Nancy geeft dit toe. ‘In Turkije voelde ik me in mijn keuze geaccepteerd. Hier krijg ik vaak goed bedoelde waarschuwingen. Het maakt dat ik wantrouwiger geworden ben. Misschien zie ik hem nu meer zoals hij is, en was het voorheen vooral een nood aan erkenning.’

De erkenning zien beiden als heel ‘klassiek’: Mehmet wil zich man kunnen voelen, sterk, gevend en krachtig. Nancy wil kunnen opkijken naar hem, hij moet haar de mooiste vrouw vinden. Mehmet is ervan overtuigd dat dit alleen opnieuw kan in een nieuwe context, in Turkije of elders, maar niet hier. Voor Nancy is dat onbespreekbaar. De daaropvolgende keer komt Mehmet niet opdagen. Ik krijg een drietal maanden erna van Nancy het bericht dat hij werk in Turkije heeft gevonden en haar gevraagd heeft met hem terug te keren. Dat weigert ze, waarop hij de scheiding aanvraagt.”

Uit: Libelle 32/2019 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Als ons kind twintig is, is Marnix al ruim in de zeventig. Kunnen we dat wel maken?”
• SOS relatie: “Het valt me op hoe weinig wij eigenlijk delen, hoe sterk wij naast elkaar leven”
• SOS relatie: “Ik hou van structuur en duidelijkheid. Affectie tonen kost mij vooral energie”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!