SOS relatie: “Net nu trekt hij er de stekker uit. Ik heb echt het gevoel dat hij mij en de kinderen in de steek laat”

Patrick (50) en Isabel (44) zijn 18 jaar getrouwd en hebben twee tienerdochters. Patrick heeft aangekondigd dat hij alleen wil gaan wonen en de scheiding wil inzetten. Relatiedeskundige Rika Ponnet geeft advies.

Wat zegt Isabel?

“Ik stond er vroeger al vaak genoeg alleen voor. En nu wil hij er ook nog eens de stekker uit trekken, dat kan hij toch niet maken?”

Isabel: “Toen ik Patrick leerde kennen, zette hij zijn eerste ambitieuze stappen in de advocatuur. Ik begon net te studeren en keek geweldig naar hem op. Doordat we zoveel optrokken met elkaar, verwaarloosde ik mijn studies. Ik wou zo graag mee zijn volwassen leven leiden. Het eerste jaar verliep turbulent. We waren passioneel verliefd, maar toch trok hij er vier keer de stekker uit, omdat hij niet wou dat ik voor hem leefde, ik mijn geluk te veel in zijn handen legde. Ik zag dat anders, maar ergens is het tot op vandaag zijn overtuiging dat hij mij gelukkig moet maken.

Onze eerste jaren waren intens: ik ging werken, we reisden veel, gingen samenwonen. Patrick maakte een blitzcarrière in de advocatuur. Hij werkte keihard, dag en nacht eigenlijk, en kreeg internationale opdrachten. Ik was fier op hem, maar had het wel moeilijk met zijn vele afwezigheden, de lange avonden alleen thuis. Ik had het er vaak over, hij deed zijn best, kocht me dan een mooi juweel of nam me eens chic mee uit eten. Ook in bed konden we het altijd weer bijleggen. Op moeilijke momenten hield dat onze relatie overeind. Toen de kinderen er kwamen, veranderde alles. Voorheen vond ik het vaak al moeilijk om alleen te zijn, nu stond ik er ook voor de opvoeding heel vaak alleen voor. Patrick reisde veel voor het werk, was vaak dagen na elkaar afwezig. De grote verantwoordelijkheden veranderden hem ook. Hij was zwijgzaam en als hij thuis kwam, moe vaak, onttrok hij zich aan de gezinsdrukte door zich op te sluiten in zijn studeerkamer. Hij deed de deur zelfs op slot! We hadden daardoor intense ruzies die we niet meer bijgelegd kregen.

Ik weet dat ik heel fel uit de hoek kan komen, maar kon het niet meer hebben dat hij zich altijd wegstak achter het werk, dat altijd voor alles kwam. Ik hoef dat ook allemaal niet, de dure reizen, de villa, de mooie kleding. Ik wil gewoon dat hij er wat vaker is, als papa en echtgenoot. Geld kost geen moeite, tijd wel en zo toon je toch ook dat je iemand echt graag ziet? Twee jaar geleden zat hij er trouwens een periode volledig door. Opgewerkt, leeg gewoon. Hij heeft het toen een tijdje rustiger aan moeten doen. Ik dacht dat het onze relatie zou verbeteren, omdat we vaker samen waren, maar niets was minder waar. Hij voelde zich een nul, wou al helemaal niet horen van een burn-out.

De laatste tijd legde ik me er almaar vaker bij neer dat de dingen zijn zoals ze zijn, en ben ik meer in een eigen leven gaan investeren. En net nu trekt hij er de stekker uit. Ik begreep er niets van toen hij zei dat hij het niet meer trok, alleen wilde gaan wonen. Hoe kan hij me dit nu ook nog aandoen? Nu heb ik pas echt het gevoel dat hij mij en de kinderen in de steek laat. Ik wil me er niet zomaar bij neerleggen. Ik vind dat hij het niet kan maken en het aan mij en de kinderen verplicht is om hiervoor te vechten.”

Wat zegt Patrick?

“Ik heb steeds meer het gevoel dat ik Isabel niet kan geven wat ze nodig heeft. Door de spanningen kom ik ook niet meer graag thuis”

Patrick: “Toen ik Isabel de eerste keer zag, was ik direct verkocht. Zij is nog altijd een heel mooie vrouw, maar toen was ze een beeldschoon meisje. Ze keek ook geweldig naar me op en welke man zou nu niet vallen voor die combinatie?

Ik kom uit een gezin waar presteren altijd heel belangrijk is geweest. ‘Goed’ bestond niet, het kon eigenlijk altijd beter. Dat heeft me professioneel ver gebracht, maar is ook altijd een bron van conflicten geweest in ons huwelijk. Isabel vindt het belangrijk dat we veel samen doen, dat alles besproken en afgesproken wordt. Haar ouders waren leerkrachten en pakten dat zo aan. Mooi hoor, maar niets voor mij. Bovendien is Isabel daarin ook nogal ‘dubbel’. Ze vindt alles wat mijn carrière aan plezante dingen met zich meebrengt – veel middelen, boeiende mensen ontmoeten, aanzien – fijn, maar de inspanningen en tijd die het kost, zijn dan wel een probleem. Ze vindt het een slecht excuus van mijn kant.

Ik heb in het begin vaak getwijfeld aan onze relatie, aan mezelf vooral, mijn vermogen om haar gelukkig te maken. Ik maakte het daarom ook een paar keer uit, ervan overtuigd dat iemand anders haar gelukkiger zou maken. Toen al wist ik dat ik haar nooit zou kunnen geven wat ze verlangde, en dat gevoel is met de jaren alleen maar gegroeid. Isabel is permanent gefrustreerd en ongelukkig. Ze is ook heel aanvallend, waardoor ik niet graag meer thuis kom. Altijd is er wel iets waarmee ze niet kan leven, waar ik bij had moeten assisteren, waarin ze mij niet vertrouwt. Vooral op mijn rol als vader heeft ze veel kritiek. Ze zegt er altijd alleen voor te staan, terwijl dat echt niet zo is.

Tijdens de weekends probeer ik thuis te zijn en als de kinderen me echt nodig hebben, ben ik er zeker. Zij vindt dat ik altijd de feestpapa ben, haar niet steun als het er echt toe doet, partij kies voor de kinderen of haar tegenover de kinderen plaats. Maar wat kan ik doen als ze me nog maar eens betrekt in een conflict dat zich tussen haar en de kinderen afspeelt en waarmee ik niets te maken heb? De druppel die de emmer deed overlopen was weer eens zo’n discussie. Ze werd razend kwaad, begon te roepen, waarop ik me teruggetrokken heb in mijn studeerkamer. Daarop werd ze nog woedender en trapte ze een gat in de deur. Toen heb ik beslist dat het tijd is me uit dit spanningsveld terug te trekken en alleen te gaan wonen. Zij reageert daar met ongeloof op, wat ik ongeloofwaardig vind.

Ik kan haar duidelijk niet gelukkig maken, dat zegt ze al jaren, dus waarom hiermee verder gaan? Kunnen we elkaar niet beter loslaten, een nieuw leven beginnen? Zelf heb ik daar totaal geen behoefte aan, maar ik gun het haar. Een andere partner kan haar mogelijks wel geven wat ze nodig heeft.”

Hoe moet het nu verder?

“Isabel en Patrick willen alle problemen in hun relatie buiten zichzelf leggen. Kijken naar wat er tussen hen speelt, is moeilijk”

Relatiedeskundige Rika Ponnet: “Als Isabel en Patrick langskomen, zie ik fysiek hoe moeilijk zij het hebben. Isabel is opgejaagd, boos en weent veel. Patrick ziet er moe uit, verslagen. Op mijn vraag wat ze verwachten, krijg ik een heel ander antwoord. Isabel wil dat Patrick zijn verantwoordelijkheid opneemt. ‘Na al die jaren van inzet aan mijn kant, kun je me nu niet achterlaten met de kinderen. Ik pik het gewoon niet! Nu het moeilijk gaat, kun je pas echt tonen dat je me graag ziet!’ Patrick wil rust. ‘Ik kan deze discussies niet meer aan. Ik heb het allemaal lang genoeg geprobeerd. Ik denk dat ik ons beiden een grote dienst bewijs door te vertrekken.’ Daar wordt Isabel nog bozer om. ‘Denk jij dan echt niet aan onze kinderen, hoe moeilijk zij het zullen hebben? Ik denk dat je depressief bent en daaraan iets moet doen.’

Het wordt me door de gesprekken heen duidelijk dat Isabel en Patrick alle problemen in hun relatie buiten zichzelf willen leggen. Kijken naar wat er tussen hen speelt, ligt moeilijk. Als ik Isabel daarnaar vraag, begint ze hartstochtelijk te wenen. ‘Onze relatie, ik heb er mij altijd zorgen over gemaakt, maar nu gebeurt wat ik nooit had gedacht: Patrick stapt eruit.’ Verdere exploratie van Isabels gevoelens brengt aan het licht dat de relatiebreuken tijdens hun verkeringstijd bij haar een diepe angst voor verlies hebben geïnstalleerd, en dat dat tot op vandaag speelt. Waarop hij reageert: ‘Als je zoveel schrik had om mij te verliezen, waarom uit je dan alleen maar kritiek, is niets wat ik doe goed genoeg?’ Hierop weet ze niet wat antwoorden. Ze zakt wanhopig in elkaar en weent opnieuw.

Als ik duid dat ik vaak ervaar dat kritiek geven een manier is om de ander aan zich te binden, snapt Patrick dat niet. Ik bekijk met hem wat de kritiek van Isabel met hem doet. Hij zegt dat hij constant het gevoel heeft dat het niet goed is, maar dat hij dat al lang zegt. Ik ga met hem dieper op dat gevoel in, waardoor hij ervaart dat net die kritiek voor hem altijd een soort van motor is geweest om nog harder zijn best te doen, nog meer te geven. ‘Ik herken het schuldgevoel dat ons thuis ook altijd gegeven werd als we onze tijd verprutsten, zoals ons vader altijd zei. Dat gevoel heeft Isabel me ook zo vaak gegeven.’ Ook dat krijgen we positief gekaderd. Beiden beseffen dat net omdát Patrick zo hard zijn best doet na kritiek van Isabel, zij denkt dat haar kritiek gerechtvaardigd is en ze dus gelijk heeft. Daardoor geeft ze nog vaker kritiek en krijgt hij almaar meer het gevoel dat het nooit goed genoeg is, maar hij probeert het toch altijd opnieuw, vaak met de moed der wanhoop.

Beiden zien helder wat ze met elkaar doen, waardoor er een rust ontstaat die ze lang niet ervaren hebben. Toch blijft Patrick bij zijn voornemen om een time-out in te lassen en een tijdje alleen te gaan wonen. Hij is wel bereid om samen met Isabel de gesprekken verder te zetten en te kijken waar hen dit brengt.”

Uit: Libelle 13/2018 – Tekst: Rika Ponnet

Lees ook:

• SOS relatie: “Toen hij iemand anders bleek te hebben, was ik gekwetst, maar scheiden wilde hij niet”
• SOS relatie: “We vrijen twee keer per jaar. Het voelt nooit goed aan, maar we kunnen er niet over praten”
• SOS relatie: “Ik voel dat hij wegloopt of geen standpunt inneemt als het erop aankomt. Ik ben helemaal opgebrand”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!