SOS relatie: “Als ons kind twintig is, is Marnix al ruim in de zeventig. Kunnen we dat wel maken?”

Sara: “Ik leerde Marnix kennen op de receptie van de politieke partij waarbinnen wij allebei actief zijn. Ik kende hem van naam en faam, hij is een beetje een monument binnen de partij. Hij verleidde mij, uitvoerig en zonder gêne. Maar ik had daar allang stiekem op gehoopt. Ik denk dat ik dat ook uitstraalde.

Oudere mannen hebben me sowieso altijd meer aangesproken. Maturiteit, een vorm van standvastigheid en besluitvaardigheid, zijn rustige zelfverzekerdheid, het was en is er allemaal en dat trekt me zo aan in hem. Hij is ook een gentleman, een man die galant is en kan zijn, omdat hij het durft en het zich ook kan permitteren. Wij hebben tot op vandaag een heel intense, warme relatie. Op heel veel momenten voel ik me bevoorrecht, voldaan en dankbaar om met hem samen te kunnen zijn.

Wij wonen niet onder hetzelfde dak, omdat hij om de week zijn jongste dochter heeft en ik die zorg nog niet zie zitten. Ik vind het ook fijn zoals het nu loopt: ik woon al meer dan tien jaar alleen op een appartement in de stad, het is mijn nest. Zijn huis is een grote villa in het groen, gericht op een gezin. Ik voel er mij voorlopig niet echt thuis en hij kan er nu niet weg. Ik vind dat prima, heb niet zo een klassieke verwachtingen van een relatie. Mijn partner hoeft er niet dagelijks te zijn.

Toen ik een paar maanden met Marnix samen was, kwam het onderwerp kinderen aan bod. Of ik ze nog wou en of ik daar al over nagedacht had. Hij zei dat hij zich nog nooit zo goed had gevoeld bij iemand, voor onze relatie wou gaan en om die reden ook het kinderthema wou aansnijden. Op zich stond hij daar wel voor open en ook bij mij is dat verlangen er altijd geweest. Ik was dan ook blij dat het aan bod kwam. Tegelijkertijd voelde het ook wat ongemakkelijk. Ik wil heel graag verder met Marnix, hij is de man van mijn dromen, en ja ik wil een kind, maar vallen die dingen daarom ook samen?

Marnix begrijpt dat niet, dat ik een kind wil, in hem de ideale vader en partner zie, en toch twijfel. Dat heeft zeker te maken met mijn nuchtere aard, denk ik. Marnix heeft naast zijn jongere dochter ook nog een dochter van vijfentwintig. Hij wordt binnenkort zelfs grootvader. Al is hij nu niet oud, het confronteert me wel met de eindigheid van alles, met het feit dat als ons kind twintig is, hij al ruim in de zeventig is of er misschien al niet meer is. Kunnen we dat maken?

Mijn moeder is ook geen fan van het idee, ze vindt dat een kind recht heeft op jonge ouders, ze ziet niet in hoe binnen mijn en zijn levensstijl nog een kind kan passen. Onverantwoord, noemt ze het. Ook sommige vrienden zijn eerder kritisch, al besef ik ook dat het mijn leven is en er altijd en overal risico’s zijn. Een paar maanden geleden, toen ik zesendertig was, besloten we de kinderwens een kans te geven, maar toen het moment er was om te stoppen met de pil, deed ik het toch niet, stiekem. Marnix ontdekte het, was niet boos, maar voor het eerst had ik een gevoel van verwijdering. Toch blijven de twijfels.”

Marnix: “Toen ik Sara leerde kennen had ik al een rijk gevuld en ook wel woelig relationeel leven achter de rug. Ik was een paar jaar alleen, had een vorm van evenwicht bereikt en ging ervan uit dat ik het zo wel verder zou doen. Af en toe passeerde er een vriendin, ik had ook iemand met wie ik een goede seksuele relatie had. Waarom nog naar iets anders verlangen? Sara sloeg dat allemaal aan diggelen. Zoals nooit voorheen ben ik verliefd geworden, met een totale overgave, op een manier zoals ik mezelf ook nog nooit ervaren heb. Voor het eerst voel ik wat echte intimiteit is en hoe dat zelfs los kan staan van seksualiteit, iets wat ik voorheen nooit zou geloofd hebben.

Ik zie Sara doodgraag, op een manier die ik zelf niet helemaal vat. Ik voel me kwetsbaar en sterk tegelijk, het zit juist. Misschien had ik al die vorige ervaringen nodig om er nu ten volle voor te kunnen gaan. Het voelt voor mij ook aan als de laatste kans. Niet dat ik me oud voel, maar zo een volgende kans komt er niet meer. Het is ook de reden waarom ik ervoor opensta om op mijn leeftijd nog eens vader te worden. Toen ik jonger was, ging al mijn energie naar mijn carrière en ook al ben ik daar vandaag nog altijd intensief mee bezig, ik heb een veel beter evenwicht bereikt. Dankzij Sara ben ik me bewuster geworden van de waarde van het huiselijke. Mijn dochter komt veel meer op de eerste plaats, net als mijn relatie. Ik zal nu altijd voorrang geven aan onze plannen, niet aan het professionele.

Ik begrijp dan ook niet goed waaraan Sara twijfelt. Ik snap het, ik heb mijn leeftijd, maar dat is net waarvoor ze gevallen is. Ik kan tijd maken, ik heb geen financiële zorgen, ik wil er volledig zijn voor haar en ons toekomstig kind. Ik heb vooral ook mijn levenservaring, kan zoveel relativeren wat zij nog als moeilijk ervaart. Ook dat lijkt me opvoedkundig een geweldige troef, als je wat ouder bent. Ik heb ook al bejaarde ouders die nog in bijzonder goede conditie zijn. Waarom zou het bij mij niet ook zo verlopen? In dat geval kunnen we samen nog een lange tijd een gelukkig en vervullend leven leiden.

Ik hoop dat we hier voorbij al onze angsten en twijfels kunnen geraken. Ik heb vooral schrik dat het onze liefde zou aantasten en daaraan mag ik zelfs niet denken. We hadden nu al een aantal keren zo een moment waarop ze zei dat ze me niet ongelukkig wil maken, met al haar twijfels. Ik voel me ook soms schuldig. Had ik het niet beter zo gelaten, haar niet verleid, zodat ze samen kon zijn met een jongere man met wie ze dan wel makkelijk die stap zou kunnen zetten. Ik zie haar zo graag dat ik echt wel mag stellen dat ik haar geluk voor ogen heb, of het nu met of zonder mij is.”