Mijn verhaal

“Als de dochters van mijn vriend even met hun vingertjes knippen, springt papa al recht. Ook op momenten dat wij met z'n tweeën zijn”

"We deelden al veertien jaar lief en leed. En dan vertelde Filip dat hij verliefd was op een andere vrouw en bij me wegging"

"Toen mijn schoonzus belde, had ze slecht nieuws: het meisje was in haar buik overleden..."

"Na al die jaren heb ik spijt dat ik destijds geen kinderen wou. Nu knaagt het enorm en krijg ik het niet goed weggedrukt"

"Een groepje van vijf jongeren slingerde verwensingen naar mijn zoon: ‘Homo, janet’. Vlak erna werd hij aangevallen"

"Als de liefde op is, ga je uit elkaar. Maar als je niet meer verder wilt met je schizofrene man, liggen de kaarten blijkbaar anders"

"Al jaren vecht ik, maar mijn ziekte wint altijd. Ik leef met de handrem op en daar kan ik me maar moeilijk bij neerleggen..."

"Na de dood van mijn ex was ik wekenlang van slag. Had ik wel recht op mijn verdriet?"

"Afscheid nemen van een pasgeboren kindje is zo’n belangrijk moment, niet alleen voor de ouders maar ook voor de omgeving"

"Soms denk ik dat ik eerder bij Bruno had moeten weggaan, want het heeft ons allebei doen inzien en koesteren wat we hebben"

“Het is ongelooflijk met welke geheimen mensen rondlopen, en hoeveel deugd het hen doet dat er iemand luistert"

“Tantra heeft een ander mens van me gemaakt. Ik straal weer vrouwelijkheid uit en draag weer mooie kleren”

"In het verleden zijn er dingen gebeurd die een spoor hebben achtergelaten, waardoor ik nu geen kinderwens heb"

"Tussen mij en mijn broer stond een onzichtbare muur, opgetrokken door de scheiding van onze ouders. De afstand groeide met de jaren"

"Mijn hart bloedt als ik eraan denk dat ik mijn kleinkinderen niet zie opgroeien, niet weet op wie ze lijken..."

“Zo’n aanval voelt als de ergste voedselvergiftiging. Heel mijn lichaam schreeuwt dan: dat eten moet eruit”

"De impact van Noahs ziekteproces is enorm. Steeds als een oplossing in zicht is, duikt er een ander probleem op..."

"Na de dood van mama miste ik het zorgen voor. Dus ik schreef me in voor een zorgopleiding"

"Het leven zelf voelde voor mij nog als een opgave, maar voor de kinderen was ik blij dat mijn poging was mislukt..."

"De verplichtingen van het ‘grotemensenleven’ verstikken Wim. Het leven leiden is bij hem eerder lijden..."

"Ze was negentien, de dochter van zijn bankier. Voor haar heeft hij mij verlaten… Zo'n verschrikkelijk cliché"

"De kans dat ik na het aneurysma ooit nog wakker zou worden, was bijzonder klein. Wekenlang lag ik in een diepe coma..."

"Dankzij echolocatie kreeg ik als slechtziende weer meer vrijheid én eigenwaarde"

"Mijn vader heb ik nooit gekend, toch ben ik ondersteboven van zijn dood. Ik huil om een vader die nooit naar zijn dochter heeft omgekeken…"

"Bij de gynaecoloog kreeg ik koudweg te horen: ‘Je hebt endometriose in het laatste stadium, en zult nooit kinderen kunnen krijgen' "

"Op mijn diepste slikte ik wel acht pillen per dag, dronk ik ’s avonds drie flessen wijn leeg en sloeg ik nog een handvol slaappillen achterover"

"Dat Glen en ik elkaar, veertig jaar na die vakantieliefde, zouden terugvinden, had ik nooit durven te dromen"

"De ochtend van zijn afscheid koester ik. Hij zei dat hij me graag zag en we dronken nog een tripel samen"

"Waarom haat mijn zoon me zo? Het antwoord zal ik wellicht nooit kennen, en dat doet me meer pijn dan de klappen die hij me gaf"

"Een Italiaanse ruïne verbouwen was niet onze grote droom, maar kwam wel op het juiste moment op ons pad. Het is nu ons huis, onze thuis"

“Het is zwaar om te beseffen dat ik altijd maar een paar honden kan redden. De rest gaat de dood tegemoet”

"Op Facebook las ik voor het eerst over infantiele anorexia. Ik kon alleen maar denken: dat is het, dat heeft Lotte!"

"Na het overspel van papa voelde ik me verantwoordelijk voor mama, ík moest zorgen dat ze gelukkig was..."

"Toen mijn stagementor merkte dat ik stotter, vroeg hij botweg: ‘Had jij niet beter voor iets gestudeerd waarbij je niet zo veel moet praten?’"

"Vorig jaar kreeg ik de diagnose: ARFID. Tranen van geluk rolden over mijn wangen. Eindelijk voelde ik me begrepen"

"Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was pas vierenvijftig en moest noodgedwongen op vervroegd pensioen..."

"Ik haat het dat mijn pijn zo’n impact heeft op mijn gezin. Samen leuke dingen doen gaat gewoon niet meer"

"Ik zwaaide de voordeur open en werd bruut opzij geduwd. In de gang stond een man met een bivakmuts en een pistool in zijn hand..."

“Zelfs op mijn trouwdag durfde ik niet in de spiegel te kijken”

"Ik dronk niet dagelijks en er zat geen patroon in. Toch was ik verslaafd. Het glas werd een fles"

"Sinds ik hier opnieuw woon, ben ik 'thuisgekomen'. Dit dorp is altijd in mij blijven zitten"

"Ik was zo bang dat ik niet zou deugen als moeder. Omdat ik zelf nooit liefde en zorg had gekregen"

“Onlangs hebben mijn man en ik opnieuw gedanst. Op één tegel, Albert schuifelend op één been. Dat was heel emotioneel”

"Mijn psycholoog vertelde me over EMDR-therapie, waarbij je aan de hand van oogbewegingen slechte herinneringen zou kunnen counteren"

“De beslissing nemen om terug naar België te komen was moeilijk, maar ik gunde onze kinderen een echte thuis”

“Wat had mijn vrouw nog voor ogen met onze zoontjes? Ik had geen flauw benul”

"Sinds mijn ongeval breekt het angstzweet me uit als ik nog maar aan autorijden dénk..."