Mijn verhaal: Christel bleef tien jaar bij haar man, hoewel ze wist dat hij verliefd was op een ander

Christel (42): “Toen ik Luc leerde kennen, leek hij in alles mijn tegenpool: ik ben zelf nogal huiselijk en zorgend, en hij was sportief, avontuurlijk, ondernemend. Ik heb het hart op de tong, hij praatte nauwelijks over zijn emoties. Een zin als ‘ik hou van jou’ kreeg hij moeilijk over zijn lippen, maar ik dacht toen: woorden zeggen ook niet alles. Wat telde, was dat we het goed hadden samen: we vulden elkaar aan. Na twee jaar trouwden we, en we kregen twee prachtige dochters. Achteraf ga je aan alles twijfelen, maar ik ben bijna zeker dat hij toen gelukkig was bij mij.

De kinderen waren nog klein, drie en vier jaar, toen hij op een dag thuiskwam en vertelde dat hij een kennis was tegengekomen op de parking van de Gamma: Linda, een vrouw op wie hij op zijn achttiende nog verliefd was geweest. Ze hadden gsm-nummers uitgewisseld, en ik zag daar geen graten in, omdat het ook allemaal zo onschuldig leek. Ze was gescheiden, ze had een dochter die wat ouder was dan onze meisjes, en het leek hem leuk om samen eens iets te doen. Pas later heb ik begrepen dat Luc jaren aan een stuk tot over zijn oren verliefd op haar was geweest. Haar ouders waren getuigen van Jehova, zij mocht alleen trouwen met iemand uit haar kring, en Luc is daarna blijven zoeken naar een meisje dat zoveel mogelijk op haar leek.

In de maanden daarna merkte ik dat hij anders was: nu eens vrolijker, dan weer afstandelijk of erg afwezig. Ik kon het niet plaatsen, want hij bleef niet weg na zijn werk, maar er was altijd dat akelige voorgevoel. Op een dag stond ze aan de deur: een kleine, tengere vrouw, die wel iets van mij had, ook in haar manier van doen. Ze was net als ik nogal nerveus, en een echte spraakwaterval. Ze vroeg of Luc thuis was. Ik belde hem op zijn werk en zei al lachend: je mokske is hier. Dat was een grapje, maar zij reageerde daar heftig op: ‘Dat ben ik niet!’ Luc is toen naar hier gekomen, het werd een gezellige avond, maar er was iets in de manier waarop ze naar elkaar keken dat me achterdochtig maakte. Ik ben op zoek gegaan, en in de dagen daarna vond ik in zijn gsm allerlei berichtjes die weinig aan de verbeelding overlieten. Het was ‘zoetje’ hier en ‘schatje’ ginder, en plots kon hij blijkbaar wel ‘ik hou van jou’ zeggen.

“We zaten nog samen aan tafel, we deden op zondag iets leuks, we gingen op reis. Ik dacht: als ik niks zeg over die andere vrouw, dan gaat het misschien over”

Op dat moment stortte mijn wereld in, maar ik heb gezwegen: ik durfde Luc er niet mee confronteren. Het heeft twee jaar geduurd voor we het erover hebben gehad. Ik weet dat het krankzinnig klinkt, maar ik wilde kost wat kost mijn gezin samenhouden, zodat de kinderen een stabiele thuis hadden. Ik dacht altijd: als ik zwijg, dan gaat het misschien weer over. Zolang we nog dingen samen deden, zolang hij thuiskwam, zolang hij goed was voor de kinderen, konden we het misschien redden. We zaten nog samen aan tafel, we gingen op zondag iets leuks doen, we gingen op reis. In mijn ogen bleven we een gezin. Plus: ik zag Luc toen nog doodgraag.

Twee jaar na die ontmoeting met Linda hoorde ik hem op een nacht telefoneren, in de badkamer. Ik ben naar binnen gestapt om te vragen wat er was en hij zei snel in de hoorn: ‘Ja, lap, nu gaan de poppen aan het dansen.’ Daarna heeft hij me alles verteld. Dat hij nog altijd gek was op Linda, en dat hij plannen had om bij ons weg te gaan. Hij wilde alleen gaan wonen, in de hoop dat ze bij hem zou intrekken. Het was een nieuwe klap: al die tijd waarin ik hoop had gekoesterd, was hij blijkbaar afscheid van ons aan het nemen. Ik heb Linda die nacht nog gebeld en we zijn kort daarna samen in een taverne gaan praten. Ze heeft me toen verzekerd: ‘Ik wil hem niet, maar hij is gewoon geobsedeerd door mij.’ Ze zei dat die berichtjes gewoon een spelletje waren geweest, wat onnozel geflirt, en ze beloofde me om afstand te nemen. Dat heeft ze ook gedaan. Ze hebben toen twee jaar geen contact meer gehad, ik herademde, maar plots kwam die onrust terug. Uiteindelijk heb ik toch weer zijn gsm gecontroleerd – en vond ik opnieuw berichtjes.

In die periode ging het slechter tussen Luc en mij. ’s Nachts hoorde ik hoe hij in zijn slaap haar naam riep. Als hij dan ’s morgens wilde vrijen, kon ik dat gewoon niet – waarop hij me verweet dat ik hem wegduwde. Deed hij afstandelijk, dan probeerde ik zelf ook wat afstand te houden. We kwamen in een spiraal. Later hebben Luc en Linda me bezworen dat ze nooit seks hebben gehad. Ik kan het nauwelijks geloven, maar goed: ik heb geen bewijzen. Hoe dan ook werd de onzekerheid slopend. Al jaren leefde ik met de vraag: blijft hij bij ons of gaat hij naar haar? Vaak wachtte ik ’s avonds nog op hem, warmde ik het eten telkens weer op, en kwam hij pas uren later thuis. Het was ondraaglijk, maar je verlegt mondjesmaat je grenzen. Ik zat toen al zo gevangen in dat beeld van een hecht gezin dat ik mezelf vergat: ik wilde kost wat kost dat sprookje behouden.

Met de jaren word je een goeie actrice. Een paar goede vrienden en mijn ouders heb ik geleidelijk in vertrouwen genomen, maar verder wist de buitenwereld van niets. Tot vlak voor onze scheiding gingen we samen naar schoolfeesten, we pakten elkaar nog eens goed vast, het leek alsof er geen vuiltje aan de lucht was. De kinderen hebben me uiteindelijk doen inzien dat ik mijn toneeltje toch niet zo overtuigend speelde. Toen de oudste elf was, vertelde ze dat ze op school had geleerd over de verschillende gezinnen, en ze somde op wat voor soorten er waren. Toen zei ze: ‘Er zijn ook schijngezinnen, daar horen wij bij.’ Mondjesmaat heb ik haar toen wel wat dingen uitgelegd, maar ik wilde ook niet dat haar papa in haar ogen de slechte zou worden.

“’s Nachts hoorde ik hoe hij in zijn slaap haar naam riep. En dan wilde hij ’s morgens vrijen. Het was ondraaglijk, maar ik wilde kost wat kost mijn gezin behouden”

In 2013 zijn we nog samen op reis geweest, maar toen ging hij elke dag uren fietsen – om toch maar niet bij mij te zijn. Dat was heel confronterend. Niet veel later, toen hij thuis onder de douche stond, zag ik weer een sms’je van haar, en plots was het genoeg geweest. Ik ben de badkamer binnen gestapt, heb z’n gsm daar gesmeten en gezegd dat het gedaan was. Ik wilde scheiden. De afspraak was dat hij bij ons zou blijven tot ons huis verkocht was, maar uiteindelijk is hij eerder, en heel plots vertrokken. Kort daarna is hij met Linda een relatie begonnen, officieel dit keer: hij heeft dat ook meteen op Facebook gezet.

In die periode ben ik in een diepe put gezakt. De dokter, die van de situatie op de hoogte was, schreef me drie weken ziekteverlof voor, en ik stond ’s morgens op, ik dekte de tafel, deed vrolijk voor de kinderen, maar van binnen ging ik dood. Zodra ze de deur uit waren, ging ik in de zetel liggen. Ik kreeg geen hap door mijn keel, vermagerde tien kilo. Het zijn mijn ouders en mijn vrienden die me erdoor hebben gesleurd. Met allerlei kleine dingen hebben ze me doen inzien dat ik zoveel meer kon zijn dan de vrouw van Luc. Toen ik met Valentijn thuiskwam, hing er een zakje met een kaartje aan de deur. Het eerste wat ik dacht was: hij is het niet vergeten. Maar het was een doosje pralines met een kaartje van een lieve collega: ‘Toch nog een fijne Valentijn, wij zien jou heel graag’, stond erop. En toen ik vorig jaar naar de rechtbank moest voor de scheiding, had een vriendin me een zakje gegeven met een blikje cola voor als ik me misselijk zou voelen, een pakje zakdoeken, een chocolaatje voor achteraf en een lief kaartje. Kleine dingen, maar ik stapte binnen met dat zakje en ik was duizend man sterk.

Luc en ik zouden ons huis verkopen, maar omdat het maar moeilijk lukte, is mijn beste vriendin met mij naar de banken gegaan, zodat ik het misschien zelf kon inkopen. Ik ben kleuterleidster, mijn loon is niet enorm, maar dankzij haar is het toch gelukt. Ze hielp me ook een financieel plan op te stellen. In het begin deed ik nog inkopen alsof we met vier waren. Zeker als de kinderen bij Luc waren, bracht ik soms de hele namiddag door in de Carrefour, om toch maar iets om handen te hebben. Maar dan zat de ijskast vol eten en moest ik op het eind van de maand geld van mijn spaarboekje halen om de rekeningen te betalen. Met dat budgetplan lukte het om het hoofd boven water te houden. Ik kon mijn kinderen zelfs zo veel mogelijk het leven van vroeger geven. Ze konden nog op paardrijles. We konden nog op vakantie, al logeerden we dan in een jeugdherberg. Ik zeg mijn kinderen nu soms: wat er ook gebeurt in je leven, hoe verliefd je ook bent, laat je vrienden nooit in de steek, want ze zijn goud waard.

De band met mijn kinderen is hechter dan ooit. Ik speel geen komedie meer: gaat het me niet, dan durf ik dat te zeggen. We hebben ook heel lang samen in één kamer geslapen. Het was toen echt: wij tegen al de rest. Intussen hebben we in het huis alles veranderd. Niemand slaapt nog in dezelfde kamer als voordien. Ik heb het nog lang over ‘Lucs bureau’ gehad, maar ook dat hebben we helemaal aangepakt, zodat hij geen schim meer is in ons huis. En we hebben ook een hond genomen: dat hielp me om weer buiten te komen, en met mensen te praten in de buurt. Mijn eerste date was met een man van in de zeventig. (lacht) Tot elf uur ’s avonds hebben we samen zitten babbelen op het hondenpleintje.

Het is waarschijnlijk niet mooi van mij, maar ergens doet het me plezier dat Lucs relatie met Linda maar een paar maanden heeft geduurd. Daarna heeft ze hem gedumpt, omdat ze hem te bezitterig vond. Die nacht is hij hier zelfs nog komen uithuilen, en ik heb hem getroost. Dom, hé. Ik was in die periode zelf nog een hoopje ellende, maar niet één keer heeft hij gevraagd hoe het met mij ging. Het ging altijd om hem: dat besef ik nu wel. Soms vraag ik me af of hij spijt heeft van alles wat hij heeft weggegooid, maar ik ben te trots om het hem te vragen.

Mijn jongste zegt me weleens dat ik vroeger had moeten scheiden: ‘De scheiding heeft ons hoe dan ook pijn gedaan, en dan had jij nog een leven gehad’. Dat raakt me, maar tegelijk denk ik: mijn kinderen hebben wel altijd een gezinsleven gekend, en intussen zijn ze vijftien en zestien, oud genoeg om het te kunnen plaatsen. Ik weet niet of ik het als jonge alleenstaande mama wel zo goed zou hebben gered. Het heeft ook weinig zin om erover te blijven piekeren. Ik heb hier een spreuk hangen: ‘Maak je geen zorgen over het verleden, je kunt er niets aan veranderen.’ Vroeger vond ik mezelf een kneusje, maar als ik terugblik, zie ik vooral een sterke vrouw. Hoeveel vrouwen zouden dit volhouden? Ik heb al die jaren gekozen voor mijn gezin, en je kunt lang over die keuze discussiëren, maar zelf zou ik ze opnieuw maken. Ook al was het niet ideaal, we waren wel min of meer gelukkig.”

Interview: Kaat Schaubroeck. Beeld: Getty Images

Lees ook:

• Mijn verhaal: Wim heeft spijt dat hij in zijn jeugd met het nazisme dweepte

• Mijn verhaal: Hannah was negen maanden lang ongemerkt zwanger

• Mijn verhaal: Liesbet ontdekte onlangs dat haar broer vreemdging

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!