Mijn verhaal: Nicky werd misbruikt door een vriend van haar zus

Nicky (29): “Ik was een onzeker, stil meisje en daar heeft mijn verkrachter verschrikkelijk misbruik van gemaakt. Ik was amper tien jaar toen hij me voor het eerst kuste. Hij zat in de vriendenkring van mijn oudere zus en toen ik op een avond mee mocht naar de karaoke, maar vroeger naar huis moest, stelde hij voor me te brengen. Hij liet me vertellen over thuis en over school. Ik was niet gelukkig, had geen goede relatie met mijn ouders. Ik huilde en hij gaf me een knuffel ‘om me te troosten’. Toen hij me kuste, verstijfde ik. Ik voelde wel dat het niet oké was, – hij was vijfendertig! – maar toch liet ik hem doen. Omdat ik blij was dat iemand me zag, en omdat ik niet nee durfde te zeggen. Het is vreemd hoe ver je mensen over je grenzen laat komen als je geen zelfvertrouwen hebt.

Ik wilde die man liever niet meer zien, maar hij zorgde ervoor dat hij overal kwam waar ik was. Iedereen die hem kende, vertrouwde hem. En als hij me vroeg naar hem toe te komen, deed ik dat. Hij ging steeds verder, hij ontmaagdde me toen ik twaalf was. Het enige wat ik toen voelde, was schaamte tegenover mijn toenmalig vriendje, omdat hij van niets wist. Zes jaar lang is die hel doorgegaan. Zes jaar lang bepaalde die man mijn leven. Hij dwong me het uit te maken met mijn vriendje, strafte me met de meest mensonterende dingen. Ik moest altijd klaarstaan voor hem. Hij deed met me wat hij wilde. Al die jaren heb ik gezwegen, ik had gewoon niemand die ik in vertrouwen kon nemen. Ik heb wel een keer geprobeerd om er iets van te zeggen tegen mijn moeder, maar zij wuifde het weg. En dus zweeg ik, deed ik mijn best op school en bleef ik in de schaduw. Ik luisterde naar hem en probeerde te overleven.

“Het enige wat ik wil, is erkenning. Hij heeft me jarenlang verkracht, daar wil ik hem voor veroordeeld zien”

Op mijn zestiende werd ik verliefd op een jongen. Weer verbood mijn misbruiker hem te zien, maar ik was zo verliefd dat ik stiekem toch met hem afsprak. Mijn misbruiker achtervolgde me, betrapte me en weer werd ik zwaar gestraft. Toen besefte ik: dit moet stoppen. Ik kon niet meer. Alles was beter dan het leven dat ik nu leidde. Hij liet me natuurlijk niet zomaar gaan, stalkte me, dook op de meest vreemde plaatsen op. Ik hield vol, maar hij bleef me lastigvallen. Toen ik op mijn negentiende een jobaanbieding kreeg in Mexico, heb ik mijn kans gegrepen, wég uit zijn klauwen. Ik heb er bijna vier jaar gewoond.

Pas toen ik naar België terugkwam, heb ik klacht ingediend. Tijdens de rechtszaak ontdekte ik dat ik in al die jaren niet zijn enige slachtoffer was. Toen de recherche verder ging zoeken, wilden er uiteindelijk twaalf slachtoffers met hun verhaal naar buiten komen. Ik weet dat er meer zijn, maar ik wil niemand dwingen klacht in te dienen. Van de twaalf officiële klachten werden er maar vier weerhouden. Er was niet genoeg bewijs, of de feiten waren verjaard. Mijn jarenlange verkrachting werd gereduceerd tot ‘schending van de eerbaarheid’. Dat was hard. Hij is veroordeeld tot vier jaar, waarvan één jaar effectief. In de praktijk zou dat neerkomen op drie maanden cel.

Dat de jarenlange vernederingen zo geminimaliseerd werden, was een slag in mijn gezicht. Ik werd niet au serieux genomen. Heel de rechtszaak lang had ik me sterk gehouden, het proces slingerde me terug naar de afschuwelijke periode waarin ik zo werd gebruikt en misbruikt. Ik wilde zorgen dat hij dit nooit meer iemand zou kunnen aandoen, en dan krijg je zo’n vonnis…We zijn in beroep gegaan, het proces begint dus opnieuw. Het parket tekende mee beroep aan, wat me toch weer wat hoop geeft. Het enige wat ik wil, is erkenning. Ik werd jarenlang verkracht, daar wil ik hem voor veroordeeld zien. En intussen probeer ik te leven. Ik heb het heel lang moeilijk gehad. Ik was bang van mannen, jaagde iedereen bij me weg, ook toen ik mijn huidige vriend leerde kennen. Maar hij ging niet weg. Hij wist wat me was overkomen als kind en bleef naast me staan. De eerste jaren heb ik hem het leven écht niet makkelijk gemaakt. Maar mijn vriend luisterde. Troostte me. Wachtte. We zijn verhuisd samen, naar een groot huis in het bos, dat we al drie jaar verbouwen tot een bed & breakfast. In het begin geloofde ik er niet in: ik ken niks van verbouwen, ik voelde mezelf niets waard. Maar kijk. Dag in dag uit werken we samen. Ik vind weer vertrouwen in mezelf en liefde bij mijn vriend. Ik ben negenentwintig, en voor het eerst durf ik te lachen. Durf ik te denken: ik ben iets waard. Het is het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg.”

Lees meer ‘Mijn verhalen’:

• Kathleen en Michiel adopteerden een kindje met een beperking
• Joke werd maandenlang genegeerd door haar collega’s
• Martha’s zoon van zeventien is gameverslaafd