Tatiana de Rosnay werd op 28 september 1961 geboren in Neuilly-sur-Seine, een voorstad van de Franse hoofdstad Parijs. Aangezien haar vader Frans is met Russische afkomst en haar moeder Engels, groeide Tatiana op met verschillende invloeden. Ze beschrijft zichzelf dan ook als ‘franglaise’, een mengeling van ‘Frans’ en ‘Engels’. Ze stamt trouwens af van heel wat prominente figuren, waaronder een wetenschapper, schilder, actrice, theaterdirecteur, diplomaat, historicus en ingenieur.
Hoewel ze in Frankrijk werd geboren, groeide ze ook deels op in Boston in de Verenigde Staten omdat haar vader er in de jaren 1970 lesgaf. Begin jaren 1980 verhuisde Tatiana dan zelf naar Engeland voor haar studie. Ze studeerde Engelse literatuur aan de Universiteit van East Anglia in Norwich. Na haar studies keerde ze uiteindelijk terug naar Parijs waar ze later aan de slag ging als journalist voor onder meer Vanity Fair en ELLE.
Het schrijven uitte zich dus al duidelijk in haar carrière, maar haar eerste boek liet toch nog op zich wachten tot 1992. De in het Frans geschreven debuutroman verscheen onder de titel ‘L’Appartement témoin’. En sindsdien heeft ze een vijftiental boeken geschreven. ‘Haar naam was Sarah’ uit 2007 was het eerste boek dat ze in het Engels schreef en werd een enorme bestseller, wat haar internationaal bekend maakte. Het boek werd in maar liefst 40 talen vertaald, waaronder ook het Nederlands.
De reden waarom ze ‘Haar naam was Sarah’ in het Engels schreef, was omdat ze op die manier meer afstand kon nemen van het onderwerp. In het boek komt immers een somber deel uit de Franse geschiedenis aan bod. En aangezien ze zowel met de Franse als Engelse taal opgroeide, was het voor haar geen probleem om van taal te wisselen.
Schrijven zat eigenlijk altijd al in Tatiana en ze was er zelf van kleins af aan van overtuigd dat ze ooit auteur zou worden. Toen ze tien jaar was, had ze al een kort verhaal geschreven voor haar mama’s verjaardag. Zij moedigde haar toen aan om zeker te blijven schrijven en dat is ze ook blijven doen.
Tatiana schreef in de daarop volgende jaren minstens een verhaal per jaar voor haar familie en ze breidde ook uit naar gedichten, theaterstukken en dagboeken. Die waren wat haar betreft niet voor publicatie, maar in 1992 was het wel zover: sindsdien kan iedereen – ook buiten haar familie – meegenieten van haar schrijfsels. Al zijn haar familie en vrienden wel nog steeds de eersten die haar werk mogen lezen.
