Cara Van der Auwera helemaal doorgelicht

Cara Van der Auwera is de jonge spring-in-‘t-veld die een paar jaar geleden met de jeugdserie en muziekgroep Spring haar intrede maakte in BV-land. Ondertussen heeft ze de Studio 100-stal al lang verlaten en is ze aan het werk bij VT4. Eerst als omroepster, dan als presentatrice van onder meer ’Schoondochter Gezocht’ en ’Huizenjacht’. En nu is er het programma ’Vlaanderen Vandaag’. “Eerlijke televisie”, zegt ze zelf. “En daar hou ik van.”

Is ’eerlijke televisie’ geen modeterm? Wat bedoel je er precies mee?

“Het is een programma over de mensen, tussen de mensen. Het is reality tv maar er wordt niets aan veranderd, geknipt of gemanipuleerd zoals dat in het verleden wel al wel eens werd gedaan. Mijn favoriete item is ’op de trein’. Ann Van Elsen en ik stappen in de trein richting kust en we gaan naast iemand zitten. Niet om te weten waar die vandaan komt of waar hij naartoe gaat, maar om de persoon zelf te leren kennen, met al zijn emoties. Op dat moment ben ik geen presentatrice meer, maar gewoon Cara die vanuit haar persoonlijke interesse vragen stelt. Vaak hebben die reizigers een mooi verhaal te vertellen en dat is voor mezelf ook verrijkend.”

Waarom is eerlijkheid zo belangrijk voor jou?

“Ik ben nogal ’no-nonsense’. Ik probeer dezelfde te zijn op het scherm als naast het scherm. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere. Je moét stralen, ook al voel je je die dag een beetje somber. Maar doorgaans ben ik een gelukkig mens. En ik denk dat dat ook te zien is. Ik hoop althans dat mensen dat voelen. Ik probeer vooral niet te veel maniertjes te hebben.”

Hoe zelfzeker moet je zijn om te zeggen: ik trek mij niets aan van wat anderen denken?

“Ik ben totaal niet zelfzeker. Maar ik streef er wel naar en maak mezelf ook graag wijs dat ik het ben. Als ik iets moet doen voor televisie, dan moet ik mijzelf overtuigen dat ik het zal kunnen. Ik wil blijven groeien en wil die maturiteit ook meenemen in mijn job. Al zal ik altijd wel blijven twijfelen. Neem nu dat item ’op de trein’. Als ik een vraag stel aan iemand, voel ik soms ongelooflijk veel gêne. Je peilt uiteindelijk naar het privéleven van iemand die je niet kent. Op zo’n moment moet ik mezelf echt overwinnen. Je ziet soms dat ik het schaamrood op mijn wangen krijg, maar dat vind ik niet erg. Als je een eerlijk programma wil maken, moet je daar tegen kunnen.”

Kun je de glamour van de televisiewereld makkelijk relativeren?

“Ja, dat heb ik van thuis uit meegekregen. Ik kom uit een onderwijzersgezin. Mijn moeder is kleuteronderwijzeres, mijn vader leraar lichamelijke opvoeding. Ik heb nog een zus die 3,5 jaar jonger is en die ook kleuterleidster geworden is. Ik heb nogal een beschermde jeugd gehad, maar toch ook een goeie. Ik heb fantastische ouders. Ik voel dat de band met mijn ouders steeds sterker en dieper wordt. Doordat ik zelf een kind heb, ben ik dingen uit het verleden meer gaan relativeren. Omdat ik hun angsten van vroeger beter kan begrijpen.”

Heeft het moederschap je veranderd?

“Ja, door moeder te worden kun je je beter verplaatsen in anderen. Er zijn veel dingen in het leven waarvan je denkt: ik weet hoe dat is en hoe dat voelt. Tot je er dan werkelijk mee te maken krijgt en blijkt dat je totaal niet wist hoe dat voelde. Dat vind ik ook wel mooi aan het leven, dat je dikwijls denkt dat je de waarheid in pacht hebt, maar het dan toch anders uitdraait. Vroeger dacht ik altijd: doordat ik op een consequente manier ben opgevoed, zal ik zelf ook wel strikt kunnen zijn voor mijn kind. En inderdaad, ik vind nog altijd dat mijn kind moet gehoorzamen. Maar als hij lacht als ik ’nee’ zeg, voel ik dat ik toch in zwijm aan het vallen ben. Dan verplicht ik mezelf om de andere kant op te kijken. Want ik zou hem ook veel liever eens vastpakken en zeggen: ’oké, ventje, doe maar’.”

Lees het volledige interview met Cara Van der Auwera in Libelle 38 (23 september 2010)