Chris Lomme herontdekt zichzelf in de film Soeur Sourire

Je film gaat over het leven van Soeur Sourire. Jullie zijn in dezelfde periode opgeroeid. Herinner je je veel van haar leven?

Alleen dat liedje. Verder had ik er absolùùt geen interesse in. Dat 'Dominique-nique-nique' was op zich al mijn genre liedje niet en de nonnen zijn ook niet bepaald mijn stijl (lacht). Natuurlijk heb ik wel wat dingen over haar opgepikt. Ik wist van het bestaan van Soeur Sourire af, maar het raakte me niet echt. Pas toek ik achteraf over haar leven las, vond ik het vrij tragisch. Ze moet het verschrikkelijk moeilijk hebben gehad.

Kun je jezelf een leven ten dienste van de Kerk voorstellen?

Nee. Ik ben niet zo gelovig. Wat het katholieke – of beter het christelijke- geloof aan de basis zegt, is heel juist, maar ik ben het niet eens met wat de Kerk ervan maakt, de dogma's die ze oplegt. Als er bijvoorbeeld iemand sterft, dan zou je juist opgelucht moeten zijn omdat die persoon nu gelukkiger is dan toen hij op de aarde was. Pfff… als ik zulke kerkelijke teksten hoor, word ik niet goed. Ik heb er niets tegen als mensen zelf voor zo'n geloof kiezen – als het hen helpt, waarom niet? Maar mij helpt het in elk geval niet.

Als kind heb je in een pensionaat gezeten. Was er daar ook een moederfiguur zoals jij die hebt neergezet?

Helemaal niet. Onze Moeder Overste heette Mère Marie-Angèle en als zij de bel rinkelde, keek ze zo streng dat haar kaken gewoon mee begonnen te waggelen.

Een zuster heeft ook een celibatair leven. Zou dat iets voor jou kunnen zijn?

Nee. Never. No way. Sensualiteit is voor mij de basis van het leven. Samen vrijen met iemand is het toppunt van samenzijn. Ik kan mij geen seconde voorstellen dat ik dat heel mijn leven zou hebben moeten missen. Ik denk dat ik dan gewoonweg een van de pastoors had genomen (lacht).

Lees het volledige interview in Libelle 18 van 30 april 2009.