De bouwstenen in het leven van…Willy Linthout

Thuis

In wat voor een gezin ben je opgegroeid?

"In een gezin met weinig kansen. Mijn ouders waren hardwerkende bloemisten die in het begin amper hun boterham verdienden. Bovendien woonden we in Eksaarde-Doorselaar, een klein gehucht waar niets te beleven viel voor mij en mijn twee broers. Ik was de jongste, het jongetje dat meestal in een hoekje een strip zat te lezen. Centen waren er niet, waarden eigenlijk al evenmin. Op je veertiende moest je mee op café en het liefst ook leren roken."

Respect

Was je zelf een strenge papa?

"Nee, absoluut niet. Sam en ik waren twee handen op één buik. We deden veel dingen samen, gingen vaak samen naar de bioscoop. Sam was een groot filmliefhebber. Vooral de technische kant van films interesseerde hem. Hij was een lieve jongen, het was gewoon niet nodig om streng te zijn. Ik vond het belangrijk dat hij respect zou hebben, voor alles en iedereen. Maar dat had hij van nature. Sam voelde ook enorm mee met anderen. Te véél, zelfs."

Verdriet

Zes jaar geleden stapte Sam uit het leven. Hadden jullie dat zien aankomen?

"Niet echt. Twee jaar voordat hij gestorven is, had hij al een poging tot zelfdoding gedaan. In de keuken had hij alle slaap- en kalmeringspillen ingeslikt die hij had kunnen vinden. Hij lag met z’n hoofd op de keukentafel, rond hem stonden brandende kaarsen en lag een afscheidsbrief. Als bij toeval heb ik hem toen gevonden. In het ziekenhuis hebben ze zijn maag moeten leegpompen. Toen zijn onze ogen opengegaan. Hij had het allemaal zo goed kunnen verstoppen. Uiteindelijk werd Sam voor een korte periode opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en ging hij in therapie. Maar het zat heel diep bij hem. Hij had een soort leegte in zich. Sam vond het leven hard en meedogenloos. Het traditionele huisje, boompje, beestje, zag hij niet zitten."

Lees het volledige interview met Willy Linthout in Libelle 08 (25 februari 2010)