Doorzetters: Ilse Van Hoecke

Haar imago van spring-in-'t-veld is de laatste jaren een beetje geminderd. Sinds ze mama werd van de kleine Lars, is Ilse Van Hoecke rustiger, maar ze praat met evenveel enthousiasme en passie als tevoren. Een topsporter wilde ze nooit worden, maar sportief is ze wel. En discipline, perfectionisme en doorzettingsvermorgen zijn haar ook niet vreemd. "Als ik iets in mijn hoofd heb, zal dat ook gebeuren", lacht ze. "Ik ben een doorzetter op alle vlakken, soms tot ergernis van mijn omgeving."

Hoe sportief ben jij?

Ilse: "Mijn vader is heel sportief en heeft dat ook aan zijn kinderen doorgegeven. In ons gezin waren twee pijlers belangrijk: cultuur en sport. En het heeft gewerkt: mijn twee broers hebben lichamelijke opvoeding gestudeerd en ik ben naar de toneelschool getrokken. Maar ik heb tot mijn 18e ook heel intensief geturnd, wel zestien uur per week. En later, toen ik aan het conservatorium studeerde, was sport ook heel belangrijk. Sinds ik bijna twee jaar geleden mama ben geworden, is dat allemaal een beetje stilgevallen. Maar ik wil zo gauw mogelijk de draad weer oppakken, want ik kan moeilijk zonder. Sommige mensen halen ontspanning uit yoga of zen, ik kan mij het best ontspannen door eens goed te gaan lopen en een dosis zuurstof in te ademen. Mijn lichaam vraagt dat gewoon."

Ben je een perfectionist?

Ilse: "Ik denk dat ik het perfectionisme met de paplepel heb binnengekregen. Mijn vader is interieurarchitect en op Sint-Lucas had hij de bijnaam Pietje Perfect. Hij kon bijvoorbeeld niet verdragen dat er ezelsoren aan mijn boeken zaten. Dus deed ik in alles zo goed mogelijk mijn best. Dat heeft me voor een stuk ook gebracht waar ik nu sta. Maar het is natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Toen ik begon bij Ketnet, bekeek ik elke "wrap" opnieuw. Dat waren er toch zo'n 14, 15 per dag. Dan schreef ik elke keer alles op wat fout was gegaan. Dat helpt om het steeds beter te doen, maar makkelijk is het niet. Nu doe ik dat niet meer zo extreem. Je kan niet alles dwangmatig onder controle hebben. Je moet leren loslaten, anders word je gek. En de mensen om je heen ook."

Sporters zijn heel passioneel met hun discipline bezig. Jij ook met wat jij doet?

Ilse: "Ik denk dat dat moet. Als er ope en dag geen passie meer is, dan stop ik ermee en dan ga ik iets anders doen. Bij mij moet het vuur blijven branden. In alles. Ik omschrijf dat graag als "goesting hebben": mooie dingen willen maken voor theater, voor televisie, op de academie."

Heb je nog andere passies?

Ilse: "Mijn grootste passie op dit moment is mijn zoon. Fantastisch om met hem bezig te zijn! Dat kunnen kleine dingen zijn: samen taart of cake bakken, of gaan wandelen in het bos. Daarnaast hou ik nog altijd heel veel van theater. Het is mijn biotoop en het blijft me ontzettend boeien. En ik lees graag. Vanaf 1 april ga ik Literaire Lente presenteren. Ik moet 15, 16 schrijvers interviewen en daar kijk ik heel erg naar uit. Ik zal dan ook wel veel boeken moeten lezen. Maar dat vind ik juist heel leuk."

Ben jij emotioneel?

Ilse: "Ja, aan mij merk je snel in welke stemming ik ben. Vaak moet je professioneel genoeg zijn om het van je af te zetten. Maar ik vind het toch belangrijk om niet te veel te "faken". Vorig jaar was ik voor 11.11.11. op de Filipijnen en daar heb ik me voor het eerst helemaal blootgegeven. Ik was zo in shock, op de vuilnisbelt van Manila, met die kindjes om mij heen, dat de tranen over mijn wangen stroomden. Mijn eerste reactie was: stop de camera! Maar toen dacht ik: foert, ik wil laten zien hoe erg het is."

Het volledige "Doorzetters"-interview met Ilse Van Hoecke kan je lezen in Libelle 14 (3 april 2008).

Tekst: Sylvie D'Hoore. Foto's: Johan Martens