Doorzetters: Kris Wauters

De uitzendingen van Eurosong zijn nog maar net voorbij of Kris Wauters (43) schrijft alweer volop aan een nieuwe plaat. Zelf vindt hij dat een bijzonder leuke tijd. "Eigenlijk wil ik dat niet als werken beschouwen", lacht hij. "Al ben ik er intensief genoeg mee bezig om niet het gevoel te krijgen dat ik een luierik ben." Vertellen kan hij als de beste, vol passie en vuur. Over Clouseau, zijn geesteskind, maar ook over sport, zijn tweede passie.

Ben jij sportief?

Kris Wauters: "Ja, ik hou enorm veel van sport. Zowel passief als actief. Ik ga één keer per week volleyballen bij 'Douw Rakkers'. De ploeg waarmee ik jaren geleden op eerste en tweede provinciaal niveau heb gespeeld. Ik word 44, eigenlijk geen leeftijd meer om te volleyballen. Je wordt trager, springt minder omhoog, maar het is gewoon plezant. Ook om na de wedstrijd op café te gaan." (lacht)

Ben jij een teamspeler?

Kris Wauters: "Absoluut. In alle betekenissen van het woord. Als ik iets doe, in welke context ook, dan probeer ik het einddoel voor ogen te houden, los van wat ik er zelf mee te maken heb. En dan is het leuk om in team te werken. Het is geweldig om met een hele ploeg een televisieprogramma te maken. Of aan de show van Clouseau te werken. Ik zal de eerste zijn om de muzikanten of de rest van de crew te bedanken. Ik vind dat belangrijk. Als je die mensen niet hebt of als die niet allemaal aan hetzelfde zeel trekken, dan is er niets. Uiteindelijk ben je maar zo straf als de zwakste schakel in het geheel."

Kon je als kind makkelijk tegen je verlies?

Kris Wauters: "Minder goed, denk ik. Ik herinner me wel nog dat we met z'n allen Monopoly speelden en dat dat goed ging tot een bepaalde ronde. Dan kwamen we in een soort patstelling terecht en besloten we er maar mee te stoppen omdat er  te veel ambras was."

Je zus heeft ooit eens gezegd: met Kris moet je niet in discussie gaan. Hij heeft altijd gelijk.

Kris Wauters: "Als ik denk dat ik gelijk heb, dan ga ik ervoor. Ik hou wel van een beetje discussie. Discussiëren zit in onze familie. Dat is tof. Maar ik denk wel dat je milder wordt met de jaren. Enfin, ik hoop althans dat ik met de jaren makkelijker mijn ongelijk aanvaard."

Raakt kritiek jou nog?

Kris Wauters: "Toch wel. Soms heb je tien maanden met hart en ziel aan iets gewerkt en dan worden twee zinnetjes uit een bepaald nummer gehaald en wordt als de rest daaraan opgehangen. Dan sta je daar. Daar kan ik nijdig van worden. Terechte kritiek moet kunnen, al geef ik toe dat ik ook daar wel ambetant van kan zijn."

Kan jij makkelijk afzien?

Kris Wauters: "Kapot zitten en doorgaan, dat kan ik goed. Maar eigenlijk is dat niet iets om over op te scheppen, dat is pure koppigheid. Als ik ga lopen, begin ik wel eens te snel. En ineens krijg je dan een klop van de hamer, met nog zes kilometer te gaan. Awel, dan doe ik gewoon door. Dan val ik nog liever dood dan te moeten stoppen."

Het volledige "Doorzetters"-interview met Ilse Van Hoecke kan je lezen in Libelle 15 (10 april).
Tekst: Sylvie D'Hoore. Foto's: Johan Martens