Familie-onderonsje: Clara en Jelle Cleymans en mama Karin

De manier waarop de drie Café Gustav in Antwerpen binnendruppelen, typeert hun gezinsband. Clara als eerste, enkele minuten later komt ook Jelle aan. Clara’s broer drukt onmiddellijk zijn neus in haar nek en bekritiseert lachend haar parfum. Als laatste is er mama Karin Jacobs, die gespeeld onder haar voeten krijgt door haar twee kinderen omdat ze te laat is. Ze geeft hen beiden een kus, neemt Clara’s gezicht in haar handen en zegt dat Clara er mooi uitziet. Het gezin ziet er heel harmonieus uit, maar toch blijkt dat dit niet altíjd het geval is!

Jelle: “De kerstperiode bij ons thuis, die zou je moeten meemaken. Onze grootouders zijn gescheiden toen Clara en ik nog niet geboren waren, maar toch vierden we kerstdag samen, omdat mama dat wilde. In het begin van de avond ging dat er beleefd aan toe, maar hoe later het werd – en hoe meer er gedronken werd – hoe grimmiger de sfeer. Het eindigde regelmatig in verwijten die mijn grootouders over en weer slingerden.”

Karin: “Ik wilde vroeger altijd wat er in de boekjes stond: de man met een gebreide trui, de kinderen zingend aan de kerstboom. En dat lukte op die manier met vallen en opstaan. De illusie was er, zeker in het begin van de avond.”

Clara: “Wij hebben nooit een normale familiesituatie gekend. In onze kinderjaren scheidden onze grootouders, nu zijn het onze ouders die uit elkaar zijn. Mijn mama is hertrouwd en zet de traditie van kerstmis vieren nu verder met onze grootouders van haar kant. Dat betekent wel dat we onze tijd moeten verdelen. Mijn broer en ik hebben dus eigenlijk een kerstweek. Bij ons vader, bij ons moeder, bij de familie van de ene kant, bij de familie van de andere kant…”

Jelle: “Om maar te zeggen: wij eten heel veel in die periode.”

Clara: “Nu lijkt het alsof wij alleen maar van die rare kerstfeestjes hebben, maar eigenlijk was en is het altijd wel leuk. En trouwens: dat is zeker niet alleen bij ons zo. Het kerstfeest staat voor vrede en liefde, en alles moet harmonieus zijn die avond. Die druk maakt het gewoon extra stresserend.”

Karin: “Ik ken eigenlijk maar één familie waar het geen heibel is, en dat is de familie van mijn huidige man. Zij zijn met vijf kinderen en heel de avond is dat lachen, feesten en gezelligheid. Een warm bad, daarmee vergelijk ik het.”

Clara: “Mama is verslaafd aan Kerstmis. We mochten als kind ook nooit de kerstboom versieren, dat deed zij. Wij kregen van haar een minikerstboompje waar we ons mee mochten bezighouden.” (lacht)

Geven jullie elkaar cadeaus?

Clara: “We zijn een kleine familie, zowel mijn vader als mijn moeder waren enig kind. Om dat te compenseren geven we heel veel cadeaus. Kleine dingen.”

Jelle: “Clara had vroeger de gewoonte haar pakjes heel traag uit te pakken, zonder het papier te scheuren. Toen ze tien jaar was, had ze van grootmoeder een mooi cadeau gekregen. Het probleem met grootmoeder is dat ze niet veel geduld heeft. Op een moment kon ze het niet meer houden, rukte ze het cadeau uit Clara’s handen, scheurde het papier eraf en toonde aan iedereen wat ze voor Clara gekocht had, behalve aan Clara zelf. “Voila, een horloge!”, riep ze. Daar lachen wij nog altijd mee.”

Clara: “En sindsdien heb ik geleerd mijn pakjes sneller open te doen.”

Karin: “Een heilig moment was altijd: de nieuwjaarsbrief. In het begin schreef ik die voor de kinderen, maar na een tijdje namen ze het zelf over.”

Jelle: “Mijn moeder was daar een krak in. Zo schreef ze ooit dat ze hoopte dat mijn grootmoeder een mooi huisje kon bouwen met de nierstenen die ze dat jaar gekregen had.”

Clara: “Jelle heeft veel langer nieuwjaarsbrieven geschreven dan ik. Drie jaar geleden heeft hij er nog een geschreven, ik vind het veel leuker om naar hem te kijken dan de druk te voelen om het zelf te doen. Ik ben niet zo een schrijver.” Karin: “Jelle wel, dat is een echte performer.”

Lees het volledige interview in Libelle 51 (22 december 2011)