Grote emoties: Isabelle A

Woede

Isabelle A: 'Ik was enkele weken geleden met vrienden op stap. Een erg gezellig avond, veel gelachen maar ook intense en mooie gesprekken gevoerd. Ik voelde me goed, genoot met volle teugen. En toen gebeurde het weer… Enkele mannen die duidelijk al een glas te veel op hadden, merkten mij plots op. Ze begonnen zomaar te roepen. 'Hé kijk, Osobollo O zit daar! Osobollo O!' Dat grapje uit de tijd van Rad van Fortuin blijft me maar achtervolgen. Ik ben het intussen allang gewend dat mensen mij aanspreken. Ik vind dat echt niet erg. Maar als het op een beledigende en kwetsende manier gebeurt, kan ik echt verschrikkelijk kwaad worden. niet dat ik dan agressief word, maar ik zal d emensen in kwestie wel laten voelen dat ik hun gedrag niet kan appreciëren. Ook die avond probeerde ik die mannen daarover aan te spreken maar ze waren zo dronken dat er werkelijk niets met hen aan te vangen viel. Mijn avond was verpest, ik ben met een knoop in mijn maag naar huis vertrokken. Ik zal er nooit aan wennen, vrees ik. De andere kant van de BV-medaille blijft na al die jaren nog steeds moeilijk om te dragen."

Angst

Isabelle A: "Angst is mijn tweede natuur, zeg maar. Ik durfde een tijd geleden niet eens naar buiten als het donker was. Erg vervelend voor een artiest wiens leven zich hoofdzakelijk 's avonds en dus in het donker afspeelt. Ook kerkhoven en lijkkisten maken me snel angstig. Ik loop er het liefste in een grote boog omheen. Waar die angst vandaag komt? Ik zou het niet weten. Ik was als kind al enorm met de dood bezig. Mijn ouders hebben meer dan eens met de handen in het haar gezeten als ik hen voor de zoveelste keer met een vraag over de dood lastigviel. Ik was elf toen mijn grootmoeder stierf en helemaal van de kaart. Zo erg zelfs dat ik niet eens op haar begrafenis aanwezig wilde zijn. Ik vond dat toen zo angstaanjagend. En dat is nog steeds zo."

Verdriet

Isabelle A: "Ik was pas elf toen ik aan mijn carrière begon. En alles ging zo ontzettend vlug. Mijn manager van toen regelde alles voor me, ik was jong en had geen enkele greep op de situatie waarin ik uiteindelijk was terechtgekomen. Ik vloog van hier naar daar, deed soms vijf optredens per dag. Ik herinner me nog levendig hoe ik me soms voelde. En eenzaam. Mijn entourage schermde me van de werkelijkheid af. Ook van mijn familie, want ik was zelden of nooit thuis. ik heb mijn ouders toen vaak gemist; Van vriendinnen was er helemaal geen sprake. Ik leefde toen in een wereld van volwassenen en draaide in hun tempo mee. De druk was zo gigantisch groot. Maar het ijzer moest gesmeed worden terwijl het heet was. En er werd voortdurend op me ingepraat. Pure peptalk. Op den duur ging ik ook geloven dat ik wel heel bijzonder moest zijn. Ook mijn ouders wisten niet wat hen overkwam. Zij kenden de showwereld helemaal niet en waren ervan overtuigd dat ik in goede handen was. Toch vonden ook zij het op een bepaald moment erg vreemd dat mijn bankrekening zo leeg bleef. Toen ze het uiteindelijk begonnen te controleren, was het al te laat en begon de miserie. Het feit dat ik zo bedot werd door mensen die ik zo vertrouwde, is totnogtoe het grootste verdriet in mijn leven."

Geluk

Isabelle A: "Mijn moeder vertelt me vaak dat ik als kind vanuit mijn buggy heel kwaad naar de mensen kon kijken. Alsof me het grootste onrecht werd aangedaan. En dat terwijl ik zoveel liefde van mijn ouders kreeg. Ik was een vaderskindje. ik kon de hele dag rond zijn nek hangen. En maar blijven zeggen hoe graag ik hem zag. Ik was verliefd op mijn papa. En hij op mij, daar was ik toen van overtuigd. Ik was een kind dat enorm veel liefde en aandacht nodig had. Kreeg ik die even niet, dan vroeg ik er zelf wel naar. We hadden thuis geen auto en deden dus alles te voet. Dan liepen we samen over straat, hand in hand, heel dicht bij elkaar. We waren een echt knuffelgezin."

Lees het volledige interview met Isabelle A in Libelle 24 (12 juni 2008).