Grote emoties: Veerle Eyckermans.

Woede

Veerle: "Echt kwaad worden ligt niet in mijn aard. Maar gebeurt het toch, dan zal gegarandeerd een gevoel van onmacht aan de basis liggen. het niet halen met woorden en je dan onbegrepen voelen. Of verkeerde woorden in de mond gelegd krijgen. Of mensen die hun woord niet houden en je uiteindelijk in de kou laten staan. Ik ben zelf erg trouw. Belofte maakt altijd schuld bij mij. Jammer genoeg zit niet iedereen zo in elkaar en dat kan me al eens kwaad maken. Woede hangt ook nauw samen met ontgoocheling. De woede zelf ebt uiteindelijk wel weg, maar die ontgoocheling en teleurstelling in iemand kunnen bij mij heel lang blijven hangen."

Angst

Veerle: "Ik ben pas laat moeder geworden. Ik was eenenveertig en een half toen Io werd geboren. De kinderwens was er al jaren, ik wilde een groot gezin en veel leven in huis. Maar het plaatje klopte nooit genoeg om daadwerkelijk de stap te zetten. En ik was bang dat ik die boot zou missen. Zo erg zelfs dat ik er even aan dacht om het helemaal alleen te doen, zonder een relatie en een man. Maar uiteindelijk zijn we allemaal opgegroeid met het beeld van die prins op het witte paard. En met het ideale gezinsplaatje: mama, papa en kindje. Dus stapte ik uiteindelijk van dat plan af en legde me erbij neer dat het moederschap niet voor mij was weggelegd. En toen ontmoette ik mijn vriend. Hij is een stuk ouder maar wilde dit avontuur wel met mij aangaan. Het ging twee keer fout. Twee keer teleurstelling. Twee keer een enorm verdriet. Toen ik uiteindelijk zwanger was van Io, voelde ik meteen dat het deze keer wel goed zat. Negen maanden heb ik op wolken gelopen…"

Geluk

Veerle: "Ik kan fluitend de dag beginnen en me de rest van de dag intens gelukkig voelen. Maar van nature ben ik niet altijd die vrolijke mie voor wie heel wat mensen me houden. Mijn zwaarmoedige kant maakt het me soms wel moeilijk. Sinds Io er is, is ook die zwaarmoedige kant wat meer naar de achtergrond verdwenen. Io is mijn grootste geluk. Ik neem haar overal mee naar toe. Naar de Biënnale van Venetië bijvoorbeeld. Of een weekendje Parijs. Ze is verzot op de Eiffeltoren en hoopt er ooit de ratjes van "Ratatouille" te ontmoeten. "Ik ben je kleine schaduw hé mama", zegt ze soms. Dat is ook zo."

Verdriet

Veerle: "Ik heb het er lang moeilijk mee gehad dat Io enig kind zou blijven. Ze heeft een halfbroer en een halfzus en daar ben ik heel blij om, maar zij zijn wél al volwassen. Aan iedereen die ook alleen opgroeide, vroeg ik hoe zij dat ervaren hebben. Meestal vonden ze het als kind niet erg. Het gemis werd gecompenseerd met vriendjes en vriendinnetjes. Pas als volwassene misten ze die broer of zus wel. En dan vooral op het moment dat de ouders wegvallen. Dan moet je er emotioneel in je eentje zien door te komen."

Lees het volledige interview met Veerle Eyckermans in Libelle 23 (5 juni 2008)
Tekst: Barbara Claeys, Foto's: Jos Verhoogen