Guido Everaert is marketeer, reclameman, copywriter en lesgever. Hij heeft vier volwassen kinderen: Eline, Johannes, Lise en Marie, en ook een hond: Rufus. Guido is gescheiden en woont samen met zijn nieuwe liefde. In zijn tweewekelijkse column ontdek je hoe hij naar het leven kijkt.
Op het einde van een jaar wil ik nog wel eens mijmeren over het bestaan. Over wie ik ben, of denk te zijn. Niets is echt wat het lijkt. Zo op het eerste zicht lijk ik een oudere, dikke man, met grijs haar. Van de soort die niet te tellen valt in het Vlaamse landschap. Wij zijn met veel!
Zwijgzame, licht norse mannen, met geruite hemden, ernstige schoenen en herfstkleurige broeken. Het licht in onze ogen is gedoofd, en we zijn immuun voor het geleuter en de waan van de dag. Het beste is voorbij, maar er valt nog iets te maken van de paar decennia die ons nog resten op deze planeet. Geen alles verzengende ambities, geen grootse plannen. Het dagelijkse bestaan kabbelt en wij hebben ons geschikt in dat ritme. Somberheid en rauw realisme, is ons leven, zo lijkt het.
Maar dat is maar schijn. U kon er niet verder naast zitten. Elk van die mannen – net als ik – heeft een ontzettend rijk, avontuurlijk, innerlijk leven, met dromen en onvervulde ambities (die we nog willen waarmaken!). En vooral, wij zijn jong, voor altijd jong. Geen uitdaging is ons te gek. Dodentocht uitstappen? Check! Inschrijven voor een marathon? Check! De idioot uithangen op een festival? Check!
In mijn hoofd ben ik nog steeds de jonge god die ik dertig jaar geleden ook al was. Mijn universiteitsjaren lijken nog maar pas achter me te liggen. Het voelt alsof de ernst van het echte leven nog moet beginnen. Alsof ik nog steeds alles in stelling breng voor die ene grote klapper. En een nachtje doorzakken lukt in mijn hoofd ook nog best. De volgende dag word ik helaas pijnlijk hard op de realiteit gedrukt.
Ik bedrieg mezelf. Een beetje. Da’s nog het moeilijkste om te aanvaarden. Dat heb ik onlangs aan den lijve ondervonden.
Zo ben ik er bijvoorbeeld als de dood voor dat één van mijn kinderen plots zal aankondigen dat ik opa word. Het beeld van een sloffende man in het park doemt dan op. Ik wil helemaal geen bompa worden, daar ben ik nog veel te jong voor. Dat is voor echt oude mensen.
‘Den bompa zal wel voor Lieselotje zorgen’. Hij heeft toch niets anders meer te doen. Opa worden lijkt mij definitief afscheid nemen van het actieve leven. Hoezeer ook mijn vrienden en oud collega’s, die wel al opa zijn, me bezweren dat het iets fantastisch is. Ik ben er niet klaar voor. Tenminste, dat dacht ik.
Als ik mijn één jaar oudere broer bekijk, dan moet ik immers vaststellen dat hij er heel anders mee omgaat. Maar hij gaat dan ook met alles veel verstandiger om. Hij is de familieman bij uitstek. Zou alles doen voor vrouw, kinderen en familie. Hij heeft nooit dat onrustige in zich gehad. En hij speelt met ons veel jongere peuternichtje, zonder zich in te houden. Ik kan dat niet.
Tot plots dat berichtje kwam van mijn dochter. Een echografie, zoals we die allemaal kennen van toen onze vrouwen zwanger waren. Een wazig en grijs prentje, waar je met wat fantasie een beeldschoon kind kon in herkennen. Toen al…
Ik begon het berichtje eronder te lezen: Onverwachts maar toch erg blij… Terwijl ik het las, sprongen de tranen in mijn ogen. Stop met lezen, idioot, en bel je dochter meteen! Dat was het enige wat ik kon denken, en ik had verder ook geen enkel idee wat ik tegen mijn dochter zou zeggen.
Ik kreeg ze meteen aan de lijn en kon alleen maar stamelen: ‘Proficiat! Super content …. Voor jullie!’ En toen kwam de vrolijke stem van mijn dochter ‘Papa, je moet alles lezen hé, ’t was een mopje!’
Het bleek een internetgrap te zijn. Een echografie van een lever die in goede conditie verkeerde om het oudejaarsgeweld te trotseren. Uiteraard kon ik er om lachen, maar ik voelde me ook betrapt, in mijn gevoelens.
Het bevestigt de hopeloze romanticus in mij, die misschien wel wil doen alsof hij nog jong is. Tegelijk, diep in mijn hart wil ik kleinkinderen, net zoals al die andere opa’s. Om te vertroetelen. Omdat dat leuk is. Ik heb er alleen moeite mee om het luidop te zeggen. Zoals steeds. Maar misschien gebeurt het wel in 2020…
Meer lezen van Guido?
- Guido’s kijk: “Ik prevel ‘dank u’ als een boer met kiespijn. Maar ik meen het écht hoor”
- Guido’s kijk: “Wij mannen communiceren gewoon anders. Het blijft bij mededelingen, aankondigingen, korte zinnen”
- Guido’s kijk: “Ik had haar zien aankomen, maar nooit herkend als mijn dochter. Ze was geen meisje meer, maar een volwassen vrouw”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!