In het hoofd van…Danni Heylen
De Hyacinth Bucket van Vlaanderen is misschien wat overdreven, maar het "Pascalleke" dat Danni Heylen al jarenlang in F.C. De Kampioenen neerzet, is een ergerlijk én hilarisch type zoals we er allemaal wel eentje in de familie hebben. Zit er stevig wat Pascalleke in Danni of is ze gewoon een heel goede actrice?
Nooit verwacht dat ze soms twijfelt aan haar capaciteiten. En dat ze eigenlijk verlegen is. Toch zijn het de dingen die, diep weggeborgen, het hoofd van Danni Heylen bezighouden.
Wat mensen van mij moeten weten…
"Wat mensen van mij moeten weten, is dat ik soms heel hevig kan zijn. In mijn manier van spreken of doen. Ik wil dingen vertellen, en dan komt er een grote gulp woorden uit, geïllustreerd met veel bewegingen. Ik lijk dan kwaad, maar dat is niet zo. Ik hoor ook wel eens dat mensen me zenuwachtig vinden. Mijn excuses, maar ik doe dat niet opzettelijk. Het heeft met mijn enthousiasme en energie te maken. Enthousiasme is mijn motor, het zorgt ervoor dat ik dingen doe. En verder ben ik eigenlijk best verlegen, al weet ik dat goed weg te stoppen."
Ik geniet enorm van mijn dieren
"Ze geven me rust, ze zijn grappig en ze vormen een ketting tussen de natuur en ons. Ik ben niet het soort mens dat zijn dieren als kinderen beschouwt, het blijven dieren. Maar ik vind ze wel interessant. Ze zijn er volgens mij niet alleen om op te eten, maar ook om ons iets te leren. Ik vind het heerlijk om gewoon naar ze te kijken."
F.C. De Kampioenen
"Ik kreeg een telefoontje, of ik auditie wilde doen voor een nieuwe sitcom. Ik wist toen niet dat de Kampioenen – want daarvoor was het – zo'n succes zou worden. Ik was nieuwsgierig, want ik had nog niet veel voor tv of film gewerkt. Ik wilde weten hoe ik me tegenover zo'n camera zou voelen, het was iets nieuws dat ik wilde leren. In het begin liep het traag, later is dat ontploft. Die bekenheid, tja, dat is nu zo."
In vriendschap…
"In vriendschap moet je eerlijk zijn. Als er iets niet juist zit, dan moet je dat kunnen zeggen. Ik vind niet dat je vrienden moet nemen zoals ze zijn. Als ze iets doen wat volgens jou niet kan, dan moet je hen daar op kunnen wijzen. Je moet er ook zijn als je vrienden je nodig hebben, maar mensen moeten ook geholpen willen worden."
Het volledige interview met Danni Heylen kan je lezen in Libelle 35 (28 augustus 2008).