Interview Frank Boeijen

Genade is een plaat die terugkijkt, vol nummers over plaatsen en herinneringen.

“Het is verkeerd om terug te kijken. Het doet de dingen mooier lijken. Ik voel me soms niet thuis in het heden en ik leef dan liever in het verleden. Dat is de tekst van het eerste nummer vna mijn allereerste plaat, geschreven toen ik 20 was. Ook al wist ik toen amper wat dat was, een verleden. Ik had nog niets meegemaakt. Mijn ouders leefden nog, ik was nog bij mijn eerste vriendin en had nog geen succes gehad. Vreemd dat ik daar toen mee bezig was. We zijn ondertussen 33 jaar verder. Ik ben 53, en heb nu veel meer om terug op te kijken. Weet je, als je jong bent, denk je dat je alles weet. Maar als je een beetje ouder wordt, kom je er achter dat je veel dingen niet weet. Waarschijnlijk zal ik langzaam maar zeker ontdekken dat ik helemaal niets weet.” (lacht)

Kijkt u tevreden terug?

“Ja. Ik kom uit een groot , katholiek, socialistisch gezin. Mijn ouders waren eenvoudige mensen, en ik kijk met plezier op mijn kindertijd terug. Het was een onschuldige tijd. Niet omdat ik jong was, maar omdat de jaren ’70 anders waren. Het was na de seksuele revolutie, maar voor het Aids-tijdperk. Er waaide een linkse wind door Europa, en de mensen waren niet zo bang als nu. De Tweede Wereldoorlog was nog maar net voorbij en dat voelde je.”

Was muziek een hobby, of wist u dat het meer was dan dat?

“Ik wist al snel dat het niet mijn hobby was. Muziek was wat ik deed. Toen we in ’79 de Frank Boeijen Groep begonnen, wilden we daarnaast niet bijklussen of studeren. Het moest fulltime. Ook al hadden we nog geen enkel optreden, we repeteerden vijf keer per week. Toewijding (lacht). Muziek kwam vanzelf. Als dat niet zo is, kun je beter iets anders gaan doen. Daarom deed ik niets op school. Ik wist al dat ik niets zou doen met wat ik daar leerde.”

Lees het volledige interview in Libelle 07 (17 februari 2011)