Interview Gerty Christoffels

Jaren geleden interviewde Libelle Gerty Christoffels naar aanleiding van haar boek ‘De helft van mijn leven’. Toenmalig Libelle-redactrice Carine Stevens zat samen met Gerty op de schoolbanken.

“Als mijn geheugen me niet in de steek laat, waren we ooit zelfs buurmeisjes, in onze ‘chambretten’ op de Hasseltse kostschool waar we onze middelbare schooltijd doorbrachten.

Ook daarna kruisten onze wegen elkaar nog geregeld, vooral omdat we allebei in het mediawereldje verzeild geraakten. Zij als tv-presentatrice, ik als journaliste voor vrouwenbladen. De laatste jaren zagen we elkaar soms om samen het leven door te spoelen met een glas wijn, maar dit is mijn eerste interview met haar. Over het boek dat ze schreef nadat ze drie jaar geleden te horen kreeg dat haar tv-carrière erop zat, en over haar moeizame zoektocht naar een nieuwe toekomst, en naar zichzelf.

In ‘De helft van mijn leven’ beschrijf je hoe je wereld ineen stuikte toen bleek dat er geen tv-werk meer voor je was. Had je het niet voelen aankomen?”

“Helemaal op het einde rook ik wel onraad, natuurlijk. Maar daarvoor heb ik er nooit zo bij stilgestaan. Toen ik in 1984 aan de slag ging als presentatrice van Boeketje Vlaanderen, was dat voor een jaar. Er volgde nog een jaar, en nog eentje. In die tijd hield ik er zeker rekening mee dat het op een dag zou kunnen stoppen. Maar als dat moment zich pas na 23 jaar aandient, ben je daar echt niet meer zo mee bezig.

Misschien was het een vorm van ontkenning, maar ik dacht: Ach, ik draai nu al zo lang mee, ik zal het nog wel een paar jaar uitzingen. Niet dus. Het was overigens niet zozeer de boodschap op zich die me zo choqueerde, maar vooral de manier waarop die werd overgebracht. Dat met een kort en onpersoonlijk telefoontje een einde wordt gemaakt aan een carrière van meer dan twintig jaar, dat vond en ik vind nog altijd bot en respectloos. Het strookte ook totaal niet met het enthousiasme waarmee ik mijn job al die jaren heb gedaan.”

Je hebt er bewust voor gekozen om niet met de pers te praten. Waarom?

“Omdat ik wist dat ik dan veel te heftig zou reageren. Mijn emoties sloegen toen alle richtingen uit. Ik werd compleet overspoeld door golven van verdriet, pijn, frustratie, kwaadheid. De wonde was te rauw, te diep. Zwijgen leek me de enige optie.”

Het was ook best erg wat je overkwam.

“Ja, en tegelijk ook niet. Ik ben in de verste verte niet de enige die op een dag bedankt wordt voor bewezen diensten. In deze crisistijden vliegen er elke dag wel ergens mensen aan de deur. Als het erop aankomt, is mijn verhaal niet anders dan dat van iemand die twintig jaar bij Opel heeft gewerkt. De emoties die met zo’n ontslag gepaard gaan, zijn universeel: je valt in een zwart gat en moet jezelf opnieuw uitvinden.

Want samen met je werk, verlies je ook een aantal zekerheden, een stuk zelfvertrouwen, je identiteit. Het voelde aan alsof ik was uitgegomd, alsof iemand de spons had gehaald over mijn persoon en alles wat ik ooit gedaan had. Heel beangstigend. Ik liep maandenlang verloren in mijn eigen leven en heb nog nooit met zoveel vragen geworsteld als toen. Wie ben ik écht? Wie ben ik al die jaren geweest, en wat blijft daar nog van over?

Maar ook: wat kan ik nog? Ik had ineens alle tijd van de wereld om te onderzoeken welke weg ik professioneel nog wilde inslaan, maar ik kon niks bedenken. Ik was totaal verlamd, dacht alleen maar: ‘Ik kan helemaal niks anders dan tv maken’.”

Lees het interview met Gerty Christoffels in Libelle 10 (11 maart 2010)