Interview Herman Brusselmans

Je lokt nog altijd zeer sterke reacties uit. Dat zal je wel niet verbazen?

"Tja, voor veel mensen zal ik wel altijd die vreemde gast blijven die "beffen" zegt op tv, en ergens kan ik het wel begrijpen. Het probleem is: je moet als schrijver je boek proberen promoten, en dus kom je terecht in een tv-show, wat ik al een zeer onnatuurlijke situatie vind, want wat moet je daar altijd weer gaan zeggen? Heb ik het over mijn boek, dan knippen ze het er uit, dus zet ik de boel een beetje op stelten. In "De Laatste Show" zat ik dan ook nog naast drie meisjes van elf, waarvan er eentje vertelde dat ze het in de vakantie had uitgemaakt met haar vriendje. "Waarom, was hij niet goed in bed, misschien?", vroeg ik, zodat ik na de opname bijna een klets op mijn bakkes kreeg van die moeder."

Is dat altijd zo geweest?

"Ja. Wij hadden thuis een veehandel, met een erf vooraan, aan een redelijk drukke weg. Mijn moeder vertelde altijd hoe ik als vierjarige aan de poort stond te vloeken, uren aan een stuk "Godverdomse smeerlappen, valt allemaal van uwe velo". Heel gemeend van: al wat hier passeert, wil ik de grond in boren, want die zijn allemaal lelijk en dom."

En zij maakt zich daar geen zorgen over?

"Waarschijnlijk wel. Maar dat zijn die twee kanten in mij. Dat heel agressieve, en dat bange, onzekere ook. Mijn moeder is altijd ziekelijk geweest, en toen ik een jaar of zeven was, moest zijn naar het ziekenhuis. Die eerste nacht dat ze niet thuis was, heb ik een hyperventilatieaanval gekregen, en moest mijn pa dus ook met mij naar het zoekenhuis. Het kleine kind dat ik toen was, is voor een groot stuk in mij blijven zitten. Dat zit ook in mijn literatuur, maar die gevoelige kant, het houden van mijn vrouw, mijn moeder, wordt door veel mensen niet gezien."

Heb jij daar ooit aan getwijfeld, aan kinderen?

"Vrij vroeg in onze relatie heb ik Tania, mijn tweede vrouw, gevraagd: hoe zit dat met kinderen? Zij heeft carrèment gezegd dat ze er geen wilde. Ik heb in de loop der jaren wel af en toe getwijfeld, maar als ik andere kinderen zag, was die twijfel altijd snel weg. Ik vind kinderen gewoonweg niet leuk, en pas op, je zal het altijd zien: zij voelen zich wel plezierig bij mij, net omdat ik ze niet als kinderen behandel."

Lees het volledige interview met Herman Brusselmans in Libelle 39 (30 september 2010)