Interview Johan Heldenbergh
Quote: "Ik was zo'n kind dat dacht dat melk van de GB kwam"
Je droomde er vooral van om met “1919” een dorp weg te sleuren van de tv.
“Een tv, daar kijk je alleen naar, zelfs al zit je naast je lief. Eigenlijk heeft samen kijken alleen maar zin als je daardoor goesting krijg om met elkaar te vrijen. Als je samen iets doet, als is het maar met twee mensen, een liedje zingen of heel vals gitaar spelen, dan is dat zoveel plezanter. Ik ben ervan overtuigd dat het met de verzuring van Vlaanderen wel meevalt als je mensen kan mobiliseren om samen aan iets te werken. Ik ben tijdens dit project ontroerd geraakt door wat er in het verenigingsleven gebeurt. Kijk, ik ben acteur van beroep, en in de projecten waaraan ik meewerk, is de sfeer meestal los en sympathiek, maar toch: je krijgt er geld voor, je gaat naar de repetities, je probeert toch min of meer een werkdag te plannen. Als je dat vergelijkt met het enthousiasme van vrijwilligers die zoiets na hun werkuren doen…”
Een van je acteurs vertelde me dat je “superprofessioneel was, behalve die keer dat je je had verslapen… Toen hadden ze met z’n allen een erehaag voor je gemaakt – wat iets zegt over jouw vermoeidheid, en over de ambiance op de set.
(lacht) “Ik ken nu bijna iedereen in Schellebelle en dat voelt fantastisch. Als ze me op mijn sterfbed vragen wat het belangrijkste is dat ik ooit gedaan heb, dan zal het dit zijn. Niet om de kunst, maar om het gevoel dat je het verschil maakt in een gemeenschap, dat je die een beetje veranderd hebt: je hebt een steen verlegd in de rivier. En ja, ik ben te ver gegaan, ook fysiek, ik ben nog altijd moe, maar het was toch de moeite waard.”
Hoe komt een acteur eigenlijk in Schellebelle terecht?
“Heel simpel: Joke (Devynck, actrice en de vriendin van Johan) wilde verhuizen en Joke is de baas thuis. We woonden al een paar jaar in Antwerpen maar op een bepaald moment had ze het gehad met de stad. Ze wilde op het platteland gaan wonen en ik, een echte stadsmens, ben haar gevolgd. Via een advertentie vonden we een rustig gelegen huurhuis, in een dorp met een prachtig klinkende naam…”
Lees het volledige interview met Johan Heldenbergh in Libelle 5 (3 februari 2011)