Interview Marleen Merckx

We hebben rendez-vous bij Het Nachtegalenpark in Antwerpen. Marleen Merckx (52) komt er weleens een rondje fietsen. Maar vandaag is het koud, ze heeft haar rijwiel op stal gelaten en schuift bij met een glas witte wijn. De actrice maakt tegenwoordig niet enkel als Simonne Backx furore op het scherm, ze geeft ook acte de présence als bordeelhoudster in “De Ronde”. En dat vond ze erg fijn om te doen.

Je moest er dus niet over nadenken.

“Geen seconde. Ik heb Jan Eelen wel gevraagd of hij zeker was van zijn stuk. Zou het wel werken? Want iedereen kent mij natuurlijk van die ene rol. Maar hij was overtuigd en ik kon alleen maar denken: wat een geweldig geschenk.”

Oorspronkelijk was je rol en die van je tegenspeler Damiaan De Schrijver veel kleiner. Maar hij vond jullie zo’n inspirerend koppel dat hij een totaal nieuw verhaal verzon.

“Vooraf kregen we het scenario, maar dat werd al na één draaidag veranderd: Jan wilde meer met ons doen. Er volgden nieuwe teksten, die kregen we dan de avond voor de opnames.”

Regisseur Jan Eelen werkt graag à la minute, terwijl Thuis een geoliede machine is. Moest je een tandje bijsteken?

“Dat viel mee. Ik heb weinig last met het vanbuiten leren van dialogen, de scenario’s van Thuis bekijk ik meestal ook pas de avond voordien. Maar na een paar draaidagen bij De Ronde deed ik dat zelfs niet meer, ’s morgens was er toch weer van alles veranderd. Jan is ontzettend creatief en licht chaotisch – maar hij had een uitstekende assistent: Youri Boone. Die kwam bij het begin van de opnamedag aanzetten met verse dialogen. Die speelde ik dan ook à la minute, maar dat ging me goed af.”

Waren ze bij jullie thuis ook koersliefhebbers?

“Mijn vader was daar wel mee bezig. Hij had een eigen zaak en boerde goed. Ik heb hem nooit gekend, hij stierf toen ik vier was. Maar ik weet dat hij in de jaren vijftig een wielerploeg sponsorde. De plaatselijke dorpscoureurs reden rond met een shirtje waarop stond “Goede vaart met Gerka”.

Was je moeder blij met je keuze voor de toneelschool?

“Niet echt. Ze had graag gehad dat ik verpleegster werd, maar dat zag ik niet zitten. Ik kan nog steeds niet tegen bloed en spuiten. Dat ik wilde acteren, wist ik al lang. Maar ik heb dat ook lang niet durven vertellen thuis. Ik wist bovendien niet waar ik informatie over een theateropleiding kon vinden – het internet bestond toen niet hé. Uiteindelijk ben ik raad gaan vragen bij het Centrum voor Leerlingenbegeleiding. Ik had geluk, er werkte een man die erg geïnteresseerd was in theater.”

Lees het volledige interview met Marleen Merckx in Libelle 11 (17 maart 2011)