Santa Montefiore gaat in haar nieuwe boek opnieuw de paranormale toer op: “We hebben allemaal een zesde zintuig”
Met ‘Schaduwen van de tijd’ bracht Santa Montefiore eerder deze maand haar 32ste (!) roman uit. Het boek gaat over Pixie Tate, een helderziende vrouw gespecialiseerd in het bevrijden van zielen die gevangen zitten op aarde. Pixie wordt naar een huis in het Britse Cornwall geroepen, waar het spookt. Het spook blijkt de geest te zijn van Cordelia Pengower, wiens zesjarige zoontje Felix 100 jaar eerder spoorloos verdween. Om Cordelia’s geest te bevrijden, moet Pixie uitzoeken wat er met hem is gebeurd…
Naar aanleiding van dit nieuwe boek ging redactrice Birte in gesprek met Santa Montefiore.
Pixie is een helderziende met knalroze haren. Waar haalde je de inspiratie voor je hoofdpersonage?
Sante Montefiore: “Tijdens een lunch met mijn oom. We noemen hem stiekem de Haardroger, omdat hij uren aan een stuk kan blijven doorpraten. (lacht) Op een dag nodigde de Haardroger me uit voor een lunch. Hij vertelde me dat hij in het dorp waar hij woont een bijzonder boeiende vrouw had ontmoet. Ze heet Pinkie, is een medium en helpt geesten te bevrijden die gevangen zijn op aarde. Toen hij over haar vertelde, kreeg ik kippenvel. Ik vroeg aan mijn oom om ons aan elkaar voor te stellen en besloot Pixie op haar te baseren.”
Was je altijd al geïnteresseerd in het paranormale?
“Ja. Als kind zag ik ’s nachts regelmatig geesten. Nu nog steeds, maar het komt minder vaak voor. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een zesde zintuig heeft. Alleen ontwikkelen we het niet allemaal. Als ik je nu vraag om te focussen op je rechterhand, ben je je dan ook nog steeds bewust van je linkerteen? Waarschijnlijk niet, maar hij is er nog wel. Zo gaat het ook met ons zesde zintuig. We zijn zo gefocust op onze andere zintuigen – zien, horen, voelen, ruiken en proeven – dat we ons er niet van bewust zijn. Maar hoe vaak komt het niet voor dat we aan iemand denken en dat die persoon ons vlak nadien opbelt? We schrijven het toe aan toeval, maar dat is het niet.”
Welke ontmoeting met een geest blijft je het meest bij?
“In 2017 overleed mijn zus Tara. Sindsdien zag ik haar geest drie keer. De eerste keer was ze zo’n zeven maanden dood. Ik werd ’s nachts wakker. Tara zat naast mijn bed en zei: ‘Santa, Santa, Santa.’ Toen ze stierf, was ze 45 en had ze problemen met alcohol en drugs. Haar geest zag er amper 18 uit en heel gezond en gelukkig. Dat was voor mij een enorme troost.”
Hoe reageert je omgeving als je vertelt over je ontmoetingen met geesten?
“De ene al wat beter dan de andere. (lacht) Vooral mijn man en moeder zijn sceptisch. Maar toen ik mijn moeder na die eerste ontmoeting met Tara’s geest belde en haar zei dat ze een babyroze T-shirt aanhad, werd ze stil. Blijkbaar was Tara in een babyroze T-shirt begraven en kon niemand anders dat weten…”
Pixie kan niet alleen geesten zien, maar ook door de tijd reizen.
“Klopt, in dit boek keert ze terug naar het Victoriaanse tijdperk in Engeland. ‘Schaduwen van de tijd’ is het eerste deel van een trilogie. Het volgende boek is ook zo goed als af en daarin keert Pixie terug naar het New York van eind 19de en begin 20ste eeuw, oftewel the gilded age.”
Als je zelf kon tijdreizen, naar welke periode zou je dan terugkeren?
“Naar diezelfde periode. Ik heb de voorbije maanden veel research gedaan voor dat tweede boek en the gilded age lijkt me een boeiende periode. Je kunt op YouTube filmpjes terugvinden van New York in die tijd en die spreken enorm tot mijn verbeelding. Ik vrees wél dat die periode vooral leuk was voor rijken.”
Zou je er ook een mysterie willen oplossen?
“Nee, ik zou er gewoon rijk willen zijn.” (lacht)
En wat als je het verleden kon veranderen?
“Daar zou ik heel voorzichtig mee omgaan. Hoogstens zou ik mijn kledingstijl van twintig jaar geleden willen veranderen. (lacht) In 2005 gingen mijn zus en ik naar het huwelijk van Prins Charles en Camilla. Mijn zus had een prachtige designerjurk aan, ik een paarse jurk met bijpassende hoed. De volgende dag stonden we beiden in de Britse krant ‘Daily Mail’: Tara bij de best geklede huwelijksgasten, ik bij de slechtst geklede.”
Kun je ons iets vertellen over je schrijfproces? Je vertelde net dat ‘Schaduwen van de tijd’ het eerste boek is uit een reeks van drie. Hoe begin je daaraan?
“In dit geval begon ik met het uitwerken van mijn hoofdpersonage Pixie én het mysterie van Felix. Wat er in het verleden gebeurde, zorgt ervoor dat de geest van Cordelia niet naar het hiernamaals kan. Om me in te leven las ik veel boeken over het Victoriaanse tijdperk en keek ik naar Victoriaanse drama’s. Wanneer ik een boek schrijf, moet ik in de juiste sfeer zitten. Daarvoor is ook muziek heel erg belangrijk. Tijdens het schrijven van ‘Schaduwen van de tijd’ luisterde ik naar de soundtrack van de serie ‘The English’ met Emily Blunt.”
Wat vind je het leukste aan het uitbrengen van een boek?
“Stel je voor dat je een tunnel graaft. Het zwaarste werk is het echte graven. Nadien werk je de tunnel af en zorg je ervoor dat hij helemaal gebruiksklaar wordt. Dat geldt ook voor boeken. Het schrijven van het boek is het zwaarste werk. Als een verhaal af is, laat ik het een week rusten. Nadien ga ik er nog eens helemaal door om hier en daar iets aan te passen, alles te polijsten en ervoor te zorgen dat het klaar is voor mijn lezers. Dat is mijn favoriete deel van het proces.
Het minst favoriete? Ik ben niet goed met cijfers. Dat blijkt telkens wanneer mijn redacteur een boek heeft nagelezen. Dan schrijft ze dingen als: ‘Volgens zijn geboortedatum zou deze man 150 jaar oud moeten zijn.’ Ik probeer dus zoveel mogelijk met ronde getallen te werken. De Deverill-reeks (Santa Montefiore’s bekendste boekenreeks, nvdr.) begint in 1900. De drie meisjes worden geboren in 1910. Soms gebruik ik ook geboortedata van familieleden voor mijn personages. Waarom zou ik mijn leven moeilijk maken? Zoals ik al zei: ik ben niet goed met cijfers, maar kan wél goed mijn plan trekken.” (lacht)
