Interview Susan Sarandon

Susan Sarandon komt op de interviewsessie in het Londense hotel binnengewandeld in een jeans en zwarte blouse. Discreet opgemaakt, innemende glimlach, haar roodbruine krullen dansend rond haar gezicht. En al heeft ze een filmpalmares om u tegen  te zetten, Susan Sarandon is verre van een Hollywooddiva, maar een vrouw van vlees en bloed bij wie je je meteen op je gemak voelt. Een spraakwaterval ook, die enthousiast
vertelt over haar werk, haar leven, haar kinderen, haar dromen. En over The Lovely Bones, waarin ze de rol van Grandma Lynn voor haar rekening neemt.

Het is niet bepaald een typische oma die je daar neerzet…

Susan Sarandon: “Zeg dat wel. Ik denk niet dat ik één zin zeg zonder een sigaret in de ene en een glas alcohol in de andere hand. (lacht) Ze is heerlijk onaangepast, recht voor de raap en trekt zich geen moer aan van wat andere mensen van haar vinden. Een nogal geschift mens, ja. Ik vond het geweldig om haar te spelen, juist omdat ze zo ‘over the top’ is, compleet met valse wimpers en getoupeerd haar. Het is geen grote rol, maar Grandma Lynn is best belangrijk in de film. Ze zorgt voor wat luchtigheid en een fris briesje, middenin de treurnis en de zwaarte. En ze doet wat niemand verwacht: ze is uiteindelijk de deus ex machina die ingrijpt als de familie uit elkaar dreigt te vallen. Ze laat letterlijk het zonlicht weer
naar binnen, door de gordijnen open te trekken die lang dicht zijn geweest. Dat gebaar was trouwens een idee dat ik zelf heb aangebracht: ik herinnerde me dat mijn oma dat deed toen ze na het overlijden van mijn opa op een gegeven moment besefte dat ze verder moest met haar leven. Heel symbolisch.”

Je speelt voor het eerst een grootmoeder. Was dat een grote stap?

Susan Sarandon: “Nee hoor, ik vond het indertijd stukken moeilijker om gestalte te geven aan een non, in Dead Man Walking. (lacht) En daarbij, ik ben 63 jaar en heb dus wel de leeftijd om oma te zijn. Of ik er in het echte leven naar uitkijk? Het lijkt me zalig om mijn kleinkinderen te verwennen en hen alles toe te laten wat ze thuis niet mogen. Samen pret maken, en hen aan het einde van de dag, als ze lekker vuil en moe
zijn, weer overhandigen aan hun eigen ouders. Maar ik zit er op dit moment nog niet op te wachten. Integendeel, ik sméék mijn kinderen om er niet te snel aan te beginnen. Niet zozeer voor mij, maar voor zichzelf. Mijn dochter Eva is 24, mijn zonen Jack Henry en Miles zijn respectievelijk 20
en 17. Ik vind het belangrijk dat ze eerst hun dromen najagen en een stevige basis uitbouwen voor hun eigen leven. Pas dan ben je echt klaar voor de verantwoordelijkheid van het ouderschap, vind ik. Een kind is immers niet voor even, het is voor altijd. Ik ben zelf ook pas op latere leeftijd
moeder geworden en vond dat op alle vlakken een pluspunt.”

Beschouw je je kinderen als je grootste verwezenlijking?

Susan Sarandon: “Ik heb het er als moeder niet slecht van afgebracht, denk ik. Maar zoals jij het stelt, lijkt het alsof het mijn verdienste is dat ik leuke kinderen heb. Terwijl ik eerder het gevoel had dat ik een bevoorrechte getuige was: ik stond erbij en keek ernaar. Toen ze nog klein waren, heb ik er bewust voor gekozen om minder films te maken en meer thuis te zijn. Dat voelde totaal niet aan als een opoffering. Het is heerlijk om je kinderen een stukje mee te nemen in jouw wereld, en je op je beurt te laten meevoeren in de hunne. Ik heb ontzettend veel van hen geleerd, nog altijd. Over boeken en muziek en trends, bijvoorbeeld. Zo zet mijn jongste zoon, die zelf in een band speelt, regelmatig muziek op mijn iPod van groepen waarvan ik nog nooit gehoord heb. Over mijn jongste gesproken… ik kijk net op mijn horloge, zie dat het half vier is en denk automatisch: zijn schooldag zit erop. Onzin natuurlijk, want thuis in New York is het uren vroeger dan hier in Londen. Maar ik ben blijkbaar geconditioneerd op ‘half vier, school uit’.

Lees het volledige interview met Susan Sarandon in Libelle 04 (28 februari 2010)