Interview met Karen Swan, lievelingsauteur van onze Libelle Leesclub
Karen Swan wordt door collega-auteur Santa Montefiore “een van de meest creatieve en getalenteerde schrijfsters” genoemd. Ze tovert twee topromans per jaar uit haar pen en onze Libelle Leesclub is grote fan. Daarom werd ‘De tropische zoektocht’ dit jaar geselecteerd voor de zomerromans 2024. Redacteur Annelies ontmoette Karen Swan enkele maanden geleden in Amsterdam.
Karen, je zit ook dit jaar weer in onze zomerromans. Hoofdredacteur Karen vertelde me dat ze grote fan is van je werk omdat je nooit precies weet wat er gaat komen. Je hebt een vlotte schrijfstijl, maar verder is het telkens weer een verrassing voor ons.
“Ik vind het geweldig om dat te horen, heel erg bedankt! Ik denk dat ik inderdaad een vrij herkenbare vlotte toon heb, maar ik doe echt mijn best om nooit volgens een formule te schrijven. Mijn grootste angst is om lui te worden. Je schrijft een boek, je ziet dat het gesmaakt wordt, en je schrijft vervolgens hetzelfde boek. Maar dan wordt de lezer bedrogen, ik vrees dat het het einde van mijn carrière zou zijn. Ik wil mezelf dus niet herhalen. Het gaat zelfs zover dat ik geen namen wil herhalen die ik misschien al heb gebruikt. Ik heb zo’n 26 boeken geschreven. Ik begin stilaan door de namen heen te raken. Daarom dat ik daarnet je naam vroeg. Ik vind Annelies een leuke naam, die ga ik misschien wel gebruiken.” (lacht)
De liefde is het emotionele hart van mijn romans, maar ik zoek altijd een plot die me uitdaagt
Je liefdesverhalen bevatten altijd een dosis geschiedenis, mysterie of spanning – zeker in ‘De tropische zoektocht’. Hou je van die extra uitdaging?
“Absoluut. Ik zoek altijd een plot die me uitdaagt. Het liefdesverhaal is het emotionele hart van mijn roman. Ik geef om mijn personages, ik wil dat ze een gelukkig einde krijgen. Maar ik wil wel dat ze eerst lijden, en ik wil dat het ook over iets anders dan de liefde gaat. Mijn vrouwelijke hoofdpersonages hebben hun eigen leven, snap je? Ze zijn niet perfect, verre van. Ik hoef ze niet eens meteen aardig te vinden. Soms werk ik met personages die agressief of onbeleefd zijn. Maar ik wil wel iets vinden dat de lezer met haar verbindt en waarvan je als lezer denkt: ik geef wel om die vrouw.”
Weet jij op voorhand wat er gaat gebeuren met je personages?
“Nooit! Ik heb een beginscène – een personage, of een huis – en meer weet ik niet. Het is omdat mijn personages hun leven leiden – ze gaan naar een koffiebar, naar de sportschool en daar gebeuren dan dingen – dat het verhaal zich ontwikkelt. Het idee dat ik op voorhand een plot kan verzinnen nog voor ik een letter geschreven heb, vind ik ondenkbaar. Mijn personages dicteren het verhaal, ik moet ze alleen maar volgen. (lacht) Ik vind het ook geweldig als mensen tegen me zeggen: ‘Oh, ik ben nog niet klaar om dit personage los te laten.’ Ik hou van de droefheid die je voelt als je weet dat je het einde van je boek nadert. Ik ben zelf een heel obsessieve lezer. Wanneer ik een boek begin te lezen, stopt mijn leven. Ik maak geen eten. Ik laat de honden niet uit. Het strijken gebeurt niet. Ik ben net zo obsessief als lezer dan ik als schrijver ben.”
Mijn personages dicteren het verhaal, ik moet ze alleen maar volgen
Je nieuwe reeks – die heel erg gesmaakt wordt door ons Libelle Leesteam – speelt zich af op een eiland. Waarom worden we zo aangetrokken tot eilandbewoners denk je?
“Omdat mensen daar in harmonie leven met de elementen – het weer, het water, de dieren – en dus worstelen om te overleven. Ik denk dat hun leven veel intenser is. Net als wij hebben ze hun geheimen, er zijn ook goede en slechte huwelijken, affaires en onwettige kinderen, maar hun bestaan speelt zich af op een veel ruiger terrein. Ze zijn meer in contact met hun dierlijke zelf, worden meer gedwongen om te vechten. Een beetje zoals mensen in tijden van oorlog, als je niet weet of je er morgen nog bent.”
Je hebt St Kilda, de eilandengroep aan de Schotse kust waar je reeks zich afspeelt, ook enkele keren zelf bezocht, hé?
“Met een klein, wild bootje, ja. (lacht) Je kunt er alleen tussen mei en september geraken omdat de zee de rest van het jaar te wild is. Het is intussen UNESCO Werelderfgoed dus het is supergoed beschermd. Ik had op voorhand elk mogelijk boek over die plek gelezen, en toen ik er aankwam… Het voelde heel bijzonder, alsof het een van de laatste wildernissen ter wereld is. Mijn man is accountant en vergezelde me, hij begreep er niks van. (lacht) Het is er ruig, sommige huisjes zijn in verval geraakt, maar alles verraadt nog hun geschiedenis. Je kunt er de geesten bijna horen. Een prachtige, bijna magische plek.”
De Vlaamse lezers hebben mijn romans zo snel omarmd, ik kan het amper geloven
Tot slot, Karen: je bent al twintig jaar schrijfster, maar je wordt pas sinds enkele jaren ook in het Nederlands vertaald. En met succes, want je hebt hier al veel fans, hé.
“Ja, fantastisch! Jullie hebben mijn romans zo snel omarmd, ik kan het bijna niet geloven. Dat is zo geweldig aan sociale media, lezers nemen rechtstreeks contact op met me. Ze plaatsen een review en taggen me. Ik herinner me dat ik steeds meer berichten zag vanuit Nederland en Vlaanderen. En ik dacht: ‘Oh mijn god, ze lezen het daar écht!’ ” (lacht)
Dat doen we zeker en met veel plezier. Dank voor dit gesprek!
Wie is Karen Swan?
- Schrijft twee romans per jaar, één in zomerse setting en één in winterse sfeer
- Britse auteur van meer dan 25 romans die sinds 2019 ook vertaald worden naar het Nederlands
- Woont in Sussex, is getrouwd en heeft drie kinderen
- Haar meest recente reeks ‘Het wilde eiland’ speelt zich af op het kleine, afgelegen eiland St Kilda, aan de westkust van Schotland. Er zijn al drie romans in de reeks verschenen, die bijzonder lovend werden gerecenseerd in onze Libelle Leesclub op Facebook.
Meer tips:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!