Lezeres in het buitenland: “Terugkeren? Zoals het er nu uitziet, zien ze ons toch niet snel terug”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Aline is één van hen: zij verhuisde bijna vier jaar geleden samen met haar man Frank naar de Bulgaarse hoofdstad Sofia waar ze eerder al haar hart verloor.
Onverwachte kans
Aline (33): “Stiekem droomde ik al langer van een leven in het buitenland. Of ik voorgoed ging vertrekken, dat wist ik niet zeker, maar toch minstens voor een paar jaar. Dat het van alle wondermooie plekken in de wereld Bulgarije ging worden, dan had ik helemaal niet gedacht. (lacht)
In 2011, ik had net mijn diploma toerisme op zak, zat ik net als veel leeftijdgenoten zonder werk. Om mijn kansen op een leuke job toch net iets te vergroten, besloot ik nog een extra opleiding te volgen. Tot ik op een dag een berichtje las van een callcenter in Sofia, dat dringend op zoek was naar Belgen. Zes maanden, niet meer en niet minder. Zonder al te veel nadenken stuurde ik hen een mailtje. Nog geen dag later kreeg ik al telefoon, tot mijn grote verbazing. Er volgden nog een paar telefoontjes, tot ik te horen kreeg dat de job voor mij was. Als ik het zag zitten…
Nieuwe plek, nieuwe kansen
In januari 2012 zat ik op het vliegtuig richting de Bulgaarse hoofdstad. Het plan was om zes maanden te blijven, zoals in het contract stond, maar uiteindelijk bleef ik twee jaar. In het begin was het even wennen, maar eens ik de smaak te pakken had, liet het land met niet meer los. De ontspannen en gemoedelijke sfeer, de wilde natuur, de bergen, ik was helemaal verkocht. En mijn job? Die was ook oké! Het was uiteraard niet mijn droomjob, maar ik was gelukkig. En dat was wat telde.
In november 2013 keerde ik terug, klaar voor een nieuwe uitdaging. Helaas kwam daar niet veel van in huis. Geen enkel bedrijf zat op mij te wachten. Hier en daar kreeg ik een tijdelijk contract, maar uiteindelijk kon ik altijd weer vertrekken.
De vraag van één miljoen
In die moeilijke periode had ik twee dingen die me recht hielden: de avondlessen chocolatier en mijn vriend Frank, een Nederlander die naar België was verhuisd. Hij was een collega van mijn oudste broer, en van het een kwam het ander, natuurlijk. (lacht) Ik deed heel hard mijn best om de draad weer op te pikken, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik had nooit gedacht dat ik het ging zeggen, maar ik verlangde zo naar mijn leven in Bulgarije.
Frank meteen vragen om naar Bulgarije te verhuizen, dat was misschien net iets te veel van het goede, dan maar een vakantie. Zo kon hij zien wat ik daar allemaal had achtergelaten, en kon ik al even polsen of hij een leven in Sofia zag zitten. En het was een succes. Niet veel later heb ik hem gevraagd of hij het zag zitten om daar samen een leven op te bouwen. Ik ben nog nooit zo nerveus geweest als toen, maar gelukkig zei hij ‘ja’.
Dubbel feest
Het nieuws dat Frank en ik naar Bulgarije wilden gaan, kwam niet als een grote verrassing. Mijn ouders zagen de bui al hangen. (lacht) De familie van Frank daarentegen… Niet dat ze het ons niet gunden, of ons niet steunden, maar ze zagen het niet meteen aankomen.
Op een mooie dag in juli 2016 zijn we getrouwd, wat meteen ook het afscheidsfeest werd. Een dikke maand later zouden we al vertrekken. Al hebben we nog een klein feestje voor de broers en zussen, én de ouders gegeven.
Nieuw begin
Eén geluk hadden we: ik kon opnieuw terecht in het bedrijf waar ik eerder al had gewerkt, en ook Frank was meteen welkom. De werkgever heeft er alles aan gedaan om de verhuis zo vlot mogelijk te laten lopen: vliegtickets, een hotel voor de eerste nachten, een makelaar om samen met ons op zoek te gaan naar een appartement. Al was het toch even wennen om terug te zijn. Plots kreeg ik er heel wat nieuwe collega’s bij, en ook het centrum van Sofia was niet meer hetzelfde. Waar ik voordien alles met de bus moest doen, kon ik nu gewoon op de metro stappen. Op een kleine drie jaar hebben ze daar een heel metrostelsel gebouwd, groter dan dat van Brussel. (lacht)
Een dik jaar woonden we op een appartementje in de hoofdstad, maar intussen hebben we een eigen stek op het rustige platteland. Op een uurtje rijden van Sofia. En het is er heerlijk wonen, met een prachtig uitzicht op de bergen, een villa met maar liefst vier slaapkamers, een zwembad in de tuin en twee jacuzzi’s. Daar hadden we in België alleen maar van kunnen dromen.
Toekomstmuziek
Vorig jaar werden we de trotse ouders van ons zoontje Lucas. Een wolk van een baby! Hij werd in Sofie geboren, en sindsdien ben ik thuis om voor hem te zorgen. Het voordeel van Bulgarije: kersverse moeders krijgen een jaar ouderschapsverlof, waar je in principe nog een extra jaar aan kunt plakken. Als hij groter is, gaat hij naar een internationale school, waar hij in het Engels en het Bulgaars les zal volgen. Frank en ik zijn momenteel ook de taal aan het leren, maar dat loopt minder vlot zoals we hadden gehoopt. Bulgaars is sowieso al niet makkelijk, en het cyrillisch alfabet nog veel minder.
Wat de toekomst ons brengt, dat zien we wel. Voorlopig werken we allebei nog in het callcenter, waar mijn man intussen de nieuwkomers opleidt. Stiekem hoop ik op een dag te kunnen leven van mijn zelfgemaakte pralines.
In de greep van corona
Het enige waar we ons niet aan hadden verwacht, was het coronavirus. Want ook Bulgarije ligt helemaal stil. Sofia mogen we niet meer binnen, enkel voor het werk of voor medische redenen. Maar in de buurt zijn winkels genoeg om ons te bevoorraden. Een wandeling of een fietstochtje kan, maar de parken en andere publieke plaatsen zijn wel afgesloten. En als je buitenkomt, dan met mondmasker.
De Bulgaren volgen de regels goed op. Niet moeilijk, want doe je het niet, dan riskeer je een fikse boete. Voorlopig lijkt het te lonen, want nog geen dertig mensen zijn overleden, en ook het aantal besmettingen schiet de hoogte niet in. Het enige dat me zwaar valt, is weten dat we familie en vrienden toch nog een tijdje gaan moeten missen. Een vakantie in Bulgarije, dat zit er voor hen momenteel niet in. Maar we houden contact, zoals iedereen op de wereld doet.”
Onbekend, maar zeker niet onbemind
Het grootste cultuurverschil: “Bulgaren lachen niet snel als je ze tegen het lijf loopt op straat, het zijn best stugge mensen. Maar als je ze beter leert kennen, doen ze werkelijk alles voor je. (lacht) Toeristen, buitenlanders, dat kennen ze niet. En met mijn rode haren, en een man van twee meter aan mijn zij, vallen we écht wel op.”
De aangenaamste verrassing: “De gastvrijheid van de Bulgaren. Als ze je één keer in je hart sluiten, dan is dat ook voor altijd.”
De grootste blunder: “Bulgaren zijn spaarzaam met informatie. Voor hen is alles vanzelfsprekend, maar voor ons dus absoluut niet. Het is weleens gebeurd dat we een halfuur lang stonden aan te schuiven om dan te weten te komen dat we eigenlijk ergens anders moesten zijn…” (lacht)
De levenskwaliteit: “Geen reden om te klagen! Groenten en fruit zijn spotgoedkoop, al zijn de pindakaas en de chocolade wel prijzig. In de hoofdstad Sofia voel ik me héél veilig, daar zie je overal politieagenten rondlopen. Het enige waar de Bulgaren mee kampen is alcoholisme en armoede, jammer genoeg.”
Het grote voordeel: “De zekerheid, wat toch grotendeels voor meer rust in het leven zorgt. Zo’n huis als nu hadden we ons nooit kunnen permitteren in België, en we hebben het gevoel dat de wereld in Bulgarije nog helemaal open ligt.”
Het grote nadeel: “Dat zal iedereen die elders opnieuw begint zeker kunnen beamen: het gemis van familie en vrienden.”
Het moeilijkste moment: “In juni 2018 werden we verliefd op een huis buiten de grote stad, maar het duurde nog tot in januari voor we de sleutel kregen. De papieren waren niet in orde, een deel van de verbouwing was illegaal gedaan. Zelfs de notaris liet ons in de steek, simpelweg omdat we geen rasechte Bulgaren zijn.”
Het grootste gemis: “De Belgische keuken, en dan vooral: frietjes!” (lacht)
Spijt? “Neen, nog geen seconde! Of we ooit terugkeren? Zeg nooit ‘nooit’ natuurlijk. Maar zoals het er nu uitziet, zien ze ons toch niet snel terug.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “De eerste twee weken is Danny gebleven, maar achteraf stond ik er helemaal alleen voor”
- “Zelfs als we een woordje West-Vlaams spreken, begrijpen de locals meestal wat we willen zeggen”
- “Elke keer als we naar een aflevering van ‘Met Vier in Bed’ keken, werd het gevoel van ‘wij kunnen dat ook’ steeds sterker”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!