Lezer in het buitenland: “We droomden meer en meer van een leven samen. Ik en mijn prachtige Noorse”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Francois is één van hen. Hij verhuisde meer dan twintig jaar geleden met zijn Noorse vriendin naar haar geboorteland.  

Geboren avonturier

Francois (51): “Al van kinds af aan ben ik een échte avonturier. Ik herinner me nog goed hoe we bij de Scouts overlevingstochten deden. In duo of met de hele groep, moesten we binnen de vierentwintig uur zo ver mogelijk geraken. Hoe? Dat moesten we zelf maar zien. Eén keer liftte ik van de Ardennen tot aan zee én terug. Een onvergetelijke tijd.

De zin voor avontuur is nooit meer weggegaan. Als student ging ik zes maanden op Erasmus naar Denemarken, en logeerde ik bij een warm gezin dat me al die tijd heeft opgevangen alsof ik hun eigen kind was. Ik leerde een beetje Deens praten, ik bezocht de mooiste plekjes van het land, en ik hield er zelfs een vriendinnetje aan over. (lacht) Zelfs toen ik terug thuis was, bleven we elkaar regelmatig zien. Tot er een einde kwam aan de relatie. Jammer, maar het leven loopt zoals het loopt, hé?

De reiskriebels

Een keer afgestudeerd vond ik mijn draai, maar niet in het dagdagelijkse leven. Elke dag de trein nemen naar hartje Brussel vond ik vreselijk. Onderweg droomde ik al helemaal weg bij het idee om van mijn grote passie mijn job te kunnen maken. Maar hoe kon ik in hemelsnaam reizen en toch wat centjes verdienen? Geloof het of niet, maar na wat zoeken kwam ik uit bij een job op een cruiseschip en was ik meteen verkocht. Ik ging naar Amerika!

Het is die cruise die mijn leven totaal op z’n kop zette. Na een paar weken was ik het helemaal gewoon om op een boot te leven. De aparte cultuur was ik al snel gewend en ook het eten kon ik steeds meer appreciëren. Alles viel in zijn plooi, en zeker toen ik Gry-Cecilie zag. Een prachtige Noorse, die meteen mijn aandacht trok. Samen beleefden we een fantastische tijd samen op het schip, en hoe beter we elkaar leerden kennen, hoe meer we begonnen te dromen van een leven samen. Wij met z’n tweetjes. Eerst zouden we studeren in Engeland, om ons dan later te settelen.

En toen kwam het afscheid…

Afstuderen deden we, en dat settelen gebeurde ook. Niet in Engeland waar we op dat moment woonden, en ook niet in mijn geboorteland. Wel in het prachtige Noorwegen, waar de roots van mijn vriendin lagen. Regelmatig reisden we heen en weer naar ons nieuwe thuisland, om alles te verkennen, een huisje te zoeken én een job.

Op een jaar tijd was alles beklonken, maar het moeilijkste stond ons nog te wachten. En dan vooral mij, want ik was degene die alles en iedereen achterliet. Mijn ouders waren niet verbaasd dat ik me ging nestelen in een ander land, maar ze vonden het natuurlijk wel héél jammer dat ze hun toekomstige kleinkinderen niet zouden zien opgroeien, en dat ze niet meer zomaar konden binnenspringen. Maar we wisten allemaal dat het geen ‘vaarwel’ was, maar eerder een ‘tot snel’. Dat was een enorme troost.

Een lange rit

In 1998, de precieze dag weet ik zelfs al niet meer, stapte ik in Parijs op de trein richting de haven van Saint-Nazaire, waar ik de boot nam naar Engeland. Het enige wat ik nog weet, was dat ik niet veel geld op zak had. (lacht) Maar hé, ik trok al jaren mijn plan, die dag dus ook.

In Engeland ben ik dan samen met Gry-Cecilie in een oud busje gestapt, waar ik alle zetels voordien al had uitgehaald. Dat busje zat propvol: persoonlijke spullen, kleren, en zelfs eten, want dat was een stuk goedkoper dan in Noorwegen. Er was amper plaats voor Gry-Cecilie en mij. (lacht) En dan zijn we naar Harwich gereden, waar we de boot hebben genomen richting Göteborg in Zweden. Twee nachten op een wilde zee, ik vergeet het nooit meer. Toen we in de haven aankwamen, hadden we nog een rit van drie uur voor de boeg, voor ons nieuwe avontuur echt van start kon gaan. Het was pikkedonker toen we in ons nieuwe, koude en vooral lege appartement aankwamen.

Home sweet home

In het begin waren het vooral veel praktische zaken die we moesten regelen: papieren in orde brengen, een bankrekening openen, verzekeringen afsluiten. Het waren drukke weken, en misschien maar goed ook, want daardoor had ik minder de tijd om stil te staan bij het feit dat ik voorgoed verhuisd was.

Ik moet wel toegeven: het is gek als je merkt dat al je gewoontes stilaan verdwijnen. Nooit meer in dat ene bed bij je ouders thuis slapen, nooit meer onverwachts de deur binnenstormen als je goed nieuws hebt en het aan je ouders wilt vertellen. Maar zolang er ruimte is voor nieuwe gewoontes, komt het helemaal goed. Kijk mij! Ik woon nu al meer dan twintig jaar in Noorwegen, en ik kan zeggen dat ik hier nog altijd héél gelukkig ben.”

HET VERRASSENDE NOORWEGEN

Het grootste cultuurverschil: “De Noren zijn gek op de natuur. Elk vrij moment gebruiken ze om de bossen in te trekken, de bergen in te gaan of het water te bevaren. Skiën, zwemmen, fietsen, wandelen, de Noren leven buiten.”

De meest aangename verrassing: “Een hiërarchie, dat kennen ze hier niet. Of je nu kassierster bent of de grote baas van een internationaal bedrijf, iedereen spreekt elkaar aan met de voornaam. Dat geeft zo’n fijn gevoel.”

Het grote voordeel: “Het is misschien al twintig jaar geleden dat ik de grote stap zette, maar ik heb in al die jaren heel wat bijgeleerd en nieuwe uitdagingen op mijn bord gekregen. Dat maakt een mens alleen maar sterker. De Noorse cultuur is prachtig, net als de mensen. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik hier zo goed ben opgevangen.”

Het grote nadeel: “Het gemis van familie en vrienden. Je hebt niemand rond je die je al je hele leven kent…”

De levenskwaliteit: “Perfect! De werkstress is een stuk minder, en de frisse lucht is zeker ook een groot pluspunt. De natuur is prachtig en nodigt uit om elke dag buiten te komen, zelfs als het regent. Heerlijk!”

Het moeilijkste moment: “Mijn moeder werd op een gegeven moment zwaar ziek, en stierf later aan kanker. Dat was behoorlijk ingrijpend, vooral omdat ik wíst dat ze veel pijn had en echt afzag, maar ze me nooit ongerust wilde maken.”

Het grootste gemis: “Simpelweg een pintje drinken op een terrasje in de stad, waar iedereen je kent.”

Spijt? “Neen, anders was ik al lang teruggekeerd. België is de plek waar ik op vakantie ga, Noorwegen is mijn thuis. Ik denk er wel over om een vakantiehuisje te kopen, eerst aan zee, maar nu gaat mijn voorkeur toch naar het zuiden. Lekker dicht bij familie. (lacht)”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LANDJE ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Thuis lijkt toch net iets minder ver, dankzij onze buren”
• Lezeres in het buitenland: “We reisden 14 dagen lang naar onze bestemming om te kunnen wennen aan het idee”
• Lezeres in het buitenland: “Mijn vader gaf me een foto-atlas en toen wist ik het: ik wilde de wereld zien!”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!