Nieuw geluk in het buitenland: “De eerste weken in Italië waren echte wittebroodsweken”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Nicolas (50) is één van hen. Hij verhuisde tien jaar geleden samen met zijn vriendin Natascha (44) naar hun eigen lavendelboerderij in het kleine dorpje Merana in Italië.

Nicolas: “De eerste vakantie samen met mijn vriendin Natascha was er eentje om nooit te vergeten. En dan vooral dat ene moment dat we buiten op een terras van een verbouwd klooster zaten, op een heuvel met zicht op de Apuaanse Alpen. Wondermooi. Op het moment dat de maan tevoorschijn kwam, mijmerden we luidop dat Italië misschien wel een tweede thuis kon worden. Ooit, want Natascha studeerde op dat moment nog.

Vier jaar laten kwam die Italiaanse droom in een stroomversnelling terecht toen Natascha net afgestudeerd was. Zij was aan de slag als psychologe, ik als advocaat. Allebei op zelfstandige basis. We hadden het ontzettend druk, en konden maar moeilijk een evenwicht vinden tussen werk en privé. We werden ook steeds vaker geconfronteerd met de minder mooie kanten van de samenleving.

Kinderdroom

Als advocaat behandelde ik vaak vechtscheidingen, en Natascha werd geconfronteerd met misbruik, en geweld. Allemaal dingen die je niet onberoerd laten, en die je ’s avonds als je thuiskomt ook niet zomaar opzij schuift. Bovendien waren mijn kinderen, uit een vorige relatie, een paar jaar eerder verhuisd naar het zuiden van Frankrijk, vlakbij Italië. Het heen en weer rijden en vliegen begon zwaar te wegen, waardoor het bij ons meer en meer begon te kriebelen om net iets dichter bij hen te wonen. Dus waarom wachten?

Natascha’s kinderdroom kwam uit. Al zo lang ze zich kan herinneren, droomt ze van een leven onder de Italiaanse zon. België was te grauw en te grijs. Elke winter vervloekte ze met bibberende handen het klimaat. Dat we naar Italië zouden verhuizen, daar bestond geen twijfel over. Maar naar waar precies? Dat was toch even zoeken. De kust viel al snel af, omdat we echt op zoek waren naar rust. We wilden ook niet te ver van mijn kinderen wonen. Zo kwamen we terecht in Zuid-Piemonte, een onbekend gebied waar we meteen verliefd op werden. De stilte, de groene heuvels, de wilde natuur en de weidse uitzichten. Het plaatje klopte gewoon.

Het boerenleven

En toen viel ons oog op een boerderijtje in het kleine dorpje Merana, dat maar een paar honderd inwoners telt. We zagen het al helemaal voor ons: een eigen agriturismo. Niet veel later was de boerderij helemaal van ons. Natascha was zich intussen al aan het omscholen tot herboriste, om zich helemaal voor te bereiden op het boerenbestaan.

Eén ding was zeker: we zouden niets overhaasten. Natascha en ik bouwden allebei onze eigen prakrijk stap voor stap af, pakten onze spullen in en vertrokken een half jaar nadat we de boerderij kochten richting Italië.

Wittebroodsweken

In juni 2008 trokken we de deur van ons huis in België achter ons dicht, en ging er een nieuwe open. Echt afscheid genomen hebben we niet. Uiteindelijk zijn we niet naar de andere kant van de wereld verhuisd, en is het voor niemand een straf om op bezoek te komen. (lacht) En de belangrijkste mensen in mijn leven, mijn kinderen, woonden plots veel dichter bij mij.

De eerste weken in Italië, in ons eigen lavendelboerderij, waren echte wittebroodsweken. We namen de tijd om tot rust te komen, vooraleer we aan de verbouwingswerken begonnen. Het weer was perfect, we genoten met volle teugen van alle feestjes in de buurt, gingen op ontdekkingstocht in de buurt, zwommen in de rivieren. Een langgerekte vakantie, om dan aan een heel nieuw leven te beginnen.”

La dolce vita

Het grootste cultuurverschil: “De Italianen zijn best ouderwets, toch wat betreft familie. De man heeft hier nog altijd het laatste woord. En ze leven ook nog altijd met drie generaties onder één dak. En als dat niet het geval is, dan zitten ze minstens één keer per dag met de hele bende samen aan tafel.”

Het grote voordeel: “Het leven vullen we helemaal zélf in. Natuurlijk staan we klaar voor onze gasten, maar als we een hele dag aan het strand willen liggen, dan kan dat ook.”

En het nadeel: “Als echte stadsmensen, wat we nog altijd een beetje zijn, kan het leven hier soms iets té rustig worden. Zeker in de wintermaanden.”

De grootste blunder: “Italianen mogen spotten met voetbal, politiek, cultuur. Maar als buitenstaander doe je dat beter niet. Het bestaan van hemel en hel in twijfel trekken, de Milanese voetbalderby niet serieus nemen, dat zijn niet de beste openers voor op café.”

Het moeilijkste moment: “Als stadsmens ging ik elke avond wandelen met mijn hond. Dan keek ik naar de mensen op straat, of zette ik me op een terrasje. Op onze heuvel zit dat er niet meer in. Het is hier al snel donker, en een café vind je hier ook niet snel. Dat was, zeker in het begin, best wennen.”

De levenskwaliteit: “Dat kun je vergelijken met België, maar dan wel beter. De zon, de zee, het strand, zalig! De Italianen zijn ook niet gejaagd, stress kennen ze hier niet. En natuurlijk de rust en stilte.”

Het grootste gemis: “In het begin vroegen we aan familie en vrienden om speculaas, wit brood of exotische kruiden mee te brengen. Maar na tien jaar slijt dat wel. Trouwens, speculaas en Thaise curry vinden we hier evengoed. En het brood, dat vinden we nu zelfs lekkerder dan dat uit België.”

Spijt? “Absoluut niet. Ik woon nu dichter bij mijn kinderen – uit een vorige relatie – die zelf in Zuid-Frankrijk wonen. Het is nog twee uur rijden, dus we kunnen elkaar zo vaak zien als we willen. Of we ooit terugkeren naar België? Alleen om op vakantie te gaan.”

Wil je meer lezen? Op www.verdita.com en www.advitalia.be kom je nog meer te weten over het avontuur van Nicolas en Natascha.

LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:

• Lezeres in het buitenland: “Ik kreeg promotie, hij een job in Tanzania. De beslissing was echt niet makkelijk”
• Lezeres in het buitenland: “Verhuizen naar Hongarije was onze droom. Die mocht niet in het water vallen door mijn borstkanker ”
• Lezeres in het buitenland: “Oorspronkelijk zou ons avontuur twee jaar duren, maar we hadden het zo goed hier, dat we zijn gebleven”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!