Lezeres in het buitenland: “Toen ik aankwam, stond er een flesje Sekt klaar, en twee Berlijnse bollen”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Karen (39) is één van hen. Zij verhuisde zes jaar geleden naar Berlijn, voor de man van haar leven.
De buurjongen
Karen: “Koen was letterlijk the boy next door, de buurjongen. Niet meer dan dat. Ik was niet stiekem verliefd op hem, hoopte ook niet dat het ooit iets zou worden. Nee, we praatten af en toe wel met elkaar, maar het waren absoluut geen diepe gesprekken. Hij was ook drie jaar ouder. Hij had zijn vrienden, ik de mijne. Bovendien vertrok hij al snel naar Spanje, waardoor we jaren geen contact meer hadden.
Tot mijn zus voor haar studies een paar maanden naar Berlijn trok. Ik had al opgevangen dat Koen in de loop der jaren Spanje had ingeruild voor Duitsland, en omdat mijn zus nog een kamer zocht, stuurde ik hem een berichtje. Of hij misschien nog een vrije kamer had. En heel toevallig was dat zo! Mijn zus ging tijdelijk bij hem wonen, en toen ik haar ging bezoeken, zag ik hem na al die jaren terug. Het was gezellig, we haalden samen herinneringen op en na een paar dagen ging ik weer naar huis.
Onverwachts verliefd
Maanden gingen voorbij zonder dat ik iets van Koen hoorde. En dat was oké. Tot hij uit het niets een berichtje stuurde. Heel onverwachts, maar fijn. Niet veel later spraken we nog een keer af – deze keer zonder zus – en toen is de vonk toch overslagen. In het begin twijfelden we een beetje, omdat we geen flauw idee hadden hoe serieus het was, en wat de toekomst zou brengen. Hij woonde in Berlijn, ik had mijn leven in België. Maar de liefde was zo groot, dat we het een kans wilde geven.
Twee jaar lang hebben we heen en weer gereisd tussen Berlijn en het dorp waar ik woonde. En dat was best vermoeiend. In het begin zagen we elkaar maar om de zes weken, maar hoe intenser de relatie werd, hoe meer we de nood voelden om bij elkaar te zijn. Op een bepaald moment werd het gewoon te zwaar. De stress van het pendelen werd me te veel. Zo erg zelfs dat mijn haren begonnen uit te vallen. Dat was het moment dat we beseften dan het zo niet verder kon. Ofwel moest een van ons verhuizen, ofwel moesten we met elkaar breken. Die keuze was snel gemaakt, natuurlijk.
Een nieuw hoofdstuk
Eerst was het plan dat Koen terug naar België zou komen, en we ons zouden settelen in Gent. Maar al snel werd duidelijk dat hij helemaal nog niet klaar was om Berlijn achter te laten. Dus verhuisde ik maar (lacht). Voor de liefde, maar evengoed voor het avontuur en de voor mij nog vrij onbekende omgeving.
Vanaf dat moment is alles vrij snel gegaan. Mijn job, die ik echt met hart en ziel deed, zette ik on hold. Voor de zekerheid. Ik had ook juist een appartement gekocht, wat ik dan al vrij snel te huur heb aangeboden. Het enige wat me nog te doen stond, was een berg papierwerk in orde brengen. Maar ik keek zo uit naar een leven samen, dat het achteraf gezien nog best meeviel.
En dan komt het vertrek
In februari 2013 was het dan zover. Ik had op voorhand al heel veel tijd genomen om ‘afscheid’ van iedereen te nemen. De weken voordien zat ik ofwel op restaurant, ofwel bij vrienden en familie. De dag zelf zijn er dus maar weinig traantjes gevloeid, ook omdat ik vier weken later toch al terug ging zijn voor een kort bezoek.
Met een auto vol spullen ben ik dan in mijn eentje richting Berlijn vertrokken. Ik stond echt te popelen om Koen weer te zien, maar het heeft nog tien uren geduurd voor ik bij hem aankwam. Wat heb ik lang in de file gestaan. Maar toen ik aankwam, dolenthousiast maar doodmoe tegelijkertijd, stond er een flesje Sekt klaar, en twee Berlijnse bollen. Een beter begin kon ik me echt niet wensen.
Gelukkig leven
Ik moet wel toegeven: in het begin was het best wennen. Koen en ik hadden jaren alleen gewoond, en plots moet je rekening houden met een ander. Dan durft het weleens te botsen. Maar eigenlijk hebben we allebei vrij snel onze draai gevonden.
Gelukkig kon ik ook terugvallen op de vrienden van Koen. Die had ik de jaren voordien al een beetje beter leren kennen, en die hebben me met open armen ontvangen. En gezien Berlijn zo easy-going is, had ik niet de minste moeite om me aan te passen. Hoewel ik moet toegeven dat ik toch wat tijd nodig heb gehad om mijn beste Duits weer boven te halen (lacht).
Intussen zijn we zes jaar verder. Oorspronkelijk zou ons avontuur in Berlijn maar twee jaar duren, en was het plan om ons toch te settelen dichtbij de vrienden en familie in België. Maar dat is toch een beetje anders uitgedraaid. Als gezin, want we zijn nu ook trotse ouders geworden van Kai (5) en Ona (3), hebben we het hier echt goed. En zolang dat het geval is, blijven we gewoon.”
Het hippe Berlijn
Het grootste cultuurverschil: “De ‘leven en laten leven’-cultuur die hier heerst. Iets wat me in mijn geboortedorp totaal vreemd was. Echt iedereen leeft mét elkaar, en door elkaar. Berlijn valt ook niet te vergelijken met de rest van Duitsland: het is hier stukken vrijer en internationaler. Zalig.”
De aangenaamste verrassing: “Het is een stad waar je zowel als vrijgezel, als koppel of met de hele familie perfect kunt leven. Er is voor ieder wat wils: een mooie natuur, een leuke cultuur én ontspanning voor jong en oud. En de wijken hier, zo charmant.”
Het grote voordeel: “Ik heb mezelf echt leren kennen. Ook al had ik nooit verwacht me echt thuis te voelen in een grote stad; het gaat toch prima. Als ik een dagje gewoon thuis wil blijven, dan kan dat. Heb ik daar niet zo veel zin in? Dan trek ik gewoon de stad in. Heerlijk!”
En het nadeel: “Berlijn is misschien niet het einde van de wereld, maar toch mis ik mijn familie en mijn vrienden af en toe. En het feit dat de grootouders de kinderen zo weinig kunnen zien, is ook niet zo fijn.”
De grootste blunder: “Geblunderd heb ik gelukkig nog niet! De cultuurshock was daar niet groot genoeg voor.”
Het moeilijkste moment: “De eerste maanden waren niet gemakkelijk. Koen en ik waren al jaren alleen, en hadden elk onze eigen gewoontes. Plots gaan samenwonen, in een stad die voor mij nog wat onbekend was, dat was niet altijd simpel. Ik had ook nog maar net mijn hele leven dat ik had opgebouwd, achtergelaten. Ik besefte heel goed dat het tijd en energie zou kosten om iets nieuws op te bouwen.”
De levenskwaliteit: “Berlijn is echt een hippe en aantrekkelijke stad, dus de laatste jaren zijn de huurprijzen drastisch gestegen. Zeker in vergelijking met de lonen. En toch is het leven bijzonder ‘rijk’. De stad speelt perfect in op het familiale leven, en er wordt heel veel geïnvesteerd in jobs, mobiliteit en cultuur. Vanaf het moment dat de eerste zonnestralen tevoorschijn komen, leeft iedereen buiten. Daar geniet ik echt van.”
Het grootste gemis: “Met stip op één: de frietjes! Als we naar België gaan, dan is dat niet zonder een bezoekje te brengen aan de frituur. Daar zal Berlijn nooit aan kunnen tippen (lacht). En natuurlijk de lekkerste chocolade van de wereld. En toch ook wel chips, en dan vooral pickles.”
Spijt? “Helemaal niet. Een hele tijd speelden we wel met het idee om terug te keren naar België. Maar voorlopig zitten we hier goed. Toch: België zal altijd lonken, dus zeg nooit ‘nooit’.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:
- Lezeres in het buitenland: “Het moment dat de container aankwam, leek het wel Kerstmis”
- Lezeres in het buitenland: “Waar we in België jarenlang naar zochten, dat vonden we in Spanje”
- Lezeres in het buitenland: “Liefde overwint alles, daar ben ik des te meer van overtuigd”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!