Lezeres in het buitenland: “Liefde overwint alles, daar ben ik des te meer van overtuigd”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Céline (32) is één van hen. Zij verhuisde een jaar geleden naar Zwitserland, voor de liefde van haar leven.
De eerste kriebels
Céline: “Het was een koude winteravond in Zürich. Ik was een paar dagen op zakenreis toen ik op een kerstfeestje recht tegenover Sacha, een Zwitserse collega, kwam te zitten. Of ik op slag verliefd was? Dat is misschien veel gezegd, maar hij trok zeker en vast mijn aandacht. Alleen was het niet wederzijds, dacht ik. De hele avond was hij met z’n telefoon bezig. Al lachend stuurde hij het ene berichtje na het andere, dus ging ik ervan uit dat hij een vriendin had. Tot hij vertrok en zei: ‘Het was heel fijn om kennis te maken’. De manier waarop hij die woorden zei… Zo intens.
De weken nadien heb ik er dan ook alles aan gedaan om hem te vinden op de sociale media, zonder resultaat. Ik had de hoop bijna opgegeven, toen ik plots een vriendschapsverzoek kreeg. Van Sacha. Eerst dacht ik dat hij over het werk wou praten, maar toen ik zijn berichtje las, wist ik dat er een opening was naar meer. ‘Je hebt zo’n mooie lach op je profielfoto’, zei hij. We zijn niet meer gestopt met praten.
De ultieme relatietest
In de zomer, twee jaar geleden, ben ik twee maanden naar Zwitserland gegaan. Sacha en ik waren intussen al een paar maanden samen, en we wilden uitzoeken of onze relatie kans had op slagen. Dat waren werkelijk de twee mooiste maanden van mijn leven. Samen ontbijten, een film kijken, wandelen in de bergen, samen onder de wol kruipen, het was gewoon perfect. We droomden allebei al van een leven samen, maar daarvoor moest één van ons wel verhuizen. Of hij kwam naar België, of ik trok naar Zwitserland.
Die keuze was eigenlijk snel gemaakt. Sacha had toen een zoon van eenentwintig, en een dochtertje van acht. Het laatste wat ik wou, was de vrouw zijn die hun papa van hen afpakte. Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Het duurde wel nog even voor ik definitief kon verhuizen. Ik had net een nieuwe job gevonden, en het contract getekend. 1 september was mijn eerste dag, zeven maanden later, toen het contract afliep, was mijn laatste.
Een eigen stek
In die zeven maanden zocht Sacha naar een nieuwe stek. Dat was wel een must, want hij woonde toen nog recht tegenover z’n ex-vrouw. Dat was voor mij net iets te veel van het goede. Uiteindelijk vond hij een appartement aan het meer van Leman. Ik kon mijn ogen niet geloven toen hij me de foto’s liet zien. Ongelooflijk mooi!
Zelf heb ik weinig moeten doen. Het enige was een lijst opstellen voor de douane, waarop alles stond wat ik het land binnenbracht, en naar het stadhuis gaan om te laten weten dat ik naar het buitenland trok. En dat was het. Natuurlijk moest ik ook al mijn spullen inpakken. Een week voor mijn vertrek is Sacha naar België gekomen om te helpen.
En toen kwam het vertrek…
In april vorig jaar was het dan zover. Het afscheid van vrienden en familie viel me zwaar. Mijn vrienden hadden een etentje gepland, en gaven me het beste afscheidscadeau ooit: een bon om heen en weer te vliegen tussen Zwitserland en België. Zelf had ik een feestje georganiseerd voor iedereen die ik graag zag. Het was gezellig en triest tegelijkertijd.
Vooral mama had het moeilijk. Ik ben haar enige kind, en ging verhuizen naar een ander land. Gelukkig niet zo ver, maar toch. Voor Sacha en ik met de auto richting Zwitserland vertrokken, zijn we nog even gestopt bij mijn ouders, om nog een laatste keer samen te ontbijten. Met tranen in de ogen stapte ik in de auto, op weg naar mijn nieuwe thuis.
Liefde overwint alles
De eerste maanden waren bijzonder zwaar. Er ging geen dag voorbij, of ik lag huilend in de zetel omdat ik mijn familie en vrienden zo hard mistte. Het was moeilijk om mijn plaats te vinden in het gezin. Met Sacha’s zoon heeft het serieus gebotst, zeker in het begin. Niet moeilijk eigenlijk. Ik woonde al jaren alleen, en plots moest ik alles delen met twee kinderen die vreemden voor mij waren. En het was ook niet makkelijk om een job te vinden, vrienden te maken.
Hoe moeilijk het ook was, opgeven wilde ik niet. Wat ben ik blij dat ik al die tijd heb volgehouden. Want ik zie Sacha echt ongelooflijk graag. En ook met de kinderen gaat het goed. Het durft nog weleens botsen, maar in elk gezin zijn er wel eens strubbelingen. Dat is bij ons niet anders. Ze weten dat ik altijd zal klaarstaan voor hen, en ik weet dat het andersom niet anders is. Liefde overwint alles, daar ben ik des te meer van overtuigd.”
Het wonderlijke Zwitserland
Het grootste cultuurverschil: “De Zwitsers zijn heel gesloten. Op zich wel vriendelijk, maar vrienden maken is echt heel moeilijk. En het leven is hier ontzettend duur. Voor een ziekteverzekering betaal je al snel driehonderd euro per maand. Dat was wel even schrikken.”
De aangenaamste verrassing: “De natuur! Wat een prachtig land. Elke dag is het zicht anders, prachtig! Ik kan me geen mooiere plek inbeelden om elke dag wakker te worden.”
Het grote voordeel: “Vroeger zag ik Sacha maar om de twee weken, in het weekend. Nu kan ik elke dag bij hem zijn. Als koppel zijn we enorm gegroeid, en het is heerlijk om zoveel tijd met hem door te brengen.”
En het nadeel: “Ik ben een écht familiemens. Mijn vrienden en familie zag ik zeker minstens één keer per week. Dat mis ik.”
De grootste blunder: “Soms is de taal wel wat moeilijk. De zoon van Sacha was een tijdje geleden geslagen en gestampt in een discotheek. De volgende dag zei ik op het werk: ‘Il s’est fait abattre’. Zonder het zelf te beseffen zei ik dus dat hij doodgeslagen was. Niemand begreep waarom ik nog op het werk was en er best vrolijk bijliep. (lacht)”
Het moeilijkste moment: “De eerste maanden waren ontzettend moeilijk. Ik was mezelf helemaal kwijt. Maar moeilijk gaat ook. En intussen ben ik hier écht gelukkig.”
De levenskwaliteit: “Het leven hier is zo duur. Gelukkig heeft mijn vriend een goede job, en kunnen we makkelijk rondkomen. En je mag er zeker van zijn dat als we in België zijn, de auto volgeladen is met heel wat lekkers. Vooral dingen die in Zwitserland dubbel zoveel kosten. (lacht)”
Het grootste gemis: “Americain. Krabsalade. Eiersalade. De Zwitsers zijn niet echt fan van ontbijt. En mensen die spontaan en open zijn. Iedereen zit hier op z’n eigen eiland, en wil daar ook graag blijven. Dat is jammer.”
Spijt? “Absoluut niet. Maar ik denk wel dat ik ooit terugkeer naar België. Daar is waar mijn hartje ligt.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:
- Nieuw geluk in het buitenland: “De eerste weken in Italië waren echte wittebroodsweken”
- Lezeres in het buitenland: “Ik kreeg promotie, hij een job in Tanzania. De beslissing was echt niet makkelijk”
- Lezeres in het buitenland: “Verhuizen naar Hongarije was onze droom. Die mocht niet in het water vallen door mijn borstkanker ”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!