Lezeres in het buitenland: “Ik kreeg promotie, hij een job in Tanzania. De beslissing was echt niet makkelijk”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Petra (42) is één van hen. Een jaar geleden verhuisde ze samen met haar man Yves (38) en hun zoontje Michel (3,5) naar Tanzania, voor de job van haar man.

Petra: “Twee jaar geleden op oudjaar, om klokslag twaalf uur, klonken mijn man Yves en ik op een mooie wending voor onze carrières, want er moest gewoon verandering komen. Ik was al een tijdje in gesprek om mijn collega, die op pensioen ging, op te volgen. Yves was uitgekeken op z’n functie, en had plannen om een zaak in Rijsel over te nemen. Ik heb lang in het duister getast, maar Yves wist al snel dat zijn plannen financieel heel zwaar zouden wegen.

Gelukkig kreeg hij op hetzelfde moment een ander aanbod: een job als commercieel directeur binnen dezelfde groep. In Tanzania. Omdat ik nog altijd niet wist of ik de promotie kreeg, besloten we dat Yves maar gewoon moest solliciteren, met het idee dat hij het aanbod ook nog altijd kon afslaan. En je kunt al raden wat er gebeurde: ik kreeg de promotie, hij de job in Tanzania.

Een geschenk

Het was geen makkelijke beslissing. Ik werkte al twaalf jaar in hetzelfde bedrijf, met hart en ziel. Mijn job was niet gewoon mijn job, het was mijn leven. Dove mensen laten horen, ze nieuwe kansen geven in het leven, dat was zo dankbaar. En mijn collega’s waren na al die jaren ook echte vrienden geworden. Maar hoe meer we lazen over het land, hoe enthousiaster we werden. Het hele jaar door prachtig weer, wilde dieren die grazen in het landschap, een nieuwe cultuur leren kennen, we droomden al helemaal weg bij het idee.

Bovendien wist ik maar al te goed dat het een avontuur is dat je nooit meer vergeet. Voor ik Yves leerde kennen, heb ik zelf drie jaar lang in Amerika gewerkt. Een fantastische ervaring waar ik heel veel uit heb geleerd. Niet alleen op professioneel, maar zeker ook op persoonlijk vlak. De kans die Yves kreeg, zag ik meteen als een geschenk voor Michel, want zo zou hij meteen een bredere kijk op de wereld hebben. Het was gewoon het perfecte moment.

Zwaarder dan verwacht

Yves vertrok twee maanden na zijn sollicitatie naar Tanzania. Alleen. Ik bleef achter met Michel, maar dat was een bewuste keuze. Op het werk lanceerden we nog een nieuw product, wat ik voor geen geld van de wereld wou missen. En zo had ik nog een paar maanden de tijd om de verhuis goed voor te bereiden. Zes maanden lang stond mijn wereld op z’n kop, waarin ik Yves amper zag. Dat was misschien nog het moeilijkste.

Zeker toen ik ontdekte dat ons kindje trisomie 18 had, het syndroom van Edwards. Toen ik vijf maanden zwanger was, moesten we afscheid nemen van ons dochtertje Elise. Yves kwam meteen naar België, maar hij kon niet eeuwig blijven. En het verdriet was na een paar dagen nog lang niet weg. Wekenlang hebben we ons verdriet dus los van elkaar proberen te verwerken.

Puur genieten

December 2018, zes maanden nadat Yves voor de eerste keer naar Tanzania vertrok, was het eindelijk zover: de start van een nieuw leven in Afrika. En dat werd tijd, want na zo’n heftige weken hadden we echt behoefte om terug bij elkaar te zijn. Maar hoe graag we ook wilden vertrekken, het afscheid viel ons zwaar. Het idee dat ik al die mensen die ik ongelooflijk graag zie, maanden niet ging zien, heb ik uitgesteld tot de laatste minuut. Gelukkig was Michel nog net te klein om alles te beseffen, maar een kind voelt het verdriet van z’n ouders natuurlijk.

Intussen zijn we een jaartje verder, en hebben we het hier enorm naar onze zin. Vijf maanden geleden werd ons leven opnieuw op z’n kop gezet, maar dan in de positieve zin: ons dochtertje Juliette werd geboren. Voor de bevalling ben ik twee maanden teruggekeerd naar België, want weinig expats kiezen ervoor om hun kind in Tanzania op de wereld zetten. De privéklinieken zijn er zeker goed uitgerust, maar de verhalen over de medische blunders boezemden ons toch wat angst in. Na Elise wilden we dus geen enkel risico nemen, en ging ik een tijdje bij mijn schoonmoeder wonen. Nadat iedereen in België had kennisgemaakt met ons kleine meisje, vertrokken we opnieuw naar Tanzania, en sindsdien genieten we des te meer van ons gezin en het Afrikaanse leven.

In love with Africa!

Het grootste cultuurverschil: “In het begin was het vooral wennen aan het straatbeeld: mensen die op straat wonen, en eten, meubels en andere spullen die gewoon op straat verkocht worden. Of kinderen van drie jaar die om zes uur ’s morgens uren alleen naar school moeten stappen. Ook het klimaatdebat dat in België heerst, krijgt hier een heel andere dimensie. Onlangs zagen we een Belgische vrachtwagen rondrijden, die al twintig jaar uit circulatie is in België. Eén die dus al jaren niet meer voldoet aan de regels, maar hier wel nog jaren gewoon verder rijdt.”

Het grote voordeel: “Het mooie weer, dat zeker! Michel is meer buiten dan binnen, het hele jaar door. Het strand is vlakbij, dat is natuurlijk ook mooi meegenomen. Elk weekend is echt vakantie met de zon, de zee en de eilandjes. Heerlijk!”

En het nadeel: “Het is moeilijk om een plek te vinden tussen de locals. De politieke situatie maakt het moeilijk om als partner werk te vinden, waardoor ik maar weinig in contact kom met de Tanzanianen zelf. De mensen spreken ook amper Engels. Ik heb zelf een cursus Swahili gevolgd, maar omdat ik het niet veel kan spreken, vervaagt dat snel.”

De grootste blunder: “Vroeger liet ik weleens kleingeld slingeren, maar dat heb ik snel afgeleerd. De wachter kwam een keer binnen in huis en had geld én lakens gestolen. De mensen hebben hier zo weinig, dan is de verleiding al snel groot om iets mee te nemen. Dingen waarvan ze denken dat wij ze niet nodig hebben.”

Het moeilijkste moment: “Elke keer afscheid nemen van familie en vrienden. Dat blijft moeilijk. De grootouders van Michel en Juliette zien de kindjes niet van dichtbij opgroeien. Gelukkig kunnen we hen via sociale media toch veel meegeven. Michel vindt het heerlijk om uren te vertellen en zijn duikkunsten te tonen. Maar het blijft toch anders. Michel was als baby altijd een dag per week bij de grootouders, en die momenten hebben ze met Juliette niet.”

Een aanrader? “Absoluut! Het is een verrijking voor mij, mijn man en de kinderen. We genieten hier van het leven buiten, en dat is echt zalig. Michel spreekt intussen ook drie talen, en groeit op tussen kindjes met verschillende achtergronden.”

Het grootste gemis: “De bourgondische levensstijl. Er zijn wel restaurantjes bij de vleet, maar de keuze en de kwaliteit is beperkt. Vlees en kaas hebben ze hier wel, maar geen uitgebreid assortiment. Maar in vergelijking met andere Afrikaanse landen hebben we zeker niet te klagen.”

Spijt? “Nog geen moment! Maar ons avontuur duurt ook niet voor eeuwig. Als Yves zijn contract afloopt, dan keren we normaal gezien terug naar België. Wanneer dat precies is, dat weten we niet. Maar op dit moment voel ik me hier écht thuis, en dat is het belangrijkste.”

LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:

• Lezeres in het buitenland: “Verhuizen naar Hongarije was onze droom. Die mocht niet in het water vallen door mijn borstkanker ”
• Lezeres in het buitenland: “Oorspronkelijk zou ons avontuur twee jaar duren, maar we hadden het zo goed hier, dat we zijn gebleven”
• Lezeres in het buitenland: “Je hebt maar één leven om te doen wat je écht graag doet”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!