Lezeres in het buitenland: “Waar we in België jarenlang naar zochten, dat vonden we in Spanje”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Evelyne (38) is één van hen. Zij verhuisde vijf jaar geleden met haar man Luc naar het authentieke bergdorpje Vélez Blanco in Spanje.
Een kinderdroom
Evelyne: “Al zolang ik me kan herinneren, droom ik van een leven onder de Spaanse zon. Waarom weet ik niet precies, maar ik was al verknocht aan het land nog voor ik er effectief was geweest. Misschien dat de films van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar daar voor iets tussen zaten. La flor de mi secreto, Habla con ella, stuk voor stuk verhalen waarbij ik helemaal kon wegdromen. Maar verder dan dromen kwam het natuurlijk niet.
Tot ik zo’n tien jaar geleden mijn man Luc leerde kennen. Een match made in heaven, want ook hij voelde zich absoluut niet op z’n plek in België. Als wielrenner had hij al veel van de wereld gezien, en hij wist gewoon dat z’n toekomst in het buitenland lag. Hoewel hij niet meteen aan Spanje dacht, heb ik hem wel opgezadeld met de Spaanse microbe. Ik was gefascineerd door het land, zo erg zelfs dat de taal en de cultuur geen geheimen meer hadden voor mij. Ik kon er uren over blijven praten. Uiteindelijk heb ik hem helemaal meegesleurd in mijn enthousiasme.
Romantiek ten top
We waren ongeveer een jaar een koppel, toen we per toeval in het bergdorpje Vélez Blanco belandden. En we werden meteen verliefd. De prachtige natuur, het culturele erfgoed, de rust, een stukje authentiek Spanje. Heerlijk! Het was onmiddellijk duidelijk: dit was de plek waar we oud wilden worden. Een jaar later keerden we terug. Het dorp had zo’n diepe indruk nagelaten, dat we een van onze mooiste dagen van ons leven daar wilden doorbrengen. In het kerkje van het dorp, hebben we elkaar het jawoord gegeven. Zo bijzonder, en zo romantisch.
Eén keer terug in België, begonnen we meer en meer te fantaseren over een leven in Spanje. Ik had een drukke praktijk als psychologe, maar kreeg steeds meer het gevoel dat ik meer wou en kón bieden dan enkel een gesprek van een uur per week. Als ik zelf naar Spanje trok, kwam ik helemaal herboren terug, en dat gevoel wilde ik mijn cliënten ook kunnen geven.
Weg zijn wij
Vanaf toen is het eigenlijk allemaal vrij snel gegaan. Zes jaar geleden is Luc in onze kleine, grijze Peugeot, met twee honden, twee konijnen én een leguaan, vertrokken naar Spanje. Hij huurde een appartement met alles erop en eraan. Een jaar lang vloog hij heen en weer naar België, of ik naar ginds. Ik bouwde stilletjesaan mijn praktijk af, en een jaar nadat Luc vertrokken was, trok ook ik – hoogzwanger op dat moment – definitief de deur in België achter me dicht.
We zijn vertrokken zonder al te veel toeters of bellen. En de reden was simpel: voor ons was het helemaal geen afscheid, omdat Spanje niet aan de andere kant van de wereld ligt. Ik besefte maar al te goed dat ik op een paar uur weer bij mijn vrienden en familie aan de deur kon staan, en zij aan de mijne. Het was meer een ’tot snel’.
Een nieuw begin
In Spanje zijn we zo goed als van nul begonnen. We hadden bijna alles achtergelaten, op een paar dozen na. In het begin vond ik het vooral moeilijk dat ik niet meteen vollen bak kon werken. Als ik eerlijk ben, was ik een echte workaholic, maar met de komst van mijn zoontje én de typische Spaanse mañana-mentaliteit, kon ik niet anders dan vertragen. Achteraf gezien ben ik daar heel blij om, want het heeft me alleen maar deugd gedaan.
Intussen zijn we vijf jaar verder en gelukkiger dan ooit. Vorig jaar hebben we ook onze grote droom kunnen waarmaken. In ons therapieproject kunnen mensen terecht voor een échte time-out. Natuurwandelingen met of zonder de honden, yoga, meditatie, beeldhouwen, … Het kan allemaal. En ondertussen timmert Luc nog aan een andere droom: een snelheidsrecord verbreken als wielrenner. Ons leven staat hier zeker niet stil, integendeel, maar zo hebben we het graag. Waar we in België jarenlang naar zochten, naar dat échte ‘ik ben thuis-gevoel’, dat hebben we hier gevonden.”
Eviva España
Het grootste cultuurverschil: “De Spanjaarden leven van dag tot dag. Het woord dat hen typeert, is ongetwijfeld mañana.”
De aangenaamste verrassing: “Mijn zoontje Mateo heeft de Belgische nationaliteit, en voor mij is hij ook gewoon een klein Belgje. Maar in het dorp wordt hij wel gezien als één van hen. Ze hebben zelfs al gevraagd om zijn nationaliteit aan te passen, omdat hij een echte Spanjaard is. Hij heeft een prachtige Spaanse tongval en de ongedwongenheid van een Spaans kind. Het is hier perfect normaal dat de kinderen lawaai maken en ongestoord buiten rondlopen.”
Het grote voordeel: “Het heeft ons de kans om een écht gezin te vormen.”
En het nadeel: “Je moet van nul herbeginnen, en dat vergt draagkracht. Soms wordt het weleens te veel, maar als je doorzet, dan heb je wel zelf een volledig nieuw leven opgebouwd waar je niemand voor hoeft te bedanken. Geluk speelt wel een grote factor. Je bent en blijft heel kwetsbaar.”
De grootste blunder: “Echte blunders heb ik nog niet gemaakt, daarvoor is het cultuurverschil te klein. Al heb ik wel moeten leren om minder te mailen. Die worden vaak niet gelezen, en als het toch gebeurt, dan worden ze meestal genegeerd. (lacht)”
Het moeilijkste moment: “In het begin heb ik me vaak eenzaam gevoeld, omdat ik me anders voelde dan de Spanjaarden. Maar dat gevoel is met de jaren meer en meer vervaagd, gelukkig. Toch gebeurde het soms nog dat ik het gevoel had dat ik nog lang niet ingeburgerd was, ook al had ik heel veel moeite gedaan. Maar ook dat is de laatste weken compleet veranderd. Sinds kort zetel ik in het bestuur van de lokale ondernemers en hebben ze me gevraagd of ik in mei wil opkomen in de gemeentepolitiek. Dus dat gevoel is nu helemaal weggesmolten.”
De levenskwaliteit: “Vélez Blanco is een authentiek stadje, met een natuurpark én de meest zuivere lucht van Europa. De zon schijnt hier bijna het hele jaar door en de mañana-mentaliteit brengt rust. Beter kan toch niet?”
Het grootste gemis: “De Hema, en dat is dan nog Hollands ook. (lacht) En als ik in België ben, dan vertrek ik niet zonder dat ik frietjes gegeten heb!”
Spijt? “Absoluut niet. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. De kans is heel klein dat ik ooit nog terugkeer naar België. Met veertien honden, twee varkens, twee geiten en een uil zou het ook moeilijk zijn om een plekje te vinden. Spanje, daar voel ik me thuis.”
Wil je meer lezen? Op http://www.psychotherapie-vakantie.be en http://recordspeedcycling.com kom je nog meer te weten over de avonturen van Evelyne en haar man Luc.
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:
- Lezeres in het buitenland: “Liefde overwint alles, daar ben ik des te meer van overtuigd”
- Nieuw geluk in het buitenland: “De eerste weken in Italië waren echte wittebroodsweken”
- Lezeres in het buitenland: “Ik kreeg promotie, hij een job in Tanzania. De beslissing was echt niet makkelijk”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!