Lezeres in het buitenland: “Als één van ons drietjes niet kon wennen, zouden we onmiddellijk terugkeren”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Caroline (43) is één van hen. Zes jaar geleden verhuisde ze samen met haar man Ivan (48) en hun dochter Lore (17) naar Hongkong, voor de job van haar man.
Het bericht
Caroline: “Een avontuur in het buitenland was nooit eerder in ons opgekomen. Vóór Lore werd geboren, reisde mijn man en ik graag, én vaak. Hoe verder, hoe liever. Eén keer in Zuid-Afrika hebben we wel heel even gedacht hoe het zou zijn, een leven ver weg van België. Maar die gedachte was ook snel weer weg. Zeker toen onze dochter geboren werd, dat gaf een heel andere kijk op het leven.
Tot zeven jaar geleden. Ik herinner me nog goed toen mijn man Ivan in Rusland was, voor het werk. Op een avond stuurde hij me een berichtje: ‘Ze hebben me gevraagd of ik naar Azië wil, voor het werk.’ Ik kon mijn ogen niet geloven. Naar Azië? Zo ver weg van alles en iedereen? De angst overviel me wel een beetje, maar tegelijk wist ook dat het een kans was die we misschien nooit meer gingen krijgen.
Eén voorwaarde
Eigenlijk waren we perfect gelukkig in België. Ik had nog meer net een eigen praktijk als diëtiste opgestart, en Lore stond op het punt om naar het middelbaar te gaan. En toch. Een keer Ivan weer thuis was vanuit Rusland, hebben we niet lang getwijfeld over het voorstel. Zeker toen ook Lore enthousiast reageerde, ondanks dat de meeste van haar klasgenootjes zeiden dat ze dat nooit zelf zouden willen doen. Ik had wel één voorwaarde: als één van ons drietjes niet kon wennen in Hongkong, zouden we onmiddellijk terugkeren en de draad hier in België gewoon weer oppikken.
Toen we de vrienden en de familie vertelden over ons nieuw avontuur, was vrijwel iedereen enthousiast. Mijn ouders hadden het natuurlijk liever anders gezien, maar ze hebben ons van in het begin gesteund. Ivans ouders, dat was moeilijker. Ze waren zelf nog nooit op reis geweest, en begrepen maar niet waarom we alles en iedereen zomaar gingen achterlaten. Dat maakte het allemaal wel wat moeilijker, maar gelukkig draaiden ze bij, omdat ze zagen hoe gelukkig we waren.
Op huizenjacht
Zes maanden lang stond alles in teken van de verhuis. Lore begon met Engelse les, en Ivan en ik zochten op het internet naar een goede school én een huis. Maar dat was alles behalve makkelijk. Uiteindelijk ben ik samen met mijn man al een eerste keer naar Hongkong gegaan, om scholen en huizen te bezoeken. Daar hadden we meer succes. Eens dat allemaal geregeld was, kon ik me volledig concentreren op het afscheid. Het bedrijf waar Ivan werkte, bracht al het papierwerk in orde. Daar heb ik me dan ook niets van aangetrokken. (lacht)
Hoe dichter de verhuis kwam, hoe moeilijker ik het kreeg. Kort voor het definitieve vertrek hebben we nog een feestje georganiseerd, voor vrienden én familie. En als ik eerlijk moet zijn: daar zijn heel wat traantjes gevloeid. Ook op Kerstmis, dat we nog samen met de familie hebben gevierd, waren de gevoelens heel dubbel. Enerzijds waren we droevig omdat we iedereen zo gingen missen, anderzijds stonden we te springen om in Hongkong aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Een nieuw jaar, een nieuw begin
Twee dagen na Kerstmis, op 27 december 2012, stapten we op de vlieger met onze koffers vol kleding, herinneringen en een paar Belgische specialiteiten. Een keer aangekomen in Hongkong, was het al tijd om oudjaar te vieren. Dat was een vreemd gevoel. Een paar dagen eerder zaten we nog met de hele familie samen rond de feesttafel, en plots moesten we nieuwjaar vieren met ons drietjes, ver weg van iedereen.
De eerste dagen, of zelfs maanden, waren pittig. Vooral voor Lore, die de taal niet sprak en in het midden van het schooljaar startte. Vriendinnen maken was moeilijk, maar gelukkig kwam ik al snel in contact met enkele mama’s van klasgenootjes. In het weekend spraken we regelmatig af, waardoor ze toch vrienden kon maken. En sindsdien heeft ze het hier enorm naar haar zin.
Ivan en ik genieten hier zelf ook met volle teugen van het leven. Mijn man is een echte trailrunner, en met de bergen en al die prachtige natuur in onze achtertuin, kan hij hier naar hartenlust sporten. Maar het grootste pluspunt van het hele avontuur, is ongetwijfeld het reizen. Nu we de kans hebben, ontdekken we een heel nieuwe kant van de wereld. Mooier kan toch niet?”
Het wereldse Hongkong
Het grootste cultuurverschil: “In de lokale wijken voel je, ruik je, zie je gewoon die wonderlijke Aziatische cultuur. Het is daar heerlijk vertoeven. Maar Hongkong heeft ook een heel Westerse kant. Twee wereld in één, geweldig.”
De aangenaamste verrassing: “Met stip op één het klimaat. De eerste dagen hier in Hongkong was het winter, al leek het voor ons wel zomer. Zo’n twintig graden, heerlijk. E n wat ook leuk was: in een mum van tijd hadden we vrienden gemaakt. Dat hadden we helemaal niet verwacht.”
Het grote voordeel: “De eerste jaren in Hongkong heb ik niet gewerkt, dus had ik véél meer tijd voor mijn gezin. Minder werken, minder stress!”
Het grote nadeel: “Ongetwijfeld het gemis van vrienden en familie. Hongkong is niet bij de deur, dus een snel bezoekje zit er jammer genoeg niet in.”
De grootste blunder: “De taal is zeker een struikelblok. De meeste mensen spreken Cantonees, nóg moeilijker dan Chinees. Sommigen spreken wel Engels, maar dat is met een gek accent. Als ik dus naar de garage ga voor de auto, dan is het met handen en voeten uitleggen wat ik wil. (lacht) Maar na zes jaar lukt dat behoorlijk goed.”
Het moeilijkste moment: “Twee jaar geleden is mijn schoonvader heel onverwachts overleden. Op één, twee, drie naar België vliegen, dat is niet evident. Terwijl je op zo’n moment alleen maar bij je familie wilt zijn… En ook de vele vrienden die we hier al hebben zien vertrekken. De meeste expats blijven niet langer dan een paar jaar, en dat blijft moeilijk.”
De levenskwaliteit: “Hongkong is een hele dure stad om in te leven. Gelukkig betaalt de werkgever van Ivan het huis, dus daar moeten wij ons geen zorgen om maken. En juist omdat het zo’n dure stad is, komen heel veel rijke mensen naar hier. Terwijl de gewone bevolking vaak in piepkleine huisjes woont, met de hele familie! Wij wonen net buiten de stad, in de natuur. En dat is puur genieten.”
Het grootste gemis: “De Belgische chocolade, natuurlijk! En meestal nemen we ook een paar bollen kaas mee als we familie en vrienden gaan bezoeken. (lacht)”
Spijt? “Nog geen seconde! Waarschijnlijk blijven we hier niet voor eeuwig, dat hangt van Ivan af. Zolang hij zijn job graag doet, denk ik dat we blijven. En dat zal nog wel een paar jaar duren.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:
- Lezeres in het buitenland: “Ik had geen plan, geen verwachtingen. Dan kon het ook niet tegenvallen”
- Lezeres in het buitenland: “Toen ik aankwam, stond er een flesje Sekt klaar, en twee Berlijnse bollen”
- Lezeres in het buitenland: “Het moment dat de container aankwam, leek het wel Kerstmis”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!