Lezeres in het buitenland: “Die gezichten van de locals toen ik vier televisies vroeg, schitterend gewoon!”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Elke is één van hen. Zij verhuisde meer dan twee jaar geleden naar het charmante Alcaucín in Andalusië, waar ze nu Casa Utopia runt.
Zot van Spanje
Elke (52): “Al van jongs af aan zei ik zonder aarzelen: ‘Ooit ga ik naar Spanje, voorgoed.’ Ik was een jaar of zestien toen ik bijna de hele zomer lang doorbracht onder de Spaanse zon. Eerst een maand met mijn tante in een villa, om aansluitend nog twee weken met mama en papa op het strand te luieren. Lang genoeg dus om helemaal verliefd te worden op de natuur, de zon, de locals. Ik weet nog goed hoe ik op de terugvlucht tranen met tuiten huilde, omdat ik niet naar huis wilde.
De grote droom, om ooit een leven op te bouwen onder de Spaanse zon, is nooit meer weggegaan. Toen ik mijn man Guy leerde kennen, was dat dan ook een van de eerste dingen die ik zei: ‘Ooit wil ik een bed & breakfast openen in Spanje.’ En tot mijn grote verbazing zag hij dat ook helemaal zitten. Op één voorwaarde: dat we het stap voor stap gingen doen, en dat ik het eerst in België probeerde.
De allesbepalende test
Zo gezegd, zo gedaan. In Hastière kocht ik een prachtig pand, dat ik omtoverde tot een bed & breakfast. Vijf jaar lang reed ik elke vrijdagochtend naar de Ardennen, om zondagavond, als de gasten weer weg waren, terug te keren naar huis. En ik moet zeggen: die weekends waren geweldig. Ja, het was hard werken maar dat voelde niet zo. De dankbaarheid van de gasten, die stralende gezichten aan de ontbijttafel. Dat gaf me tonnen energie.
Na vijf jaar heb ik de bed & breakfast verkocht, en kocht ik met de opbrengst twee aanpalende panden in Alcaucín, in Andalusië. Ik zocht een Belgische projectleider in de regio, die met een Spaanse werkploeg het ene huis verbouwden tot een privéwoning met schoonheidsinstituut, en het andere tot een bed & breakfast. Anderhalf jaar lang kreeg ik élke woensdag dertig tot veertig foto’s doorgestuurd van de projectleider, zodat ik de werken een beetje kon opvolgen. En af en toe reisden Guy en ik naar ginds, om een hele dag tegels, kranen, deuren en ramen te kiezen. Op een dag stonden we in een kleine winkel en zei ik: ‘Vier televisies, alsjeblieft.’ Je had die gezichten van de locals moeten zien. Schitterend gewoon! (lacht)
Acht lange maanden
Acht maanden vroeger dan gepland was de bed & breakfast helemaal klaar. Maar omdat ik mijn baas beloofd had tot maart 2017 te blijven werken, kon ik nog niet vertrekken. Dat was moeilijk. Mijn droom lag binnen handbereik, maar ik kon die nog net niet vastgrijpen. Frustrerend! Zeker toen Guy met een paar vrienden en een volgeladen vrachtwagen naar ginder reed, om al onze spullen te brengen. Wat wilde ik zo graag vertrekken, voorgoed.
Achteraf gezien ben ik blij dat ik mijn belofte aan mijn baas niet verbroken heb, en dat ik de tijd heb genomen om van alles en iedereen afscheid te nemen. Op een van de laatste avonden in België heb ik de hele familie getrakteerd op een lekker etentje. Iedereen stond te popelen om hun vakantie door te brengen in onze bed & breakfast, maar er vloeiden ook heel wat traantjes. Maar ik wist heel goed dat het geen definitief afscheid was. Dat verzachtte de pijn.
De vliegensvlugge start
Op 23 maart 2017 stapte ik dan eindelijk op de vlieger, op weg naar het leven waar ik zo lang van droomde. Eén keer aangekomen had ik maar weinig tijd om te wennen aan mijn nieuwe start. Slechts twee dagen na de verhuis kwamen de eerste gasten al aan. En nog eens twee dagen later stond er een filmploeg op de stoep. Die van het programma ‘Met Vier in Bed’. Zo’n belevenis!
Nu, de eerste twee jaar heb ik de bed & breakfast praktisch alleen gerund. Guy wilde zijn job nog niet opgeven, dus bleef hij achter. Elke maand, of om de zes weken, zakte hij dan af naar Spanje. Maar na twee jaar was het genoeg geweest. Het leven was te kort om gescheiden te leven. Intussen is hij een half jaar hier en is ons leven eindelijk terug compleet. Elke dag sta ik op met een heerlijk gevoel, bijna euforisch zelfs. Hét teken dat ik de juiste keuze heb gemaakt.”
EVIVA ESPAÑA
Het grootste cultuurverschil: “Het klinkt misschien gek, maar als we locals over de vloer krijgen, dan kunnen ze het niet laten om de tafels en de stoelen te verzetten in hun kamer. (lacht) Minder leuk is de manier waarop ze met dieren omgaan. Zelf heb ik twee honden in huis: eentje vond ik in een vuilnisbak, de ander werd uit een auto gegooid. Zo schrijnend. Maar ik ben blij dat ik ze een warm nest kan geven.”
De aangenaamste verrassing: “Het warm hart van de locals. Onlangs was ik ziek, en ze kwamen allemaal langs met tomaten, of een pot honing.”
Het grote voordeel: “Dat ik eindelijk op de plek ben waar mijn hart ligt.”
Het grote nadeel: “Mijn dochter, en mijn man zijn twee zonen, kunnen niet snel even binnenspringen. En ook familie en vrienden missen we nog steeds. Maar elke keer dat we op bezoek gaan, of zij ons komen bezoeken, halen we de schade in.”
De grootste blunder: “Gelukkig heb ik die nog niet echt gemaakt. Enkel de taal zorgt soms voor wat verwarring. Zo vroeg ik ooit om kleine inktvissen en zei ik ‘puntilios’ in plaats van ‘puntilias’, wat nagels – om in de muur te kloppen – betekent.”
De levenskwaliteit: “Beter kan niet! De bed & breakfast is omringd door bergen, en olijfgaarden, wat een zalige rust met zich meebrengt. Het leven gaat hier ook een stuk trager, en de enige keer dat je in de file staat, is wanneer de boer zijn geiten laat overlopen. (lacht)”
Het moeilijkste moment: “Eerlijk? Ik heb nog geen enkel moeilijk moment gehad. Duimen dat het zo blijft.”
Het grootste gemis: “Garnalen, want die vind ik nergens! Als ik mijn dochter en vrienden ga bezoeken, dan staat er steevast tomaat-garnaal op het menu. En een curryworst special van de frituur, dat ook. (lacht)”
Spijt? “Absoluut niet! Of ik ooit terugkeer? Zeg nooit ‘nooit’, want ik weet natuurlijk niet wat de toekomst nog in petto heeft. Maar ik heb eindelijk mijn thuis gevonden, en daar zal ik altijd voor blijven vechten.”
Wil je meer lezen? Op www.casaruralutopia.com kom je nog meer te weten over de avonturen van Elke en haar man Guy.
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LANDJE ACHTERLIETEN:
- Lezer in het buitenland: “We droomden meer en meer van een leven samen. Ik en mijn prachtige Noorse”
- Lezeres in het buitenland: “Thuis lijkt toch net iets minder ver, dankzij onze buren”
- Lezeres in het buitenland: “We reisden 14 dagen lang naar onze bestemming om te kunnen wennen aan het idee”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!