Lezer in het buitenland: “Plots beseften we dat we voor de rest van ons leven élke minuut van de dag samen gingen zijn. Ad en ik”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Erik is één van hen: hij verhuisde negen jaar geleden met zijn man Ad naar het prachtige Andalusië, waar ze een bed & breakfast begonnen.  

Een droom die werkelijkheid wordt

Erik (60): “Stiekem droomden Ad en ik al langer van een bed & breakfast in het buitenland. En we wisten: op een dag gaat het écht gebeuren. Maar je kunt natuurlijk niet van vandaag op morgen je leven stopzetten. Zeker niet omdat we beiden kinderen hebben. De grootste voorwaarde was dat de kinderen op eigen benen konden staan, hun eigen weg in het leven konden kiezen.

Negen jaar geleden was het dan eindelijk zover: Ad en ik gingen verhuizen naar het prachtige Andalusië. We namen afscheid van onze jobs, zochten een nieuwe thuis in Competa en verkochten ons eigen huis. En al onze spullen? Het grootste deel verkochten we op de garageverkoop en rommelmarkten. (lacht)

Een onvergetelijk afscheid

De familie en vrienden wísten dat het op een dag echt ging gebeuren. Nog vóór de plannen concreet werden, lieten we al regelmatig vallen dat we op een dag een bed & breakfast wilden beginnen in het buitenland. En gelukkig was iedereen heel positief. De zus van Ad gunde het ons absoluut, al was ze ook wat triest. Ze dacht dat we elkaar bijna niet meer gingen zien. Maar Spanje is niet het einde van de wereld hé. (lacht) Gelukkig maar!

Kort voor de verhuis gaven we nog een afscheidsfeestje, om familie en vrienden nog een laatste keer te zien voor we in het nieuwe avontuur doken. En het werd een feestje waar we nog steeds met een lach en een traan aan terugdenken. Een paar vrienden waren jammer genoeg niet komen opdagen. Ze zouden ons toch nooit meer zien… Heel spijtig, maar ook dat hoort erbij.

Een nieuw begin

Eind 2011 stapten Ad en ik op het vliegtuig, met het maximum aan bagage vol kleren en prachtige herinneringen, op weg naar een nieuw avontuur. In het begin voelde het echt als vakantie: wat kuieren door het dorp, al die nieuwe gezichten, het prachtige weer, … En toch gaf het ook een raar gevoel. Plots beseften we dat we de rest van ons leven elke minuut van de dag samen gingen zijn. Ad en ik. Gelukkig hadden we al wat kunnen oefenen, want voordien runden we samen een paar designwinkels. (lacht) Dus we hadden er alle vertrouwen in dat het ons ging lukken.

Het dorp was ons niet helemaal onbekend, maar toch was het een beetje zoeken. Gelukkig konden we rekenen op de hulp van de dorpelingen. Wat een warme mensen wonen er toch in Competa! Zelfs als homokoppel hebben ze ons met open armen ontvangen.

Puur genieten

Intussen is Competa al negen jaar onze thuis, en ik moet toegeven: het gaat prima! Medisch gezien was het vorig jaar wel enorm zwaar. Ad moest een zware operatie ondergegaan, en daarvoor keerden we even terug naar België. De Spaanse zorg kan absoluut niet tippen aan de Belgische, dus was de keuze snel gemaakt. En zo konden we familie en vrienden nog een keertje opzoeken, natuurlijk.

Verder runnen we nu al een kleine acht jaar onze eigen bed & breakfast. Net als vroeger werken we kei hard, en toch lijkt het leven dat we nu leiden, in de verste verte niet op dat van weleer. Het is soms hectisch, maar we genieten des te meer.”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “Erik en ik waren, zeker in het begin, twee typische buitenlanders: we moesten uitzoeken hoe alles precies in z’n werk ging, en we waren de taal niet machtig. Geloof me: het Andalusisch lijkt in de verste verte niet op het Spaans. En daar hebben ze wel eens misbruik van gemaakt. Gelukkig kennen ze ons intussen wel.”

De grootste blunder: “Dat waren vooral taalkwesties. Het schaamrood stond ons soms wel op de wangen, maar gelukkig hadden we het perfecte excuus: die buitenlanders toch!” (lacht)

Het grote voordeel: “Elke ochtend opstaan met een prachtig uitzicht, en vooral rust. Dat verveelt nooit!”

Het grote nadeel: “De onzekerheid die soms de kop op steekt. Het gebeurt wel eens dat de elektriciteit uitvalt, en dan komt die typische mañana-mentaliteit weer boven. Maar als je net aan het koken bent voor tien personen, is het niet echt leuk dat je niet meteen geholpen kunt worden.”

De aangenaamste verrassing: “Dat we met zoveel liefde en warmte onthaald zijn. Ze proberen te helpen waar nodig, ook al betalen we daar net iets meer voor als ‘buitenlanders’.”

Het moeilijkste moment: “Op een gegeven moment had Ad het gevoel dat hij niemand kon vertrouwen. Plots waren we er ons heel bewust van dat we nooit écht een van hen zouden worden. Maar intussen hebben we die gedachte geaccepteerd, en laten we het gewoon niet aan ons hart komen.”

Het grootste gemis: “Frietjes, dat zeker! Maar evengoed eens een theaterstuk of filmpje meepikken. Dat zit er nu niet meer in.”

Spijt? “Neen, al moet ik toegeven dat er altijd wel obstakels zijn die op ons pad komen, wat het soms moeilijker maakt. Maar geen enkele uitdaging gaan we uit de weg! (lacht) Of we ooit terugkeren? Omdat Ad weer kriebels kreeg als verpleegkundige, werkt hij elke maand acht dagen bij het Wit-Gele Kruis in België, en hou ik de bed & breakfast open, met een kamer minder weliswaar. En elke winter, als de bed & breakfast gesloten is, keren we samen terug. Maar na een paar dagen ben ik alweer aan het aftellen om terug te keren naar huis, in Andalusië.”

Wil je meer lezen? Op http://www.casalosdos.com en http://www.ad-erik.blogspot.com.es/ kom je nog meer te weten over het avontuur van Ad en Erik.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Ik werd heen en weer geslingerd van ‘was het al maar zover’ naar ‘wat hebben we toch gedaan’”
• “Om de zes maanden gaan we met lege koffers naar huis, om met volle weer terug te keren” (lacht)
• “Maandenlang moesten we vertrouwen op een vreemde, die een volmacht kreeg om alles ter plekke te regelen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!