Lezeres in het buitenland: “Het klinkt als iets wat in werkelijkheid niemand overkomt, maar blijkbaar zijn niet alle dromen bedrog”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Mireille trok dertien jaar geleden met haar intussen ex-man naar Perth, aan de westkust van het adembenemende Australië.
De vleugelpiano
Mireille (50): “Eerlijk? Ik heb me nooit echt hélemaal thuis gevoeld in het kleine Belgenland. Als geboren en getogen Brusselaar had ik een grondige hekel aan het drukke leven van de stad, en nog meer aan de mentaliteit dat goed nooit goed genoeg was. Maar om elders in de wereld opnieuw te beginnen… Wíllen verhuizen is één ding, maar het effectief doen is totaal wat anders. Ik had het op mijn negentiende al een keer geprobeerd, toen ik voor mijn vriend naar Duitsland verkaste. Maar die relatie liep stuk, waardoor ik al snel terug op Belgische bodem stond. (lacht) En je weet hoe dat gaat: je vindt een leuke baan, een nieuwe vriend waarmee je trouwt en het leven kabbelt langzaam verder.
Dat een reis in Thailand mijn leven voorgoed zou veranderen, had ik nooit gedacht. In het restaurant van het hotel stond een prachtige vleugelpiano verstopt achter een hoekje. Als tiener ging ik naar het Leuvense conservatorium en in het verre Thailand kriebelde het weer om te spelen. Wel alleen als zo goed als alle gasten verdwenen waren. (lacht) Een pasgetrouwd koppel uit Victoria bleef steevast zitten, omdat ze zo genoten van de muziek. Ik herinner me nog goed dat ze op de derde avond aan de ober vroegen om die cd van de vorige avonden nog eens op te leggen. No, no. Lady play, zei hij enthousiast. Opeens stonden ze achter mij. Of ik nog meer wilde spelen. Het begin van een goed gesprek. Na een lange babbel zei het koppel enthousiast: als jullie ooit naar Australië willen komen, dan logeren jullie bij ons!
Het telefoontje dat alles veranderde
Australië doorkruisen, wie droomt daar niet van? Een goed half jaar later stuurden we het koppel een berichtje: we komen af! En gelukkig waren we nog steeds welkom. (lacht) De eerste week sliepen we in hun motel in Victoria, om nadien nog twee weken Perth te gaan verkennen. Daar huurden we een huis van een Nederlander, die jaren eerder al verkaste naar Australië. We waren nog geen drie dagen in zijn huis, of hij nodigde ons al uit voor een etentje. En, hebben jullie het naar je zin?, vroeg hij. Het voelt als thuiskomen, flapte ik er vrijwel onmiddellijk uit. (lacht) Moest ik kunnen blijven, al is het als poetsvrouw, meteen!
Enkele dagen later werd ik ’s morgens om acht uur uit bed gebeld. Door Ronald, de eigenaar van het huurhuis. Zoek je mooiste kleedje uit, ik pik je over een half uur op. Je hebt een sollicitatiegesprek. Ik wist niet wat ik hoorde! Overdonderd maar stiekem heel enthousiast maakte ik me klaar en zat ik niet veel later naast Ronald in de auto. (lacht) Om twee uur en een fijn gesprek later met een jobaanbieding weer thuis te komen. Het klinkt als een droom, iets wat in werkelijkheid niemand overkomt, maar blijkbaar zijn niet alle dromen bedrog…
Een bewogen jaar
Voor mij was het een uitgemaakte zaak: ik vertrok. Gelukkig was mijn toenmalige man meteen mee in het verhaal. (lacht) Eén keer terug in België nam ik een migratieagent onder de arm die me moest helpen bij de immense papierwinkel. Vier maanden later had ik mijn visum op zak, en werd alles in gereedheid gebracht om een dikke twee maanden later voorgoed naar Australië te trekken. Ik nam ontslag, mijn man nam loopbaanonderbreking, ons huis werd verkocht en ons heel hebben en houden in een container geladen, richting de westkust van Australië.
15 september was de dag dat ik aan een nieuw leven begon, al was het zeker niet makkelijk. De vader van mijn kind had enkele dagen voor mijn vertrek laten weten dat hij toch niet wilde dat zijn zoon met mij meeging, en mijn man mocht van zijn baas nog niet vertrekken. Ik stapte helemaal alleen de vlieger op, maar ik was vastberaden om zo snel mogelijk een thuis te vinden. Dat lukte. Mijn man landde een week of vijf later in Perth, op mijn zoon heb ik een jaar moeten wachten. Maar het belangrijkste was dat ons gezin weer compleet was.
De grote hereniging
Intussen zijn we dertien jaar verder en ik kan je zeggen: het leven in Australië is niet minder bewogen dan in België. (lacht) Na vier jaar kregen we een permanente verblijfsgunning, maar nog geen jaar later liep mijn huwelijk stuk. Alsof dat nog niet erg genoeg was, werd mijn zoon, die vier jaar bij mij in Perth had gewoond, van me weggerukt… De details doen er niet toe, maar ik denk dat elke mama zich wel kan inbeelden wat dat met een moederhart doet.
Het verleden kan ik helaas niet veranderen, de toekomst daarentegen heb ik wél in eigen handen. En die ziet er alleszins veelbelovend uit. Met mijn universitair diploma, dat ik vijf jaar geleden behaalde, werd ik in 2017 de allereerste Belgische migratieagente in Australië. Een hele eer. (glundert) Ik vond ook opnieuw de liefde, bij een rasechte Aussie. En mijn zoon? Die stuurde me twee jaar geleden in augustus, twee dagen voor mijn verjaardag, een bericht. De grote hereniging was gepland voor mijn vijftigste verjaardag, maar helaas strooide de pandemie roet in het eten. Nu is het geduldig wachten op het moment dat ik mijn zoon na negen jaar opnieuw in de armen kan sluiten. Mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld, maar ik weet nu al dat al dat wachten het absoluut waard gaat zijn.”
Het land van de backpackers
Het grootste cultuurverschil: “Nergens in de wereld zijn de mensen zó gastvrij als in Australië. Wie o wie zou een koppel in huis durven nemen dat ze op een zonnige dag op het strand leerden kennen?” (lacht)
Het grote voordeel: “Ik heb me jarenlang een toerist in eigen land gevoeld. Dat ik nu een plek heb gevonden waar ik hélemaal mezelf kan zijn, dat is zo’n verademing.”
Het grote nadeel: “Dat ik mijn vriendinnen van vroeger en sommige familieleden niet dicht bij me heb. Maar ondanks de duizenden kilometers tussen ons, zie ik hen allemaal nog altijd even graag.”
De aangenaamste verrassing: “De ongerepte natuur. Australië heeft werkelijk van alles wat: bergen, woestijnen, bossen, meren en vooral véél ruimte. Heerlijk!”
De grootste blunder: “Jarenlang ging ik gebukt onder het juk van controlerende en toxische ex-partners, waardoor ik mijn dromen altijd moest opbergen. Dat ik niet eerder de stap heb gezet, dat is wellicht mijn grootste blunder. Maar intussen heb ik, met vallen en opstaan, geleerd om soms wat egoïstischer en assertiever te zijn en geaccepteerd dat dat helemaal oké is. Ook als vrouw.”
Het moeilijkste moment: “2012. Het jaar dat mijn huwelijk strandde, en het jaar waarin mijn enig kind van me werd weggerukt. Maar ik heb gestreden, en gewonnen. (lacht) Ik vond opnieuw de liefde bij een rasechte Aussie en na jarenlange stilte zocht mijn zoon uit zichzelf terug contact. Het verleden heb ik nu voorgoed achter me gelaten. De toekomst, dat is wat telt.”
De levenskwaliteit: “Als een echt kind van de zee ben ik in Australië compleet in mijn nopjes. Het strandleven, het prachtige weer en die typische Aussie-vibe, wat wil een mens nog meer?”
Het grootste gemis: “De boekskes, Cécémel en de kranten. (lacht) Gelukkig ben ik niet de enige Belg in Perth, en valt er zo nu en dan eens een op en top Belgische verrassing bij een van ons in de brievenbus. Zo’n zeldzaam exemplaar moet dan iedereen gelezen hebben.”
Spijt? “Nog geen seconde! Mijn roots liggen in België, en die koester ik zeker en vast. Maar Australië is mijn thuis. Niets kan dat overtreffen.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Op Madonna’s Instagram herkende ik plots mijn vroegere living, en mijn uitzicht van weleer op de Taag” (lacht)
- “Eén minuut na aankomst sukkelde de hond in het zwembad, en wij dus ook” (lacht)
- “Lachenderwijs zeiden we tegen elkaar: ‘zouden we?’”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!