Lezeres in het buitenland: “Na anderhalf jaar kregen we eindelijk het bericht: ‘Welcome to Canada’”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Tania verhuisde zeven jaar geleden naar Canada, samen met haar man Kurt, zoon Sidney en hun hond Bonny.
Een kinderdroom
Tania (50): “Al van kinds af aan wist ik het zeker: op een dag pak ik mijn koffers, en begin ik elders helemaal opnieuw. Waar of wanneer, dat kon me niet schelen, maar ooit ging ik uitvliegen naar andere oorden. Nog voor ik met mijn man Kurt trouwde, vertelde ik hem over mijn grote droom. Natuurlijk wilde ik niets liever dan met hem de wijde wereld intrekken, maar hij moest het wel weten voor we zo’n grote verbintenis aangingen. Gelukkig was ook hij meteen verkocht.
Sidney, onze zoon, hebben we van jongs af aan meegegeven dat er een dag ging komen dat we daadwerkelijk de stap gingen zetten. En dat moment kwam er, zo’n negen jaar geleden. Onze emmer begon stilaan over te lopen: we waren niet meer gelukkig, hadden te weinig tijd voor elkaar. Het moment was gewoon juist. Als we echt wilden vertrekken, dan was nu het moment.
Australië, Argentinië of toch maar Canada?
In het begin stond Australië lange tijd bovenaan het lijstje, nadien het noorden van Argentinië… Maar uiteindelijk werd het Canada. Toen we met ons drietjes opschreven wat we precies zochten, was het Canada dat voldeed aan al onze eisen. Een prachtige ongerepte natuur, een rustiger leven waar het gezin op de eerste plaats kon komen, en niet te vergeten: in Canada lacht het leven je toe. Het is een land waarvan we wisten dat Kurt en ik, maar zeker ook Sidney, zeker konden zijn van een mooie toekomst.
Eens de knoop was doorgehakt en we zeker wisten dat Canada onze nieuwe thuis ging worden, stond er ons nog een lange weg te wachten. Het was allesbehalve simpel om alle papieren in orde te krijgen. Ze zaten – en zitten nog steeds – niet te wachten op emigranten, waardoor ze het ons écht niet makkelijk hebben gemaakt. Soms waren we tot diep in de nacht bezig met papieren in te vullen en op te sturen… Maar na achttien zenuwslopende maanden kregen we dan eindelijk de mail: ‘Welcome to Canada.’
En toen kwam het afscheid…
Het ellenlange proces was een vloek, maar tegelijk ook een zegen. Zo hadden we genoeg tijd om het huis, de auto en praktisch de hele huisraad te verkopen. De stofzuiger, de wasmachine, het strijkijzer. Dat konden we allemaal niet meenemen, omdat die daar toch niet zouden werken. En dan moest ook de zaak verkocht worden, die mijn man en ik meer dan vijfentwintig jaar hebben uitgebaat. Dat was moeilijk, maar we wisten waarvoor we het deden: een nieuw leven ver weg van het oude.
En dan kwam natuurlijk het afscheid. Iedereen was in het begin verrast dat we alles zomaar achterlieten, want ze dachten allemaal dat we het perfecte leventje leidden. Maar eens we vertelden dat we niet echt gelukkig meer waren, was iedereen heel begripvol. Voor mijn ouders én grootouders was het wel even slikken. Zij zagen hun enige kind, hun enige kleinkind, en zelfs hun enige achterkleinkind vertrekken naar de andere kant van de wereld. Maar ze beseften al snel dat we daar het geluk gingen vinden, en dat was wat telde. Op het afscheidsfeestje zijn er uiteraard wat traantjes gevloeid. Vooral van verdriet, maar zeker ook van blijdschap.
Geen seconde spijt
Op 28 oktober 2013 stapten we op het vliegtuig richting Vancouver, met de hond in de cabine. Daar was het spannend wachten op de grote oranje container, die de reis per boot via Hamburg en Montreal had gemaakt. Ik moet zeggen: wat was ik opgelucht toen ik die container daar zag staan in het hart van Canada. Onze bezittingen hebben we dan overgeladen in een vrachtwagen, om nadien naar ons huis in Wells Gray Country te rijden.
De eerste dagen waren… bijzonder! We kregen een echte Canadese verwelkoming, want niet veel later lag er een sneeuwtapijt van wel een meter hoog. Dat zorgde ervoor dat we de eerste dagen géén stroom hadden. (lacht) Van een goed begin gesproken. Ik weet nog goed toen ik het bordje zag in ons dorp met het opschrift ‘Adventure starts here’, niets was minder waar. Maar we hebben het overleefd.
Intussen baat ik samen met Kurt al zeven jaar een bed & breakfast uit: Clearwater Springs Ranch, vlak aan de grens met Wells Gray Provincial Park, het watervalpark van Canada. Onze gasten kwamen vóór de pandemie voornamelijk uit Europa, die op zoek waren naar rust en natuur. Alle mensen die we over de vloer krijgen, zijn wel meer dan ‘gewoon’ gasten. Elke avond schotelen we ze een driegangendiner voor, en schuiven samen met hen aan tafel. Die gemoedelijke sfeer, dat vindt iedereen geweldig. Ja, ik kan zeggen dat ik hier oprecht gelukkig ben. En spijt? Ja, dat we niet eerder de stap gezet hebben.”
Oh, Canada!
Het grootste cultuurverschil: “Eigenlijk valt dat best mee. Canada is een mozaïek van nationaliteiten en culturen, en dat blendt wondermooi samen.”
De aangenaamste verrassing: “De gastvrijheid van de locals. Ze zijn zo vriendelijk, en zo eerlijk. Zalig! En in Canada vonden we wat we thuis steeds meer begonnen te missen: rust, en tijd. De Canadezen hebben en nemen hun tijd voor alles.”
Het grote voordeel: “Tijd om te ademen. De buren wonen meer dan drie kilometer verder, en het dichtstbijzijnde dorp is anderhalf uur rijden. Dat zorgt er meteen voor dat we meer tijd maken voor elkaar, voor het gezin. De natuur kan ik ook niet meer missen. We leven in de wildernis, omringd door beren, elanden en wolven.
Het grote nadeel: “De Canadese keuken, daar kan ik maar moeilijk aan wennen.”
De levenskwaliteit: “Kan niet beter, al betalen we daar een hoge prijs voor. Letterlijk dan. Het leven is niet goedkoop, vooral in de kleinere dorpen waar maar één supermarkt de scepter zwaait.”
Het moeilijkste moment: “Ongetwijfeld het afscheid. De ouders en grootouders achterlaten is nooit leuk, zeker als je ineens naar de andere kant van de wereld trekt. Het was een heuse sprong, maar we hebben het hier enorm naar onze zin.”
Het grootste gemis: “Het eerste wat we hier kochten, dat was een frietketel. (lacht) Maar een frikandel is net iets moeilijker te vinden. Net als préparé, daar zou ik veel geld voor geven.”
Spijt? “Nog geen seconde. Vroeger zei ik altijd dat ik in het verkeerde land ben geboren, en daar ben ik des te meer van overtuigd. Een terugkeer zit er dus hoogstwaarschijnlijk niet in. Canada, dat is waar we écht thuis zijn.”
Wil je meer lezen? Op www.clearwaterspringsranch.com kom je nog meer te weten over de avonturen van Tania en haar man Kurt.
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Het klinkt als iets wat in werkelijkheid niemand overkomt, maar blijkbaar zijn niet alle dromen bedrog”
- “Op Madonna’s Instagram herkende ik plots mijn vroegere living, en mijn uitzicht van weleer op de Taag” (lacht)
- “Eén minuut na aankomst sukkelde de hond in het zwembad, en wij dus ook” (lacht)
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!