Lezeres in het buitenland: “We hebben gerouwd om ons oude leven, maar nu voelen we ons helemaal thuis”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Liesbeth is één van hen: ze verhuisde een dik jaar geleden samen met haar man Joël, dochter Louise, zoontje Elliot en kat Zuki naar Canada.

Een man met een droom

Liesbeth (40): “Als ik héél eerlijk ben, had het idee om ooit elders te wonen tot enkele jaren geleden geen seconde door mijn hoofd gespookt. Maar dan kom je de man van je leven tegen, die vrijwel onmiddellijk zei: ‘Eén ding moet je weten… Op een dag pak ik mijn koffers en trek ik naar Canada.’ Dat was duidelijk. (lacht) Meteen werd duidelijk waarom. Joël z’n familie woonde daar, en jaren aan een stuk ging hij er met z’n ouders op bezoek. Na al die tripjes verloor hij z’n hart aan het land, de prachtige natuur en het stressvrije leven.

Natuurlijk wilde ik graag Joëls familie leren kennen en begrijpen waarom hij die grote wens koesterde, dus nam hij me mee naar de plek van z’n dromen. Zeven jaar geleden maakten we zelfs een heuse roadtrip van zo’n drieduizend kilometer door heel Québec. En jawel, ook ik verloor er mijn hart. Dat was het moment dat we het voor het eerst écht hadden over een nieuwe start in Canada.

De druppel

Maar die plannen verdwenen al snel naar de achtergrond toen ik zwanger was van ons eerste kindje. Uiteindelijk hadden we het ook best goed in België. Alle twee een leuke job, een mooi huis -dat we huurden omdat we het geld niet hadden voor ons droomhuis- en we werden omringd door familie en vrienden. Mijn ouders, die woonden om de hoek. Maar twee jaar later kwam het idee van een leven in Canada toch weer boven water. Zonder echte concrete plannen, maar toch. Een goed jaar later, het moment dat ons land het slachtoffer werd van die vreselijke terroristische aanslagen, was de druppel: we wilden zo snel mogelijk weg!

Meteen begonnen we uit te zoeken wat er allemaal voor nodig was om ons leven in België achter te laten. Na een tweede zwangerschap in 2017 trokken we opnieuw naar Canada, om te kijken waar we precies wilden wonen en of we aan werk konden geraken. Dat laatste was moeilijker dan verwacht. Pas in de zomer, een jaar later, vonden we een werkgever die het zag zitten om de procedure op te starten voor een werkvergunning. Wat echt wel noodzakelijk is als je naar Canada wilt verhuizen.

Gemengde gevoelens

Pas op het moment dat we honderd procent zeker waren dat we konden vertrekken, zo’n zeven maanden voor de grote dag, zijn we in actie geschoten. Joël en ik namen ontslag, zegden de huur op en verkochten ál onze meubels. Op het einde aten we op een kampeertafeltje en sliepen we op een matras op de grond. (lacht) De huizenjacht in Canada verliep helemaal online. Zo kregen we een virtuele rondleiding in de huurwoning, waar we onmiddellijk na aankomst zouden intrekken. Zo spannend! (lacht)

Tussen het verkopen van de meubelen en het ploeteren in de gigantische papierberg door, brachten we de hele familie en al onze vrienden op de hoogte. De dichte familie wist natuurlijk al wel dat we met het idee speelden, maar het nieuws kwam voor de meesten toch als een grote verrassing. Niemand had gedacht dat het daadwerkelijk ging gebeuren. De reacties waren dan ook gemengd: de een was heel enthousiast en zag een vakantie in Canada al hélemaal zitten, de ander was verdrietig en kon maar moeilijk begrijpen waarom we ons mooie leventje in België zomaar opgaven…

Turbulente weken

De laatste weken voor de grote dag waren héél stressvol. Ik was vooral bang dat ik iets over het hoofd had gezien, wat het vertrek in gevaar kon brengen. En alsof dat nog niet moeilijk genoeg was, werd mijn toen driejarig zoontje zes weken voordien opgenomen in het ziekenhuis met een zware longontsteking. Door complicaties moest hij drie weken blijven. Vreselijk gewoon! Gelukkig kwam alles goed, en hebben we met ons viertjes nog een beetje kunnen genieten van onze laatste dagen in België.

Een afscheidsfeestje hebben we bewust niet gedaan. Vooral voor de kinderen. Het moest een spannend en leuk avontuur zijn, zonder al te veel traantjes en gedoe. Op de dag zelf is een taxi ons vroeg in de ochtend komen ophalen, en zijn we met ons vieren, vijf valiezen en de buggy vertrokken naar de luchthaven. Klaar voor een nieuw hoofdstuk in ons leven.

Een nieuw begin

Na een trip van vierentwintig uur kwamen we uitgeput aan in ons huis in Canada, en zijn we onmiddellijk in bed gekropen. (lacht) Jammer genoeg waren de kinderen vier uur later alweer wakker, door het tijdsverschil natuurlijk. Niet echt ideaal, want er stonden ons nog drie hectische weken te wachten. Meubels en huisraad kopen, boodschappen doen, de papieren voor de sociale zekerheid en het rijbewijs in orde brengen, een rekening openen bij de bank … Met twee kinderen én vier jetlags was dat behoorlijk pittig.

Het voorbije jaar was een emotionele rollercoaster. We hebben gerouwd om ons oude leven, maar evengoed genoten van alles wat nieuw was. En ja, regelmatig hebben we gedacht waar we toch aan begonnen waren, wat we hier kwamen doen. Maar al snel beseften we dat de kinderen in Canada een veel mooiere toekomst tegemoet gaan. Intussen hebben we ook ons eigen huis gekocht, en kunnen we nu écht zeggen: we zijn thuis!

In de greep van corona

Het enige jammere is dat we momenteel niet weten wanneer mijn moeder nog eens op bezoek kan komen, want ook in Canada zet het coronavirus het hele leven op z’n kop. Gelukkig heeft de regering héél snel ingegrepen. Aan het begin van de pandemie kwamen er al snel duidelijke richtlijnen. In Chaudière-Appalaches, waar we wonen, is de toestand goed onder controle: minder dan vijfhonderd besmettingen en ‘maar’ acht overlijdens. Maar de grootsteden als Montréal en Toronto, dat is een ander paar mouwen.

Intussen worden de maatregelen elke week een beetje versoepeld. Enkele weken geleden gingen de scholen weer open, al zijn de restaurants nog steeds gesloten. Of Canada deze zomer nog z’n grenzen terug openzet, dat is nog maar de vraag. Met de dramatische toestand in New York, op zo’n vijfhonderd kilometer van hier, ziet het er alleszins niet goed uit. Afwachten dus! Maar van zodra het kan, weet ik dat mijn mama snel aan mijn deur zal staan, en die liefdevolle knuffel zal dan nóg meer deugd doen dan anders.”

Oh, Canada!

Het grootste cultuurverschil: “De Canadese mentaliteit! Mensen praten nog écht met elkaar, kijken elkaar in de ogen en helpen waar ze maar kunnen.”

De grootste blunder: “Het Québecoise Frans is niet hetzelfde als het Belgische Frans. Een tijdlang heb ik geprobeerd om het onder de knie te krijgen, maar iedereen is van mening dat het absoluut niet past bij mijn Belgisch accent. (lacht) Oh, en als wij het over les gosses hebben, de kinderen, dan word je hier al snel héél raar bekeken.”

Het grote voordeel: “Als je helemaal opnieuw begint, laat je heel wat ‘oude rommel’ achter. Het is perfect om eens te ontspullen. (lacht) Nu beseffen we dat we veel spullen die we vroeger hadden eigenlijk niet nodig hebben.”

Het grote nadeel: “Het is zeker niet makkelijk om je draai te vinden op een plek waar de dingen anders aangepakt worden. Financieel is het ook geen lachertje!”

De aangenaamste verrassing: “De seizoenen volgen elkaar razendsnel op. Nog voor de sneeuw weggesmolten is, staan de bomen en planten al terug in bloei. En de lucht… Die is nergens anders zo blauw. Het lijkt wel of de kleuren in Canada veel helderder zijn.”

De levenskwaliteit: “Vroeger waren de kids gemiddeld vier à vijf keer per jaar ziek en stond de aerosol altijd klaar. Maar sinds we in Canada zijn, hebben we die nog geen enkele keer nodig gehad. Bye bye luchtvervuiling in België. (lacht) Het gezin heeft in Canada trouwens de hoogste prioriteit. Een dagje verlof omdat de kinderen een pedagogische studiedag hebben? Geen probleem. Een uurtje vroeger vertrekken om naar de osteopaat te gaan? Doe maar. Wat een verademing!”

Het mooiste moment: “Er zijn er zoveel! Mijn dochter die een Québecoise accentje krijgt, de prachtige natuurwandelingen, mijn zoon die vriendjes in de buurt maakt …”

Het moeilijkste moment: “Het afscheid van mijn mama, en dat elke keer opnieuw. Het went maar niet. Ze is intussen al vier keer op bezoek gekomen maar als ze weer vertrekt, is het afscheid altijd een rouwproces.”

Het grootste gemis: “Préparé, andalousesaus en Chocotoffs! ”

Spijt? “Nog geen seconde. Een terugkeer naar België? Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “In het dorpje hield de politie ons tegen… Om samen op de foto te gaan” (lacht)
• “Van Gust moesten we gewoon kiezen, Julia daarentegen inspecteerde elk huis héél zorgvuldig” (lacht)
• “En plots kwamen we in één grote zandbak terecht” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!