Lezeres in het buitenland: “Om de zes maanden gaan we met lege koffers naar huis, om met volle weer terug te keren” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Heleen is één van hen: zij verhuisde eind vorig jaar naar China voor het werk van haar man Stan.

Nieuwsgierig naar de wereld

Heleen (32): “Al van jongs af aan zei ik dat ik de wereld wilde ontdekken. Het begon met een studentenjob in Antwerpen. Als Limburgs zestienjarig meisje voelde dat voor mij al een beetje als het buitenland. (lacht) Later ging ik voor mijn studies op buitenlandse stage, werkte ik twee jaar lang in Nederland en een aantal weken in Zwitserland. Maar nooit had ik écht het plan om definitief te verhuizen. Mijn man Stan was precies zoals ik. Hij hield van reizen, wilde heel graag de wereld ontdekken, dus dat was écht een meevaller.

Zo’n anderhalf jaar geleden werd Stan gecontacteerd door een headhunter uit China. Of hij het zag zitten om voor een Chinees bedrijf te werken. Zonder al te hard van stapel te lopen, waren Stan en ik onmiddellijk enthousiast. Toevallig of niet, maar we hadden toen ook net een reis naar China geboekt. De cultuur daar sprak me altijd al aan. Omdat de sollicitatie maar bleef aanslepen, besloten we na onze trip de knoop door te hakken.

Gaan we, of gaan we niet?

Voor we een definitieve beslissing zouden nemen, stelden we een paar voorwaarden waaraan zéker voldaan moest worden op. De belangrijkste was dat Stan eerst moest aangenomen worden, natuurlijk. (lacht) Tijdens onze trip in China kregen we de kans om de mensen van het bedrijf te ontmoetten, de eventuele toekomstige collega’s van Stan, en kregen we een eerste indruk van de stad waar we misschien gingen wonen. Maar uiteindelijk hadden we allebei iets van: waarom deze kans niet grijpen? We wilden later niet zeggen: ‘Hadden we toen maar…’

Bij zo’n verhuis, daar komt best veel bij kijken. Stan en ik waren geen expats, want mijn man ging werken voor een Chinees bedrijf en wij zouden geen inwoners van België meer zijn. Dus moesten we heel wat zelf doen: jobs opzeggen, beslissen wat we met ons huis gingen doen, visums regelen, uitzoeken hoe het met verzekeringen zit, en wat met de belastingen? Gelukkig heeft Stan zich vooral met het papierwerk beziggehouden, want dat is niet echt mijn ding. (lacht)

Een lach met een traan

Vanaf het begin hebben we open kaart gespeeld, en dan vooral tegen onze beste vrienden en dichte familie. We wilden ook hen de kans geven om aan het idee te wennen. Mama was eerst heel erg enthousiast, maar de dag nadien belde ze me in tranen op, omdat het nieuws toen pas echt doordrong. Papa zei onmiddellijk dat we zo’n kans niet mochten laten schieten, dat het echt iets voor ons was. De twee zussen en de broer van Stan waren eerst heel stil, iets wat niet vaak gebeurt. Ook daar zijn wat traantjes gevloeid, en waren er veel vragen. Logisch natuurlijk! China is niet bij de deur…

Hoe moeilijk het soms ook was, ons afscheid moest écht iets positiefs zijn. Een paar dagen voor het vertrek hebben we een groot tuinfeest gegeven, om iedereen tegelijk uit te zwaaien. En om de emoties een beetje onder controle te houden. (lacht) De avond voor de grote dag is de familie nog de restjes komen opeten, zo gezellig!

De korte pijn

Op woensdag 17 oktober 2019 hebben mijn ouders en mijn zus me naar Zaventem gebracht. En Stan? Die reed samen met zijn mama en papa, en een van zijn zussen. Na het inchecken hebben we met z’n allen nog een koffietje gedronken, om dan meteen te vertrekken. De korte pijn. Met elk een koffer vol kleren en mooie herinneringen, waar we trouwens weken mee bezig zijn geweest. Op zo’n moment is twintig kilo héél weinig. (lacht) Gelukkig verplicht het visum ons elke zes maanden China te verlaten, om dan terug ‘binnen te komen’. Het perfecte moment om met lege koffers naar huis te gaan, en met volle terug te keren.

De eerste dagen hadden we niet veel tijd om na te denken. We waren gewoon te moe van de reis en al de emoties. Normaal zou Stan pas op 1 november beginnen, maar al snel werd duidelijk dat hij onmiddellijk op maandag ging starten. Toen ik die dag alleen werd achtergelaten in het hotel, had ik het héél zwaar. De tranen rolden over mijn wangen. Om die tijd zonder Stan door te komen, besloot ik wat routine te kweken: we stonden samen op en gingen met z’n tweetjes ontbijten, nadien checkte ik mijn mails en leerde wat Chinees op mijn kamer, vervolgens maakte ik een wandeling naar het park en ging ik lunchen in de Starbucks. Als ik de moed vond, ging ik naar de supermarkt.

Hulp uit onverwachte hoek

Gelukkig moesten we ons over de praktische zaken niet al te veel zorgen maken. Bijna alles werd geregeld. Een collega van Stan nam ons mee op huizenjacht, hielp ons bij het aanvragen van een gsm-abonnement en het openen van een bankrekening. Dingen die wij nooit alleen hadden gekund. En zelfs totale vreemden hielpen ons waar ze konden. Zo legde een vrouw met handen en voeten uit hoe we de hogesnelheidstrein moesten nemen. (lacht) Op je treinticket staat een nummer van een wagon, dus als je wilt opstappen, moet je aanschuiven in de rij met het nummer dat op je ticket staat. In het Chinees, weliswaar!

Intussen zijn we een paar maanden verder en gaat alles z’n gangetje. Spijt hebben we dus zeker niet. Stan en ik hebben wel afgesproken dat we goed moeten blijven communiceren met elkaar. Als een van ons het niet meer ziet zitten, dan moet daarover gepraat worden. Ongelukkig zijn in een situatie, dat is niet de bedoeling. Daarvoor is het leven véél te kort.”

Het land van de rijzende zon

Het grootste cultuurverschil: “Bijna alles is anders! (lacht) Als échte planner moet ik vooral wennen aan de spontaniteit van de locals. Willen vrienden met ons iets gaan drinken? Dan staan ze vaak gewoon al aan de deur met het nieuws, of bellen ze dat we elkaar over een half uurtje zien.”

De grootste blunder: “Stan en ik proberen Mandarijns te leren, en dat is alles behalve makkelijk. Zo heb ik eens lopen verkondigen dat mijn man naar het openbaar toilet was, terwijl ik eigenlijk wilde zeggen dat hij naar het werk ging. (lacht) Ook grappig: de gastheer bepaalt wanneer het feestje gedaan is. Op een avond hadden we collega’s van Stan uitgenodigd. Iedereen blééf maar zitten, en wij bleven maar praten om hen bezig te houden. Tot Stan een leeg potje naar de keuken bracht. Op nog geen vijf minuten was iedereen vertrokken.”

Het grote voordeel: “Momenteel heb ik nog geen werk, om in het weekend leuke dingen met Stan te kunnen doen. Ik heb meer tijd voor mezelf en mijn man, en daar geniet ik écht van.”

Het grote nadeel: “Normaal ben ik heel spontaan, impulsief en onafhankelijk. Maar dat is tegenwoordig toch een stuk minder. De taal is een groot struikelblok en dat beperkt me toch een beetje.”

De aangenaamste verrassing: “Hoe lief de Chinezen wel niet zijn. De eerste twee weken zaten Stan en ik op hotel. Drie collega’s van mijn man zijn elke dag met ons gaan eten, telkens in een ander restaurant. Wetende dat die mensen ook op zaterdag moeten werken en dus heel weinig vrije tijd hebben, vond ik dat echt bewonderenswaardig.”

Het moeilijkste moment: “Het vertrek en de eerste week in China. Ik heb toen elke dag gehuild. Niet dat ik ongelukkig was, maar de tranen bleven maar komen.”

De levenskwaliteit: “Heel goed! Het is veilig, absoluut niet duur, het weer is aangenaam en het openbaar vervoer werkt zoals het moet. Enkel kleren kopen is wat moeilijker, aangezien we net iets groter zijn dan de gemiddelde Chinees. (lacht) Door het coronavirus mag niemand ons appartement binnen, dus de postbode stalt de pakjes en brieven netjes uit voor op de stoep. En niemand die het in z’n hoofd haalt om iets te stelen. Bijna onvoorstelbaar.”

Het grootste gemis: “Het klinkt gek, maar gewoon even surfen op het internet. Ik bak héél graag, maar snel een receptje opzoeken, dat lukt niet.”

Spijt? “Absoluut niet, Stan en ik zijn heel gelukkig. Of we ooit terugkeren? Ik sluit niets uit. Mijn man heeft een contract van vijf jaar, nadien zien we wel. Wie weet wat er nog allemaal op ons pad komt.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Maandenlang moesten we vertrouwen op een vreemde, die een volmacht kreeg om alles ter plekke te regelen”
• “Wat waren de Corsicanen verrast om de luiken van het huis na zeventien jaar terug te zien opengaan (lacht)”
• “Het was een serieuze gok, maar het was het méér dan waard”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!