Lezeres in het buitenland: “Vier maanden lang heb ik van alles en iedereen afscheid genomen”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Berenice is één van hen. Zij verhuisde zeven jaar geleden naar Duitsland, voor de man van haar dromen.
Die eerste ontmoeting
Berenice (30): “Een leven in het buitenland, dat zat lange tijd gewoon niet in mij. Het was pas toen ik in Barcelona ging studeren, dat ik besefte dat ik best kon wennen aan een leven elders. Niet alleen omdat ik helemaal weg was van de bruisende stad, maar ook omdat ik daar mijn hart verloor. Aan een Duitser nog wel. (lacht)
Op de eerste ‘schooldag’ in Barcelona zag ik hem zitten op een terras. Iedereen die daar stond, heb ik vriendelijk begroet, en dus ook Timo. Nadien zaten we heel toevallig naast elkaar bij de voorstelling van het schooljaar. Voor de tweede keer vroeg hij: ‘En hoe heet je ook alweer?’
Ja, ik heb geen makkelijke naam, dus het was niet onlogisch dat hij het al na een halfuur vergeten was… Hij vroeg me om mijn naam voor de zekerheid op een briefje te schrijven, zodat hij hem zeker niet meer kon vergeten.
De vonk die oversloeg
Eens we de school verlaten hadden na de eerste kennismakingsdag, zijn we samen de stad ingetrokken. Hij hielp me om een Spaans gsm-nummer te krijgen, en nadien hebben we ons op een terrasje gezet. Genietend van de zon, een lekker broodje en een kopje koffie. Ik denk dat toen bij hem de vonk is overgeslagen. Ik daarentegen, ik had nog wat meer tijd nodig.
Maandenlang zochten we elkaars gezelschap op. Alleen wij tweetjes, of in groep natuurlijk. Maar na een paar maanden had Timo er genoeg van. ‘Ofwel gaan we voor een relatie, ofwel is het gedaan met al dat geflirt langs alle kanten. Ik kan er niet meer tegen.’ (lacht) En ja, toen is ook de vonk bij mij overgeslagen. Wat er na Barcelona zou gebeuren, dat zouden we dan wel zien.
Zin voor avontuur
Eén keer onze studies gedaan waren, ging ieder z’n eigen weg. Hij keerde terug naar Duitsland, ik naar België. Amper een week later belde Timo me al op, met het idee om voor we aan het échte leven gingen beginnen, te gaan trekken met de rugzak in Zuid-Amerika. En of ik daar zin in had!
Na de vier maanden in Zuid-Amerika, was het weer zover: Timo ging naar huis, ik ging terug naar mijn ouders om aan het echte leven te beginnen. Maar één keer in België aangekomen, besefte ik al snel dat ik me geen leven meer kon voorstellen zónder Timo. Ik moést naar Duitsland.
Het onverwachtse afscheid
Mijn vrienden en familie waren zo blij dat ik weer thuis was, dat ze een heus feestje hadden georganiseerd. Zalig! Maar omdat ik heel graag wilde zien of het tussen Timo en mij kon werken, en de enige manier om daar achter te komen was door te verhuizen, heb ik ze al snel het nieuws verteld dat ik opnieuw vertrok. Deze keer naar Duitsland.
Vier maanden lang heb ik van alles en iedereen afscheid genomen. Geen groot feestje, maar stap voor stap. Het afscheid viel heel goed mee, omdat ik wist dat ik maar een paar uur moest rijden om hen terug te zien. En ook omdat het gewoon spannend was om effectief naar Hamburg te verhuizen.
En toen kwam het vertrek…
In juli 2012 ben ik dan samen met mijn mama, mijn papa én mijn zus met een volgepropte wagen richting Duitsland vertrokken. Het hele weekend zijn ze gebleven. Ik moet wel zeggen: toen mijn ouders op zondagnamiddag terug vertrokken, was het wel even slikken. Ik was heel zenuwachtig om die maandag te starten in mijn nieuwe job. Dat en het vertrek van mijn ouders, viel me zwaarder dan ik had gedacht.
Die eerste weken waren dan ook heel vermoeiend. In mijn hoofd moest ik continu alles vertalen van het Duits naar het Nederlands, en omgekeerd, omdat ik de taal nog niet machtig was. En ik had niemand, geen vrienden of familie, waar ik gewoon even mezelf kon zijn. Ja, in het begin heb ik me toch best eenzaam gevoeld.
In het huwelijksbootje
Maar alles is uiteindelijk goedgekomen. Een dik jaar later zijn Timo en ik verhuisd van Hamburg naar Seligenstadt, voor zijn job. Daar hebben we ons droomhuis gebouwd. Op mijn verjaardag, drie jaar geleden, hebben we de eerste steen gelegd en een klein jaar later heeft Timo me ten huwelijk gevraagd. Als huwelijksreis hebben we de rugzakken nog eens van zolder gehaald, en zijn we gaan trekken in Tanzania en Zanzibar. Die zin voor avontuur, dat zal ons altijd blijven verbinden.”
HET VERRASSENDE SELIGENSTADT
Het grootste cultuurverschil: “Sowieso de mentaliteit van de locals. Duitsland is dan misschien niet ver weg, soms lijkt het toch alsof ik aan de andere kant van de wereld vertoef.”
De aangenaamste verrassing: “Duitsland is een prachtig land, wat ik eigenlijk niet had verwacht. Hamburg, de eerste stad waar ik woonde, leefde van ’s morgens tot diep in de nacht. Er viel altijd wel iets te beleven. Nu, in Seligenstadt, is het vooral de natuur die me blijft verwonderen.”
Het grote voordeel: “Na mijn studies was ik perfect viertalig, alleen stond Duits nog niet in het rijtje. Na al die jaren spreek ik toch een aardig woordje, en dat is altijd leuk hé. Ik heb ook heel veel nieuwe mensen leren kennen, en vrienden gemaakt. Dat is mooi.”
Het grote nadeel: “’s Avonds na het werk even binnenspringen bij vrienden en familie, dat kan niet zomaar. Maar als het gemis te groot is, dan spring ik in het weekend in de auto en rij ik even over en weer. (lacht)”
De levenskwaliteit: “Eigenlijk kun je het leven hier perfect vergelijken met het leven in België, alleen ligt de focus in Duitsland nog net iets meer op de natuur. Dat is zalig!”
Het moeilijkste moment: “In september, slechts een paar maanden nadat ik verhuisde, overleed mijn mama. Op dat moment voelde ik me héél ver weg van huis. De eerste weken ben ik elk weekend over en weer gereden. Voor mezelf, maar ook voor mijn papa. Maar op een gegeven moment werd het me te veel. Op het einde van het jaar ben ik dan meer in Duitsland gebleven, al deed dat toch wel pijn.”
Het grootste gemis: “Frietjes van de frituur, sowieso! (lacht) Préparé en een simpel danscafé staan ook hoog op het lijstje. Oh, en een terrasje doen. Dat concept kennen ze hier niet echt…”
Spijt? “Neen. En of ik ooit terugkeer naar België? Zeg nooit ‘nooit’, maar de kans is heel klein. Mijn thuis is waar mijn gezin is, en dat is in Duitsland.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “Die gezichten van de locals toen ik vier televisies vroeg, schitterend gewoon!”
- Lezer in het buitenland: “We droomden meer en meer van een leven samen. Ik en mijn prachtige Noorse”
- Lezeres in het buitenland: “Thuis lijkt toch net iets minder ver, dankzij onze buren”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!