Lezeres in het buitenland: “Lachenderwijs zeiden we tegen elkaar: ‘zouden we?’”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Cindy trok tien jaar geleden samen met haar man Bjorn naar het Zwarte Woud in Duitsland, waar ze een bed & breakfast runnen.

Toeval, of het lot?

Cindy (39): “Mijn man Bjorn kent het Zwarte Woud als zijn broekzak. (lacht) Zijn familie ging er al dertig jaar op vakantie! Geen wonder dat ook wij met z’n tweetjes zo nu en dan naar de streek trokken om enkele dagen helemaal te ontspannen. Maar in september 2009 werd het méér dan een tripje. Per toeval viel ons oog op een prachtig pand dat te koop stond. Omdat een bekende de droom koesterde om op een dag een bed & breakfast in het buitenland te beginnen, zeiden we lachenderwijs tegen elkaar: zouden we?

Nooit gedacht dat we een half jaar later al de sleutel in handen zouden hebben. (lacht) Wat begon als een ‘onnozel’ idee, werd gewoon werkelijkheid. Achteraf gezien waren Bjorn en ik wel toe aan een nieuwe uitdaging. En het feit dat we nog geen kinderen hadden, maakte de stap natuurlijk wel een stuk makkelijker.

Heen en weer

2010 stond hélemaal in teken van de bed & breakfast. Van maandag tot vrijdag werkte ik in een supermarkt en Bjorn in de industrie. Maar bijna elke vrijdagavond reden we naar het Zwarte Woud om te gaan klussen in ons huisje. Om dan op zondagavond weer terug te bollen en aan een nieuwe werkweek te beginnen. Onze jobs opzeggen en halsoverkop vertrekken, dat was financieel niet mogelijk. We moesten uiteraard wel íets van inkomsten hebben…

Gelukkig konden we rekenen op de steun van familie en vrienden. In het begin was niet iedereen even gelukkig dat we gingen vertrekken, maar er was niemand die het ons níet gunde. De ouders van Bjorn en mijn zus hielpen zelfs mee met de renovatie. Mama en papa hadden het wat moeilijker, ze konden maar niet geloven dat hun dochter naar het buitenland trok. Maar dat was logisch, niemand ziet zijn kind graag vertrekken. Achteraf beseften ze gelukkig wel dat het Zwarte Woud niet het einde van de wereld is.

Eenzame avonden

Na een hectisch jaar was de eerste kamer in Haus Cindy hélemaal klaar. Het ideale moment om definitief te vertrekken. Al voelde het zeker niet zo, omdat we al zó vaak in de auto waren gestapt richting het Zwarte Woud. Een afscheidsfeestje vonden we dan ook niet nodig. Wel zijn enkele vrienden tijdens de feestdagen met ons meegereisd, om samen het nieuwe avontuur in te zetten.

Het was pas op het moment dat iedereen terugkeerde, dat het begon binnen te sijpelen dat ons leven voortaan in Duitsland lag. Zij gingen terug naar het normale leven, wij bleven achter. Ik dan toch, want Bjorn hield nog anderhalf jaar lang vast aan zijn job in België. Al die tijd zag ik hem op zondagavond vertrekken, om hem pas op vrijdagavond terug te zien. De eerste maanden waren voor mij dan ook niet altijd even makkelijk. Vooral de eenzame avonden waren best pittig. Terwijl ik overdag druk bezig was met klussen, snakte ik ’s avonds naar gezelschap…  Zonder boekingen waren er zelfs geen gasten die wat leven in de brouwerij brachten.

In lockdown

Maar intussen wonen we al tien jaar in het Zwarte Woud, het bewijs dat het allemaal is goed gekomen. (lacht) Bjorn gaf na anderhalf jaar zijn job in België op en vond een nieuwe baan dichter bij huis. De bed & breakfast, Haus Cindy, dat is vooral mijn verantwoordelijk. Al helpt Bjorn na z’n uren uiteraard wel een handje waar het nodig is.

Al valt er tegenwoordig weinig te beleven in het Zwarte Woud, en in heel Duitsland, want ook wij bleven niet gespaard van het coronavirus. Het hele land zit momenteel in lockdown, waardoor we geen gasten kunnen ontvangen, en er dus ook geen geld in het laatje komt. Dat is zwaar, maar ondanks de moeilijke situatie, proberen we nu vooral te genieten van ons gezin. Mijn man is technisch werkloos, de scholen zijn dicht dus zitten we met ons drietjes gewoon thuis. Perfect om de kamers in een nieuw jasje te steken, en vooral te genieten van de prachtige streek, en elkaar.”

De parel van Duitsland

Het grootste cultuurverschil: “De landelijke rust. De houten boerderijen, de bossen, de oude ambachten. Héérlijk!”

Het grote voordeel: “Dat ik niet meer buitenshuis moet gaan werken en dat elke dag als vakantie aanvoelt.”

Het grote nadeel: “Zonder enige twijfel dat mijn vrienden en familie niet meer om de hoek wonen. Snel eens binnenspringen voor een kop koffie en een leuke babbel, daar moet ik toch al snel enkele uurtjes voor rijden.”

De aangenaamste verrassing: “De Duitsers hebben ons met open armen ontvangen. Dat deed toch wel deugd.”

De levenskwaliteit: “Duitsland ligt natuurlijk niet aan de andere kant van de wereld. In België hadden we het zeker niet slechter, maar ook niet beter.”

Het moeilijkste moment: “Na zes jaar in het prachtige dorp Schluchsee, kochten we een nieuw pand in Menzenschwand. Maar we raakten maar niet gewend aan onze nieuwe stek, ons hart lag nog in Schluchsee.”

De mooiste herinnering: “Het heeft misschien niets met ons avontuur te maken, hoewel: de geboorte van ons zoontje Ibe, vijf jaar geleden. En alle gasten natuurlijk, die jaar na jaar terugkeren en intussen echte vrienden zijn geworden.”

Het grootste gemis: “Frietjes van de frituur, net als elke Belg die elders woont, denk ik.” (lacht)

Spijt? “Zeker niet. Of we ooit terugkeren? Voorlopig speelt dat idee niet door ons hoofd. Maar zeg nooit nooit, natuurlijk.”

Wil je meer lezen? Op www.hauscindy.de kom je meer te weten over haar Duitse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Toestanden zoals in ‘Ik Vertrek’, dat is niet aan mij besteed” (lacht)
• “Voor velen blijft het een verre droom, voor ons werd het gelukkig de realiteit”
• “Voor het eerst Kerstmis en Nieuwjaar vieren in Frankrijk, dat heeft zo z’n charmes”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!