Lezeres in het buitenland: “Wat Nick en ik hadden, dat was méér dan een simpele vakantieromance”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Els is één van hen. Meer dan dertig jaar geleden verhuisde ze naar het landelijke Bedfordshire in Engeland, voor de liefde van haar leven.
Liefde op het eerste zicht
Els (56): “De zomer van ’85 was er eentje om nooit te vergeten. Samen met mijn ouders en mijn zus bracht ik de vakantie door op het prachtige Griekse eiland Corfu. Op een dag maakten we een onvergetelijke boottocht. Een beetje dobberen op zee, genieten van het uitzicht, én de zon. Heerlijk! Alleen was ik na een hele dag op het water een beetje verbrand.
’s Avonds zocht ik dan maar verkoeling in de plaatselijke discotheek. En daar zag ik Nick staan, een Engelsman! Of het liefde op het eerste zicht was? Misschien wel. Hij trok zeker en vast mijn aandacht, en al snel raakten we aan de praat. Sinds dat moment waren we onafscheidelijk. Het begin van een ongelooflijke vakantieliefde. Stapelverliefd keerde ik weer naar huis, in de hoop Nick te blijven horen en zien…
Méér dan een vakantieliefde
Eén keer thuis schreven we elkaar de mooiste brieven en hingen we uren aan de telefoon. Eerlijk? Ik had nooit durven dromen dat het ging blijven duren, want je weet wat ze zeggen: uit het oog, uit het hart.
Maar niets was minder waar. Kort voor mijn verjaardag zakte Nick af naar België, voor de eerste keer in z’n leven. Ik liet hem de mooiste plekjes zien, hij maakte kennis met vrienden en familie, hij proefde de ene lekkernij na de andere. Het was een fantastische tijd samen. Het werd ons toen heel duidelijk: wat we samen hadden, dat was méér dan een simpele vakantieromance.
Geen écht afscheid
Allebei droomden we van een leven samen, maar daarvoor moest één van ons wel verhuizen. Of hij kwam naar België, of ik trok naar Engeland. En eigenlijk was die keuze snel gemaakt: op mijn werk kreeg ik maar een contract voor één jaar en ik zag een Engels avontuur meteen zitten. Het werden twaalf lange maanden, maar op 1 augustus 1986 kon ik eindelijk vertrekken.
Mijn ouders hadden nooit verwacht dat onze liefde ging blijven duren, tot het moment dat ik afscheid nam van iedereen die ik lief had. Mijn vriendinnen zocht ik nog een keer op, ik ging nog eens langs bij mijn familie. Een feestje heb ik niet gegeven, omdat ik nooit het gevoel had dat ik écht afscheid moest nemen. Engeland was nu ook niet het einde van de wereld, hé. (lacht)
Geen moment spijt
Op 1 augustus 1986 reed ik met mijn auto, volgeladen met kleding en kostbare herinneringen, naar de ferry in Zeebrugge. Op weg naar een nieuw leven, met de man van mijn dromen. Gelukkig had ik op voorhand al een job gevonden, dus één keer aangekomen in Engeland werd ik al meteen in het dagelijkse leven geslingerd. En maar goed ook, want daardoor had ik geen tijd om te piekeren over de toekomst, en of het wel de juiste beslissing was…
Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt dat ik als prille twintiger voor de liefde verhuisde, want Nick is nog altijd mijn grote liefde. Een jaar na de verhuis stapten we in het huwelijksbootje, en nog een jaar later werden we voor de eerste keer mama en papa van een flinke zoon Stephen. Later kregen we nog een prachtige dochter Jennifer, een zoon Mark, en dertien jaar geleden kwam Emily op de wereld. Een prachtig gezin, waar ik als vrouw en als mama alleen maar trots op kan zijn.”
DE ENGELSE DROOM
Het grootste cultuurverschil: “Na al die jaren voel ik me helemaal thuis in Bedfordshire, dat alles zó normaal is geworden. Het enige waar ik maar niet aan kan wennen, is de Engelse keuken. Steak met kidney pie, en het lauwe bier. (lacht)”
De grootste blunder: “De Engelsen staan werkelijk voor álles in de rij: in de winkel, aan de bushalte, op de markt… De eerste keer dat ik boodschappen ging doen, stond ik nietsvermoedend aan te schuiven aan de andere kant van de rij. Ik werd bijna doodgebliksemd door al die blikken!”
Het grote voordeel: “Als prille twintiger dacht ik nog niet echt na over de toekomst, en liet ik alles op me afkomen. Al vrij snel leerde ik om mijn eigen boontjes te doppen, en daar ben ik best trots op.”
Het grote nadeel: “Even binnenspringen bij vrienden en familie zit er voor mij niet in. Maar gelukkig kan ik regelmatig het thuisfront bezoeken, of omgekeerd!”
De levenskwaliteit: “Niet beter en niet slechter dan in België, denk ik. Een leuke job, een mooi huis, een goede school voor mijn dochter, … Ik heb alles wat ik nodig heb.”
Het moeilijkste moment: “Zeker in het begin dacht ik wel eens aan mijn vriendinnen die mama werden en met al hun vragen en zorgen, klein en groot, bij hun ouders terecht konden. Dat was voor mij net iets moeilijker.”
Het grootste gemis: “Antwerpen, de bruisende stad. Na bijna vierentwintig jaar in de drukte gewoond te hebben, kwam ik plots terecht op een de boerenbuiten. Ja, het stadsleven mis ik soms wel.”
Spijt? “Spijt heb ik zeker niet, maar soms dagdroom ik wel over een leven in België. Zeker als ik mijn mama en mijn zus ga bezoeken… Maar achteraf besef ik altijd dat ik thuis ben ik Engeland. De wereld is kleiner geworden, dus mijn familie en vrienden zijn voor ver weg.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “Ik haalde een kat in huis, dat deed het toch net iets meer als ‘thuis’ aanvoelen”
- Lezeres in het buitenland: “Er is maar één weg naar Los Cocoteros, en die was vroeger niet eens aangeduid”
- Lezeres in het buitenland: “Neranjan droeg me de berg af, en ik viel als een blok voor mijn stoere redder”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!