Lezeres in het buitenland: “In het dorpje hield de politie ons tegen… Om samen op de foto te gaan” (lacht)
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Ruth is één van hen: ze verhuisde in 2013 naar Engeland, waar ze haar man Bernie leerde kennen. Vier jaar later trokken ze samen naar Thailand.
De relatiebreuk
Ruth (37): “Als kind droomde ik van een leven in Afrika. Geen idee waarom, maar dat is uiteindelijk toch een beetje anders uitgedraaid. (lacht) Het begon allemaal na een moeilijke relatiebreuk. Mijn ex-man en ik hadden waren enkele jaren getrouwd, we hadden een eigen stek en alle twee een leuke job. De droom om een leven elders te beginnen, was voorgoed naar de achtergrond verdwenen. Tot ons huwelijk spaak liep. Wat volgde, was een pittige periode. Ik had het gevoel dat ik mezelf helemaal kwijt was, dat mijn leven compleet stil lag. Op dat moment voelde ik opnieuw die grote drang om elders opnieuw te beginnen. Iets wat ik in België niet meteen zag gebeuren.
Niet veel later had ik voor mezelf beslist om niet naar Afrika, maar wel naar Engeland te gaan. Als laatstejaarsstudent deed ik er mijn stage, en ook voor mijn master keerde ik nog een keer terug. Ik wist maar al te goed dat ik er met open armen ontvangen ging worden. Wat misschien ook mee speelde: Engeland is niet ver. Op een paar uurtjes rijden stond ik alweer bij mijn familie en vrienden aan de deur, die ik toch maar moeilijk kon missen.
Een vliegensvlug vertrek
Op drie maanden tijd was alles in kannen en kruiken. Mijn ex-man kocht het huis en ik nam een jaar loopbaanonderbreking, voor het geval dat ik in Engeland toch niet zou vinden wat ik zocht. En dan kwam het moeilijkste: iedereen vertellen over mijn ‘wilde plannen’. Mijn vrienden en familie wisten goed genoeg wat ik doormaakte, en ze hoopten vooral dat ik opnieuw het geluk kon vinden. Waar dat was, dat maakte niet uit. Als ik maar gelukkig was. Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk vond iedereen het jammer, maar uiteindelijk was het geen definitief afscheid. Zo snel waren ze nog niet van me af, hoor. (lacht)
Vóór het vertrek heb ik zo vaak mogelijk met iedereen geklonken op de vriendschap en de liefde. Hoe dichter het vertrek kwam, hoe moeilijker het werd. Ik hield niet van afscheid nemen. Dat sentimentele en emotionele, ik barstte altijd meteen in tranen uit. Iets wat ik van mijn mama heb, trouwens. (lacht) Maar ondanks al het verdriet, overheerste vooral de goesting om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.
Een nieuw hoofdstuk
In Engeland viel alles al snel in z’n plooi. Waar ik vroeger als maatschappelijk assistente in een psychiatrisch centrum werkte, begeleidde ik bij Strawberry Fields ex-gedetineerden, mensen die middelen misbruikten of kampten met psychische problemen. Eén keer per maand keerde ik voor enkele dagen terug naar België, om familie en vrienden nog een keer te zien. Maar het beste van alles: ik werd opnieuw verliefd. Na de relatiebreuk had ik de hoop bijna opgegeven, maar uiteindelijk viel ik als een blok voor de man achter de organisatie waar ik werkte: Bernie. Een kleine drie jaar later stapte ik voor een tweede keer in het huwelijksbootje, deze keer voorgoed.
Het lot
Bernie en ik koesterden één droom: les geven in het buitenland. En die droom kwam in een stroomversnelling toen de Brexit kwam. Strawberry Fields kreeg steeds minder en minder subsidies en moest besparen. Mijn voltijds contract werd opgezegd, en ook in andere organisaties wilde niemand een ‘buitenlander’ in dienst nemen. Ik voelde me gewoonweg niet welkom meer.
In november 2016 hadden Bernie en ik het diploma om les te geven op zak, en we begonnen in het wilde weg te solliciteren. Japan, Griekenland of Spanje, we wilden het lot laten beslissen. Tot onze grote verbazing kregen we een eerste gesprek met een schooltje in Thailand. En geloof het of niet, maar de job was meteen van ons. Nog geen week later hadden we de vliegtickets op zak, en konden we stilaan uitkijken naar de grote verhuis.
Afscheid 2.0
Bernie en ik hadden twee maanden de tijd om de administratieve rompslomp in orde te krijgen. De inboedel en de huisraad gaven we weg aan vrienden en familie, van de televisie en het bed tot de zetel en zelfs de auto. (lacht) Het enige wat bleef, waren enkele fotoboeken en een zak warme kleren en schoenen, voor als we op bezoek kwamen. Eén keer ons huis helemaal leeg was, ben ik aan het schilderen en behangen geslagen om de woning tiptop in orde te krijgen voor de huurders.
En dan kwam natuurlijk het afscheid, opnieuw. Op een koude winternacht, in de sneeuw, reden Bernie en ik vanuit Folkestone naar Calais, om rond vier uur ’s nachts aan te komen in Oostduinkerke, waar mama logeerde. Na een paar dagen zijn we dan doorgereden naar de rest van mijn familie en vrienden, wat een helse rit werd. Op de autostrade vielen we in panne, waardoor papa ons kilometerslang heeft moeten slepen. Maar al die tegenslag was al snel vergeten bij het zien van al mijn vrienden en familie. De dagen nadien was het puur genieten. Op 4 januari zijn Bernie en ik dan op de trein gestapt richting de luchthaven, alleen met z’n tweetjes. Vertrekken, dat wilde ik liever in stilte.
Het échte Thaise leven
Ons leven in Thailand lijkt in het niets op dat van in Engeland. De voorbije drie jaar woonden we in een klein dorpje in het oosten, Watthana Nakhon. In een klein houten huisje, midden in de velden. Het was echt back to basic: de elektriciteit viel geregeld uit, koken deden we buiten. Geweldig! Al was het soms even schrikken om plots een slang of een schorpioen in huis aan te treffen. Als enige blanken vielen we natuurlijk op tussen de locals. We waren dan ook lange tijd hét gespreksonderwerp in het dorp. In de winkel kwamen de mensen aan mijn haar en huid voelen, zelfs de politie hield me wel eens tegen om met mij op de foto te gaan. (lacht) Dat is nu gelukkig niet meer het geval.
In het dorpsschooltje gaven Bernie en ik Engelse les. Ik in het eerste, tweede, derde en zesde leerjaar, Bernie nam het vierde en het vijfde voor z’n rekening. Eén klas telde soms wel zestig leerlingen. Op warme dagen was dat geen lachertje, zo zonder airco. Dan liep de temperatuur al snel op tot veertig graden. Maar daar trokken de kinderen zich niets van aan. Ze kwamen vol goesting naar school, elke dag opnieuw. Thuis hadden ze niet veel om te doen. Sommigen stonden in het weekend of ’s avonds mee op de markt, maar dat was het dan ook.
Op naar Vietnam
Het plan was om in maart naar Vietnam te verhuizen. De tickets waren al geboekt en ik vond er een job. Maar toen kwam het coronavirus. Een dag voor de vlucht, sloten de grenzen en zaten we vast. Omdat we wisten dat het niet van de ene dag op de andere ging overgaan, zijn we vertrokken uit het dorp. Nu wonen we al enkele maanden in Si Racha, een dorp aan de zee. Pure luxe, aangezien we nu zelfs een bad én een keuken hebben. (lacht) Al kijken we toch stiekem uit naar het moment dat we kunnen vertrekken naar Vietnam.
Het land van de glimlach
Het grootste cultuurverschil: “Wat niet? Het leven is minder hectisch, met uitzondering van het verkeer in Bangkok natuurlijk. (lacht) Stress? Dat kennen de locals niet. Koken en eten doen de mensen op straat, liefst van alles met de hele familie samen. Het is mooi om te zien hoe gelukkig iedereen is, ook al moeten ze het met veel minder stellen.”
Het grote voordeel: “Het duurt jaren vooraleer je een plek door en door kent. Nog steeds word ik verrast door verborgen stranden, fantastische bossen, … En ik ga er niet om liegen: het prachtige weer!”
Het grote nadeel: “Een kort tripje naar familie en vrienden zit er niet al te vaak meer in. De vluchten duren lang, en zijn best prijzig.”
De aangenaamste verrassing: “In Engeland en Thailand kende ik werkelijk niemand. Het is zo bevrijdend om ergens helemaal opnieuw te beginnen, zonder geschiedenis, zonder vooroordelen.”
De levenskwaliteit: “Kan niet beter! De zon schijnt elke dag, de mooie stranden blijven me verbazen, de adembenemende sterrenhemel, … Als ik één ding heb geleerd, dan is het om te genieten van de dingen die onbetaalbaar zijn in het leven. Dat is me meer waard dan wat dan ook.”
Het mooiste moment: “Oudjaar! Bernie en ik vierden het op een eiland, waar we een hutje vonden op een afgelegen strand. Het was gewoon perfect: het helderblauwe water, de lekkere kokosnoten, het magische maanlicht, de prachtige sterrenhemel, … Om stipt twaalf uur ’s nachts keken we vol enthousiasme naar het vuurwerk dat op het vasteland de lucht in werd geschoten. Stiekem hebben we alle twee een traantje weggepinkt, van puur geluk.”
Het moeilijkste moment: “Als een vriendin of een familielid het wat moeilijker heeft. Dan voel ik me elke keer opnieuw schuldig. Het liefst van alles zou ik dan onmiddellijk op het vliegtuig stappen, maar dat gaat jammer genoeg niet.”
Het grootste gemis: “Mama’s kost, uiteraard! Een frisse Duvel en een friet special met een vegetarische Bicky Burger zou me ook wel smaken. (lacht)”
Spijt? “Nog geen seconde! De voorbije jaren heb ik mezelf, mijn geliefden en de wereld veel beter leren kennen. Dat pakt niemand me nog af. Of ik ooit terugkeer? Geen idee wat de toekomst nog in petto heeft voor mij. Wie weet!”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Van Gust moesten we gewoon kiezen, Julia daarentegen inspecteerde elk huis héél zorgvuldig” (lacht)
- “En plots kwamen we in één grote zandbak terecht” (lacht)
- “Van zodra we de oprit opreden, vielen de mondjes van de kinderen open… Dat zei genoeg” (lacht)
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!