Lezeres in het buitenland: “Michael stond op en gaf me een vlinderkusje. Ik was sprakeloos”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Michal (44) is één van hen. Vijf jaar geleden verhuisde ze voor de liefde samen met haar dochter Eleana (15) naar Florida.
Michal: “De zin voor avontuur, voor het onbekende, dat zit in de familie. Mijn papa trok als jonge twintiger naar het verre Canada, en had zelfs een broer die in Texas woonde. Op een dag vertelde hij me dat we een stuk land konden krijgen, dicht bij zijn familie in Amerika. Ik droomde al helemaal weg bij het idee. Jammer genoeg kwam daar nooit iets van in huis.
Dat hield me natuurlijk niet tegen om zelf de wijde wereld in te trekken. Op mijn negentiende trok ik samen met een vriendin naar Egypte, waardoor ik de reismicrobe écht te pakken kreeg. Later trok ik met mijn man door Sri Lanka, en het wilde Afrika, waar zijn broer woonde. Ik herinner me nog goed, onze laatste reis samen, in Guinee. Eleana, ons dochtertje, leerde zwemmen in het warme water. En die geur van het land, heerlijk. Mijn man en ik droomden zelfs van een leven aan de Italiaanse Rivièra, of in China.
En toen stortte de wereld in
Tot negen jaar geleden mijn wereld volledig instortte. Mijn man vertrok, zoals gewoonlijk, met de motor naar het werk. Maar hij kwam nooit meer thuis. Een verkeersongeluk. Ik was vijfendertig, Eleana zeven. Al de plannen die we samen hadden, een leven samen, werd me van de ene dag op de andere afgepakt.
Lang heb ik gedacht dat mijn leven, en dat van Eleana, voorbij was. Tot Jonathan Page, meervoudig Amerikaans wereldkampioen veldrijden, en zijn vrouw Cori me uitnodigde om hen te komen bezoeken in Utah. Hun dochtertje zat bij Eleana in de klas, en ze wisten wat ik doormaakte. Ze hadden me al eerder uitgenodigd, in Zwitserland, maar het verdriet was toen nog te groot. Maar drie jaar na het overlijden van mijn man besefte ik dat er meer in het leven was. Dus ging ik op de uitnodiging in. Meer nog: ik plande een hele reis door Amerika, samen met Eleana.
Het vlinderkusje
Voor we naar Jonathan en Cori gingen, gingen we een week naar Florida. Normaal gezien verbleven we bij een vrouw die ik via via had leren kennen, maar op het laatste moment belde ze af. Gelukkig had ze meteen een oplossing: haar broer Michael. Het klikte meteen. Hij nam ons mee op boottochten, naar de mooiste restaurantjes in de buurt.
De derde avond gebeurde er iets bijzonders. We zaten in de zetel, gezellig aan het praten over alledaagse dingen, toen hij plots zei: ‘Ik moet je iets geven.’ Hij stond op en gaf me een vlinderkus. Met zijn wimpers kietelde hij mijn wang. Ik was sprakeloos. Een paar jaar eerder waren mijn man en ik aan het fantaseren, nadat we een film zagen over de oorlog. ‘Wat als we uit elkaar gerukt worden, en pas jaren later opnieuw samenkomen. Hoe weet ik dan dat jij het echt bent?’ Benjamin zei: ‘Je zult me altijd herkennen aan mijn vlinderkusjes.’ Dat kon toch geen toeval zijn?
Een moeilijke beslissing
Een beetje verdwaasd zette ik de reis verder, zonder Michael. Maar de weken, zelfs maanden nadien bleven we met elkaar in contact. Sterker nog: we zochten elkaar regelmatig op. Hij kwam naar België, en ik naar Florida. Uiteindelijk konden we er allebei niet langer omheen: we waren verliefd. We wilden onze relatie absoluut een kans geven, maar dan moest één van ons twee verhuizen. En dat was ik.
Het was geen makkelijke beslissing. Eleana zag het helemaal niet zitten. Ze moest al haar vriendjes achterlaten, het huis waar we samen met haar papa heel mooie herinneringen hadden gemaakt. Gelukkig steunden mijn familie en vrienden me voor de volle honderd procent. Ze wisten wat we hadden meegemaakt, en iedereen vond dat we recht hadden op een beetje geluk.
Helemaal thuis
Precies vijf jaar geleden, in juni 2014, stapten Eleana en ik op het vliegtuig, om aan een nieuw hoofdstuk in ons leven te beginnen. De eerste dagen, weken, zelfs maanden waren overweldigend. Alles was anders: de straten, de mensen, de wetten. Eleana sprak geen woord Engels, en werd in het schoolsysteem gegooid als een beginnend zwemmertje in het diepe.
Maar nu, vijf jaar later, spreekt ze de taal perfect, zónder accent. Het heeft misschien wat tijd nodig gehad, maar nu voelen we ons hier helemaal thuis. Met Michael is ons gezin weer helemaal compleet, en daar heeft ook mijn eerste man een mooi plaatsje in gekregen.”
THE AMERICAN DREAM
Het grootste cultuurverschil: “Kerstmis vieren in de zon! Geen dennenboom als kerstboom, wel een tropische palmboom. (lacht) En de rust die de mensen bezitten, heerlijk. Als ik door de straten wandel, of aan de kassa in de supermarkt sta, is er altijd wel iemand die een praatje maakt. Zonder dat ze me kennen.”
De aangenaamste verrassing: “De prachtige zonsondergangen, ongelooflijk gewoon. En het is al gebeurd dat ik een raket zag opstijgen toen ik in mijn voortuin stond. Dat zijn wel héél bijzondere momenten.”
Het grote voordeel: “Eleana is heel gelukkig, en heeft een nieuwe fantastische papa. Wat wil je nog meer?”
Het grote nadeel: “De integratie verliep moeizaam, omdat heel wat papierwerk op zich liet wachten. Ik moest zelfs mijn rijbewijs opnieuw halen, terwijl ik al negentien jaar lang met de auto reed.”
De grootste blunder: “De eerste weken sprak Eleana geen woord Engels. Ze was buiten aan het spelen, toen ik riep: ‘Tijd om te douchen!’ Mijn man was in shock, en schaamde zich dood. Achteraf vertelde hij me dat het woord ‘douche’ een heel andere betekenis had: een vaginale douche.(lacht) “
Het moeilijkste moment: “De eerste zes maanden huilde mijn dochter élke avond. Ze miste haar vrienden en het huis waarin haar papa had gewoond, waar ze zoveel mooie herinneringen aan had. Gelukkig is ze me nu dankbaar, en vindt ze haar leven hier geweldig.”
De levenskwaliteit: “Ik ga er niet om liegen: financieel ging ik er alleen maar op vooruit. Altijd leuk, natuurlijk! En de porties zijn hier gigantisch. Toen mijn man voor het eerst de barbecue aanstak, kon ik mijn ogen niet geloven. Eerst dacht ik dat de T-bone steak was om te delen, bleek dat die voor mij alleen was. (lacht)”
Het grootste gemis: “Met stip op één: mijn mama en mijn zussen. Maar ook de typische kost uit België. Stoofvlees met frietjes, de worstenbroodjes. En het lange tafelen. In Florida is het de gewoonte dat je zo snel mogelijk weer weg bent uit het restaurant, zodat de uitbater zoveel mogelijk mensen kan bedienen op een avond. De rekening ligt vaak al op tafel voor je je bord leeg hebt.”
Spijt? “Nog geen moment! Elk jaar ga ik minstens één keer op bezoek bij mijn mama en mijn zussen. Maar die donkere, koude wintermaanden in België, die mis ik absoluut niet.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE DE DEUR IN BELGIË ACHTER ZICH HEBBEN DICHT GETROKKEN:
- Lezeres in het buitenland: “Een maand lang hebben we zonder televisie, wasmachine, koelkast, koffiemachine, … geleefd”
- Lezeres in het buitenland: “Als één van ons drietjes niet kon wennen, zouden we onmiddellijk terugkeren”
- Lezeres in het buitenland: “Ik had geen plan, geen verwachtingen. Dan kon het ook niet tegenvallen”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!