Lezeres in het buitenland: “Ik moest weg. Weg van alles wat me aan Davie deed herinneren”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Sandra is een van hen. Zij verhuisde bijna zeven jaar geleden naar het prachtige Fortuna in Murcia na het overlijden van haar zoon.

Die bewuste maandag in maart

Sandra (60): “14 maart 2005. Een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Mijn zoon Davie werkte op een binnenschip, en op die bewuste maandag lag het schip stil omdat het moest wachten op een lading. Davie maakte van die tijd gebruik om het gangpad te schilderen. Maar toen het schip van de ene kaai naar de andere vaarde, merkte de schipper op dat Davie verdwenen was. Alles werd onmiddellijk stilgelegd, het hele schip werd binnenstebuiten gekeerd, maar Davie was nergens te bekennen. De scheepvaartpolitie werd verwittigd en vrijwel meteen begon een heuse zoekactie, in en rond het water. Zonder resultaat. Davie was gewoon spoorloos.

Tot hij op 14 april, precies een maand nadat hij verdween, gevonden werd op nog geen honderd meter van waar hij het laatst werd gezien. Het was een ongeluk. Waarschijnlijk was Davie in het water gevallen, en verdronken. Was hij dan onvoorzichtig geweest? Of misschien uitgegleden op het gladde dek? En waarom Davie? Zo’n lieve jongen, die in de fleur van z’n leven zat.

Een dubbel gevoel

Na het overlijden van Davie wist ik met mezelf geen blijf. Ik gaf mezelf een jaar om het plotse verlies een plaats te geven, en ging dan weer aan het werk. En hoewel ik altijd héél goed mijn mannetje heb kunnen staan tussen al die mannen in het leger, kon ik na dat jaar mijn plek niet meer vinden. Ik zat niet lekker in mijn vel, ik miste Davie elke dag een beetje meer. Het was precies of ze Davie nog maar gisteren hadden gevonden.

Dat ik elke keer geconfronteerd werd met het feit dat Davie er niet meer was, daar kon ik moeilijk mee omgaan. Trouwde een van z’n beste kameraden, dan werd ik uitgenodigd en werden herinneringen opgehaald aan Davie. Een andere vriend noemde zelfs zijn zoon naar hem. En begrijp me niet verkeerd: het deed zo’n deugd dat Davie niet zomaar vergeten werd, maar langs de andere kant brak mijn hart elke keer opnieuw. Davie had op al die feestjes moeten zijn, niet ik!

Op de vlucht

Vijf jaar na die vreselijke dag moest ik voor de commissie verschijnen. Nee, het ging niet goed met me. De vrienden van Davie hielden de herinneringen aan hem zo levend, en ook op het werk werd ik continu met mijn neus op de feiten gedrukt. Ofwel hadden collega’s medelijden met me – wat ik absoluut begrijp – ofwel deelden ze hun verdriet met mij. Want Davie kende natuurlijk ook heel wat mensen op mijn werk. Stilaan zakte ik in een depressie, omdat ik geen ruimte vond om het verdriet een plaats te geven.

Toen de commissie besloot om me op rustpensioen te zetten, omdat het zo niet verder kon, wist ik dat ik weg moest om het verdriet te kunnen verwerken. Ver weg van alles wat en iedereen die me aan Davie deed herinneren. Ik zag geen andere uitweg meer dan verhuizen. Ergens opnieuw beginnen, of toch proberen.

Heel veel liefde

Mijn vriend Ludo begreep heel goed dat ik nood had aan een nieuwe omgeving, maar hij stond niet echt te springen om echt naar een ander land te trekken. Tot ik voorstelde om naar Fortuna te gaan, de plek waar zijn twee zussen en zijn mama ook wonen. Zo zouden we niet een totaal onbekende weg inslaan, maar hadden we al een klein netwerk waar we op konden rekenen.

Mijn zoon, die toen nog thuis woonde, en mijn dochter hadden het moeilijk met mijn beslissing. Logisch natuurlijk, want het verdriet om Davie was nog groot en nu moesten ze ook hun moeder laten gaan. Maar ze begrepen het ook wel. Het was gewoon een belangrijke laatste stap in mijn rouwproces. Ook de rest van de familie, en al de vrienden, steunden ons in het avontuur. Omdat ze wisten dat ik het anders niet zou redden.

En toen kwam het vertrek…

Op 2 januari 2014, na zalige feestdagen met mijn kinderen en mijn familie als afscheid, reed ik samen met Ludo en mijn jongste broer naar Fortuna. De kleine camionette zat tot het dak volgeladen met persoonlijke spullen, kleren en herinneringen. Na twee dagen zijn mijn vriend en mijn broer dan terug vertrokken, en bleef ik achter voor twee maanden. Tot Ludo definitief verhuisde. Ik had dus tijd genoeg om ons huis te schilderen en in te richten.

Intussen zijn we bijna zeven jaar verder en gaat het goed met me. Het Spaans heb ik redelijk goed onder de knie, al moet ik wel nog goed nadenken vooraleer ik iets zeg. (lacht) Samen met een paar andere vrouwen uit het dorp, doe ik aquarobics en yoga. Dus vriendinnen heb ik genoeg. En Davie … Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Het verdriet kan me nog elk moment overvallen, maar dat is oké. Hij is en blijft mijn zoon, dus vergeten zal ik hem nooit.“

EVIVA ESPAÑA

Het grootste cultuurverschil: “Etenstijd! ’s Morgens eten ze pas om tien uur, ’s middags om twee en ’s avonds om negen. Dat was toch even wennen. En als je op restaurant gaat, is de kans groot dat niet iedereen aan tafel tegelijk z’n eten krijgt. Het gebeurt wel eens dat de een z’n bord al weg is, voor de ander kan beginnen.” (lacht)

De aangenaamste verrassing: “De locals zijn zo gastvrij, ik voelde me meteen welkom.”

Het grote voordeel: “Het klinkt misschien gek, maar hier in Fortuna heb ik mezelf na die heftige periode weer teruggevonden. De rust in mijn hoofd is teruggekeerd, en daar geniet ik van.”

Het grote nadeel: “Mijn jongste zoon heeft intussen een zoon, en ook mijn dochter is trotse mama van twee kapoenen geworden. En die mis ik zo, net als mijn kinderen natuurlijk.”

De grootste blunder: “Geen blunder, al heb ik me in het begin wel heel erg opgejaagd in de mañana-mentaliteit van de Spanjaarden. Aan de kassa een babbeltje slaan, de klusjesman die z’n werk niet op tijd klaar had … Maar intussen ben ik ook dat gewoon geraakt, en doe ik zelf ook mijn verhaal aan de kassierster.” (lacht)

De levenskwaliteit: “Héél goed! Het is zalig om over de markt te wandelen en die geur van verse groenten en fruit te ruiken. Bovendien is het hier ook een stuk goedkoper. Een driegangenmaaltijd op restaurant kost je nog geen tien euro.”

Het moeilijkste moment: “Het moment dat mijn derde kleinkind geboren werd. Ik vind het nog altijd zó jammer dat ik er niet bij kon zijn …”

Het grootste gemis: “Sowieso mijn kinderen en kleinkinderen. Maar ook wel de spontane bezoekjes aan vriendinnen, met een lekker kopje koffie.”

Spijt? “Nee, absoluut niet. Soms voel ik me schuldig, omdat ik het gevoel heb dat ik iedereen in de steek heb gelaten. Maar ik weet dat iedereen mijn keuze begreep, en nu, bijna zeven jaar later, blijkt het de juiste geweest te zijn.”

Lees meer verhalen van Belgen die ons landje achterlieten

• Lezeres in het buitenland: “Daar stonden we dan. Geen werk meer, binnenkort geen huis meer. Het leek wel een aflevering van ‘Ik Vertrek'”
• Lezeres in het buitenland: “Ik wist zeker dat ik later naar Frankrijk zou gaan. Is dat even anders uitgedraaid (lacht)”
• Lezeres in het buitenland: “Als ik binnen de drie maanden geen job én een eigen stek vond, dan ging ik gewoon terug naar huis”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!